“ΘΒ-Ταινίες Γέλιου”, η χρεωκοπία του Θανάση Βέγγου.

Ο Θανάσης Βέγγος το 1964, σε αναζήτηση καλλιτεχνικής ελευθερίας, ίδρυσε τη δική του εταιρία παραγωγής, την «ΘΒ-Ταινίες Γέλιου». Την περίοδο 1965-1969, συνεργαζόμενος με τον Πάνο Γλυκοφρύδη και τον Ερρίκο Θαλασσινό, αλλά και σκηνοθετώντας ο ίδιος κάποιες φορές, γύρισε τις καλύτερες κατά γενική ομολογία ταινίες του, όπως τις «Φανερός πράκτωρ 000», «Τρελός, παλαβός και Βέγγος», «Ποιος Θανάσης;», που τις χαρακτηρίζουν το σουρεαλιστικό χιούμορ, ο αυτοσχεδιασμός και η πηγαία ερμηνεία. Η πρώτη του μεγάλη ταινία, υπερπαραγωγή για τα ελληνικά δεδομένα της εποχής “Θου-Βου, Φαλακρός Πράκτωρ: Επιχείρηση Γης Μαδιάμ”, η οποία ενώ έκανε πολλά εισιτήρια στις αίθουσες, για τον Βέγγο ήταν οικονομική καταστροφή.

Ο Βέγγος, ως ρομαντικός και γενναιόδωρος άνθρωπος, ήταν τόσο ανοιχτοχέρης που έδινε παραπάνω χρήματα σε όλους. Δεν είχε ιδέα από λογαριασμούς και ότι χρήματα είχε αποκομίσει από τις προηγούμενες ταινίες του τα έριξε στην παραγωγή. «Τα χιλιάρικα γλιστρούσαν από τα δάχτυλά του όπως η άµµος. Αυτός και τα λεφτά, δύο στρατόπεδα εχθρικά», είχε πει ο Ντίνος Κατσουρίδης.

Ο Φίνος προσπαθεί να τον συνεφέρει και να τον νουθετήσει πολλές φορές.

 -«Τί ειν’ αυτά που κάνεις βρε, έχεις τρελλαθεί τελείως; Τι αμοιβές δίνεις; Θες να καταστραφείς;»
-«Τι να κάνω αφεντικό, ο κόσμος πρέπει να βγάλει καλό μεροκάματο, αμαρτία απ’ το Θεό, δουλεύουν τόσες ώρες με μένα τον …αρχιτρελλάρα!»

Οι ταινίες αυτές, παρά την εμπορική και καλλιτεχνική τους επιτυχία οδηγούν την εταιρία του Βέγγου σε κλείσιμο και τον ίδιο σε οικονομική καταστροφή, από την οποία θα συνέλθει μόνο μετά από πολλά χρόνια. Η χρεοκοπία του στοίχισε πολύ.

«Όταν ξεβίδωνα την πινακίδα της εταιρείας, για να παραδώσω τα γραφεία, αισθανόμουν ότι ξεβίδωνα τα όνειρά μου», θα πει αργότερα.

Με χρέος 4.000.000 δραχμές, ιλιγγιώδες ποσό για την εποχή εκείνη, θα αναγκαστεί να εκχωρήσει τις ταινίες του στον Φίνο.  Ο Φίνος παρά το γεγονός ότι εκείνη τη περίοδο αντιμετώπιζε κι αυτός ταμειακές δυσκολίες (έχτιζε τότε στα Σπάτα τα νέα υπερσύγχρονα στούντιο της εταιρείας του), αναλαμβάνει να πληρώσει αρκετά από τα χρέη του και αναλαμβάνει επίσης την εκμετάλλευση μερικών από τις ταινίες του, μετεγγράφοντας την παραγωγή αυτών ως συμπαραγωγή με τη δική του εταιρεία για να γλυτώσουν από τη κατάσχεση. Το χρέος του μειώθηκε γύρω στα 2 εκατομμύρια δραχμές και άρχισε να γυρίζει ταινίες αντί του χρέους για τον Φίνο.

«Αφεντικό, να σου φιλήσω το χέρι!!», ορμάει στον Φίνο δακρυσμένος από συγκίνηση.
«Τρελλάθηκες μωρέ, παράτα το χέρι μου ήσυχο! Κάτσε εδώ τώρα να τα βρούμε και να φτιάξουμε νέο συμβόλαιο οι δύο μας! Από σήμερα παρατάς τις κουτουράδες!!!».

Ο Θανάσης πλέον ωριμάζει και σαν επαγγελματίας. Η Φίνος Φιλμ γίνεται πλέον το μόνιμο σπίτι του. Παρ’ όλα αυτά, οι καλλιτεχνικές του ανησυχίες τον σπρώχνουν και σε ακόμη πιο ουσιώδεις συνεργασίες εκτός της εταιρείας, με την άδεια ασφαλώς του… μεγάλου αφεντικού. Η σπουδαιότερη ασφαλώς είναι αυτή με τον Ντίνο Κατσουρίδη, που του δίνει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει ακόμη μεγαλύτερες πτυχές του ταλέντου του. Σημαντικός σταθμός στη ζωή του εκείνη την περίοδο, ήταν το 1971, όπου η ταινία «Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση;» αποσπά τα βραβεία κριτικών και κοινού, ενώ ο ίδιος κερδίζει το πρώτο βραβείο ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και γνωρίζει την αποθέωση του κοινού.

 Με τη Φίνος Φιλμ, τα επόμενα χρόνια, τα σκήπτρα της εμπορικότητας έρχονται και πάλι στον Βέγγο, που γίνεται ο κυριότερος αντίπαλος της Αλίκης. Η μια κινηματογραφική επιτυχία θα διαδέχεται την άλλη, και μάλιστα σε μια εποχή που η ανάπτυξη της τηλεόρασης θα ρίξει τα εισιτήρια που κόβονται στις κινηματογραφικές αίθουσες, οι ταινίες του Βέγγου θα γίνουν ”στύλος στήριξης” για την εταιρία του Φίνου.

 «Ήμουν στο γύρισμα κρεμασμένος ανάποδα από τον τέταρτο όροφο για κάποια σκηνή, κι ένας βοηθός μου αρχίζει να φωνάζει: “Είναι ανάγκη, είναι ανάγκη!” “Τι έγινε, καλέ μου άνθρωπε;” “Διαμαρτυρήθηκε το πρώτο γραμμάτιο της Κόντακ” μου φωνάζει. “Και είναι ανάγκη να μου το πεις τώρα; Άσε με να κατέβω πρώτα!”»

 «Στην περίοδο του μεγάλου χτικιού μου,όταν χρωστούσα τα εκατομμύρια, όταν μου είχαν πάρει το σπίτι έπαιζα τον “Τρελό του λούνα παρκ”. Στην πλατεία του θεάτρου οι δεκαπέντε από τους θεατές ήταν δικαστικοί κλητήρες».

Πηγή