Το κέντρον πράγματι είναι ένας τρίτος και η επέμβασις ενός τρίτου είναι πάντοτε ενοχλητική. Έχει ακόμη και την έλλειψιν αβρότητος να είναι ωτακουστής. Ομιλείτε με κάποιον δια του τηλεφώνου και το κέντρον ακούει. Ένας υπάλληλος του κέντρου ημπορεί να μάθη τας υποθέσεις όλης της πόλεως, να γίνη μάρτυς συμπλοκών, αι οποίαι γίνονται δια του τηλεφώνου, συμφωνιών, χρηματιστικών κόλπων, ερωτικών εξομολογήσεων, πολλάκις και γάμων, διότι έγινεν άλλοτε και γάμος δια του τηλεφώνου εν Αμερική.
Αν το να ακούη ένας άνθρωπος την ομιλίαν δύο ξένων είναι έλλειψις καλής ανατροφής, τηλέφωνον με παρόμοια ελαττώματα είναι έλλειψις καλής ανατροφής του εφευρέτου. Ήτο καιρός να επανορθωθή τιούτο χονρδρόν λάθος. Και υποθέτω ότι ο νέος εφευρέτης, ο οποίος κατήργησε το κέντρον θα είναι άνθρωπος καθώς πρέπει.
Όταν ήλθον δια πρώτην φοράν τα τηλέφωνα εις τας Αθήνας, δύο γραφεία της πόλεως συγκοινωνήσαντα τηλεφωνικώς, αφιέρωσαν μιαν ώραν της ημέρας εις αστεία δια του τηλεφώνου.
- Δημητράκη.
- Ε !
- Σε καλεί ο κ. Πεσμαζόγλου.
- Τι θέλει αδελφέ αυτόο άνθρωπος και με βασανίζει διαρκώς ! Πες του να με αφήσει ήσυχον, τα κατέθεσα εις την Εθνικήν Τράπεζαν.
Άλλοτε τα δύο γραφεία συνεφώνουν να ενοχλούν το ξενοδοχείον της Μεγάλης Βρετανίας.
- Ο κ. Λάμψας ?
- Μάλιστα, εδώ.
- Έχετε τυρί της βίτσερης ?
Τα αστεία του τηλεφώνου διήρκεσαν δύο, τρείς, πέντε ημέρας.
Την έκτην εζήτησαν πάλιν γραμμήν αλλ' ηκούσθη ο υπάλληλος του κέντρου φωνάζων αγρίως.
- Δεν έχει γραμμή. Ορίστε ! Αστεία με το τηλέφωνον. Μπαααα.....
- Πως ? ηρώτησεν έκπληκτος ο ζητών. Μας ακούτε λοιπόν και σείς ?
- Βεβαίως σας ακούω.
- Πρώτην φοράν το μανθάνω ότι ακούει και το κέντρον. Ώστε δεν επιτρέπονται αστεία ?
- Όχι !
- Δώστε μου λοιπόν τη γραμμήν διά σοβαρά πράγματα.
Ο υπάλληλος έδωκε γραμμήν και τα δύο γραφεία έκτοτε αστειεύονται συμβολικώς, δια να μην εννοήση το κέντρον, ομιλούντα περί της καταστάσεως εν Ινδίαις εν σχέση προς το Ρωσσογαλλικόν σχέδιον.
Είχεν εγερθή μάλιστα ζήτημα δια την ερμηνείαν, την οποίαν αυθαιρέτως έδωκε το κέντρον εις τον κανονισμόν του τηλεφώνου και το ζήτημα έφτασε μέχρι του υπουργείου.
Ηρωτήθη ένας ανώτατος υπάλληλος αν δικαιούται ή όχι το κέντρον να εμποδίσει τα αστεία διά του τηλεφώνου. Ο τμηματάρχης εσκέφθη ολίγην ώραν, έπειτα εκούνησε το κεφάλι και είπε.
- Δεν ηξεύρω φίλε μου. Υπάρχει όμως ένας νόμος κατά τον οποίον κάθε σοβαρόν πράγμα ή άνθρωπος, όταν έλθη είς την Ελλάδα θα εξευτελισθεί. Ήλθε το τηλέφωνον και εις δύο ημέρας το κάματε Φασουλήν. Ο ελληνικός αυτός νόμος είναι τόσον ισχυρός, ώστε βεβαίως δεν ισχύει άλλος !
Υποθέτω ότι μετά την κατάργησιν του κέντρου, λύεται και ο κόμβος αυτός.
Δύνασαι να κάμης τον πίθηκον, τον καραγκιόζην, τον άνθρωπον είς το τηλέφωνον ελευθέρως. Δύο πρόσωπα μόνον θα υπάρχουν, ο ομιλών και ο ακούων.
Αφύ δύνανται δύο άνθρωποι να μείνουν μόνοι είς πάσαν περίστασιν, διατί είς το τηλέφωνον υποχρεωτικώς να υπάρχουν τρείς και ο τρίτος να είναι απρόσκλητος ?
Το πράγμα δεν δικαιολογείται, ούτε συμβιβάζεται με την "ελευθερίαν των ατόμων", την οποίαν τόσο συχνά επικαλούνται αι επαρχιακαί εφημερίδες.
Αλλ' η κατάργησις του κέντρου είναι ιδιαιτέρα ανακούφισις διά την Ελλάδα.
Είς τα ελληνικά τηλέφωνα, των οποίων τα μέσα είναι τόσο πτωχά και οι υπάλληλοι καταντούν αληθείς μάρτυρες, το κέντρον είναι φρικαλέος βραχνάς καθήμενος είς το στήθος των πελατών του τηλεφώνου.
Κατορθώνεις να συνεννοήσαι πολλάκις διά του τηλεφώνου μετά μίαν ώραν, ενώ αν επήγαινες πεζός είς τους Αμπελοκήπους όπου κατοικεί ο συνομιλητής σου, θα ετελείωνες τας υποθέσεις σου και θα έκαμνες και περίπατον.
Μιάν εποχήν προ καιρού οι υπάλληλοι ήταν τόσον ολίγοι ώστε τας μεσημβρινάς ώρας απεσπάτο είς το κέντρον ένας αστυφύλαξ δια να κάμνη χρέη υπαλλήλου.
Είς τοιάυτην εποχήν έτυχε κάποτε να κτυπήσω το τηλέφωνον. Ήρχισα να κτυπώ είς τας 2 μ.μ. Τελεία σιγή. Είς τας 3 εικούσθη μία φωνή από το κέντρον.
- Θα μ'αφήσεις αδερφέ, ή όχι να κλείσω μάτι ?"
ο φωνογράφος
Από την εφημερίδα "ΣΚΡΙΠ", 1η Ιουνίου 1904.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου