Παλιά Αθήνα Special - (Χριστούγεννα)

Δύο πολύ όμορφες εικόνες από τη Χριστουγεννιάτικη Αθήνα του 1960 (Σταδίου, Δεκέμβριος 1960). Φωτογραφίες του Κώστα Μπαλάφα
Φωτογραφικά Αρχεία Μουσείου Μπενάκη.

Καλημέρα! Ο Αη Βασίλης έφτασε!!!
Αθήνα, δεκαετία '50. Φωτογραφία Δημήτρης Χαρισιάδης. Φωτογραφικά Αρχεία Μουσείου Μπενάκη.

 Το έθιμο των δώρων στους άνδρες της τροχαίας. Από Φυτίνη ΕΛΑΪΣ, μέχρι απορρυπαντικά, ηλεκτρικές συσκευές, λιπαντικά.... ό,τι χωράει ο νους!
(ΣΥΛΛΟΓΗ ΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΗ) ΡΙΖΑΡΕΙΟ ΙΔΡΥΜΑ-ΙΔΡΥΜΑ ΣΤΑΥΡΟΥ Σ. ΝΙΑΡΧΟΥ.

 Τροχονόμος στο Σύνταγμα το 1948. Χωρίςτο παραδοσιακό "βαρέλι" και με λιγότερα δώρα από τον συνάδελφό του λίγα χρόνια μετά, στη προηγούμενη φωτογραφία.
Φωτογραφία του Δημήτρη Χαρισιάδη. Φωτογραφικά Αρχεία Μουσείου Μπενάκη.

 Χριστούγεννα χωρίς κουραμπιέδες, δε γίνεται. Φωτογραφία Βούλας Παπαϊωάνου. Φωτογραφικά Αρχεία Μουσείου Μπενάκη.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!!

 

Ο Παρθενώνας.

(από την εφημερίδα "Εμπρός" -31-12-1966)

Ο θεσμός της προίκας.

Στα παλιά τα χρόνια, εκτός από την ομορφιά και τον έρωτα, σημαντικό ρόλο στην απόφαση ενός γάμου είχε και η προίκα. Η προίκα ήταν ουσιαστικά η συνεισφορά της γυναίκας στον κοινό βίο. Φυσικά την ευθύνη, εκείνη την εποχή, ώστε η κοπέλα να έχει μια αξιοπρεπή προίκα, είχαν οι γονείς.
Οτιδήποτε, λοιπόν, εξασφάλιζε μια πιο άνετη ζωή ήταν ευπρόσδεκτο από τον άνδρα. Από μετρητά έως διαμερίσματα!
Ο θεσμός αυτός καταργήθηκε στη χώρα μας μόλις το 1983 με το νόμο 1329/83.
Αν και τις προηγούμενες δεκαετίες ήταν ένα "έθιμο" κοινωνικά αποδεκτό, υπήρξαν κάποιες πρώιμες φωνές που ήταν αντίθετες με αυτό.
Στις 20 Ιουλίου 1952, η εφημερίδα "Εμπρός" έγραφε....

 

Στις περισσότερες περιπτώσεις η προικοδότηση ήταν μια ανεπίσημη πράξη, υπήρχαν και τα επίσημα προικοσύμφωνα "δια συμβολαιογραφικής πράξεως".

Η εφημερίδα,που αφιέρωσε πολλά φύλλα στον αγώνα ενάντια στο θεσμό, έγραφε ότι αυτός είναι αναχρονιστικός  και "καταδικάζει χιλιάδες γυναίκες να μη παντρεύονται και χιλιάδες άνδρες να μένουν γεροντοπαλλίκαρα, γιατί δεν μπορούν να σκεφτούν για γάμο, αν δεν αποκαταστήσουν τις αδερφές τους". Γνωστό σενάριο παλιάς ελληνικής ταινίας. Και όμως δεν ήταν τίποτε άλλο από την καταγραφή των πραγματικών κοινωνικών συνθηκών εκείνης της εποχής στην Ελλάδα. 

Όμως για τις νέες που οι οικογένειές τους δεν είχαν την οικονομκή δυνατότητα να δημιουργήσουν μια προίκα, υπήρχε πρόβλημα. Άλλωστε ήταν κάτι το σύνηθες, αυτός ο τρόπος να είναι και ο μοναδικός να συνεισφέρει η γυναίκα, εφόσον εκείνη την εποχή η "αγορά εργασίας" ήταν κάτι το άγνωστο -σχεδόν- γι'αυτή . Σε άλλες περιπτώσεις, το όφελος ενός άνδρα από μια καλή προίκα, υπερίσχυε των όποιων αισθημάτων του απέναντι στη γυναίκα.  

Πάντως οι απόψεις περί "βάρβαρου θεσμού" (με τις οποίες συμφωνούσαν και άλλοι, βάσει του ρεπορτάζ), όσο σωστές και αν ήταν, διατυπώθηκαν πολύ νωρίς. Θα έπρεπε να περάσουν σχεδόν 30 ακόμα χρόνια για να τις συμμεριστεί και επίσημα η πολιτεία. 

Στις 18-2-1983 (ΦΕΚ 25 Α') ξεκίνησε να ισχύει ο ν. 1329/83 που όριζε ότι  και οι δύο σύζυγοι υποχρεώνονται να συμβάλλουν, ανάλογα με τις δυνάμεις τους στην αντιμετώπιση των αναγκών της οικογένειας, στα πλαίσια της ισότητας, καταργώντας τη προίκα και εκσυγχρονίζοντας έτσι το οικογενειακό δίκαιο. 

Billy.

Η Amstel και ο πόλεμος της μπύρας.

Είναι γνωστό ότι στη χώρα μας για πολλά χρόνια, η FIX κατείχε το μονοπώλειο στο χώρο της μπύρας. Η ιστορία ξεκίνησε το 1864 όταν ο βασιλιάς Όθωνας έδωσε στον Ιωάννη Φιξ, την άδεια παραγωγής μπύρας στην Ελλάδα. Το αποκλειστικό προνόμιο της διάθεσης της κατείχε η εταιρία μέχρι το 1963, δηλαδή για περίπου έναν αιώνα.

Στις 12 Ιουνίου 1963, στην εφημερίδα "Ελευθερία" ανακοινώνεται η συνεργασία Ελλήνων και Ολλανδών με σκοπό τη δημιουργία της "Αθηναϊκής Ζυθοποιίας" για τη παραγωγή της μπύρας Amstel (πάνω).
Πάντως, ήδη από το 1961 κάνει την εμφάνισή της και η μπύρα "Άλφα" της "Ελληνικής Ζυθοποιίας Α.Ε.".

Η "Ελληνική Ζυθοποιία" ευχαριστεί το κοινό για τη θερμή υποδοχή, τον Απρίλιο του 1961. 

Η παραγωγή όμως της Amstel θα ξεκινήσει το 1965. Με την εμφάνισή της στην αγορά θα ξεκινήσει και ένας πόλεμος μεταξύ της "Αθηναϊκής Ζυθοποίας" και της FIX , η οποία βέβαια και τον ξεκίνησε. Ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων στον ημερήσιο τύπο πληροφορούσαν τους καταναλωτές για τα γεγονότα, φυσικά καθε φορά από την οπτική γωνία του καθένα. 

Σύμφωνα με την "Κάρολος Φιξ Α.Ε." στις 2 Μαίου 1965 "Απηγορεύθη η κυκλοφορία της μπύρας Άμστελ" δια τη προστασία του κοινού. Αιτία η φιάλη των 500 γρ.

Ήδη όμως η Amstel κατηγορεί δημοσίως τη FIX  για "άσκηση εξοντωτικού ανταγωνισμού".

Η νέα μπύρα μπορεί να κυκλοφορεί μόνο στη φιάλη των 330 γρ., εφόσον η άδεια της 19ης Απριλίου 1965 που είχε δωθεί από το Υπουργείο Εμπορίου για τη μεγάλη φιάλη (500 γρ.) ανεκλήθη στις 27 του ίδιου μήνα!

Το όλο θέμα ήταν πως το καθαρό περιεχόμενο της φιάλης ήταν στα 490 γρ. ποσότητα που πάντως όριζε η νόμιμη άδεια ρητώς (σύμφωνα με την Amstel)! Όμως ο πόλεμος επεκτάθηκε από το περιεχόμενο και στη ταυτότητα της φιάλης καθαυτής. Η Αmstel δηλώνει πως σχεδόν άμεσα με τη κυκλοφορία της, η FIX κυκλοφόρησε όμοιες σε σχήμα και χρώμα φιάλες με τις δικές της. H αντιδικία κράτησε για αρκετούς μήνες. 

Παρόλα αυτά, σύμφωνα με τη διαφήμιση που ακολουθεί ο αθέμιτος ανταγωνισμός απέναντι στην Amstel είχε και συνέχεια.....

Έτσι τον Αύγουστο του 1969 η Amstel "καρφώνει" FIX και Άλφα ότι προκαλούν σύγχυση στους καταναλωτές, κυκλοφορώντας τα προϊόντα τους σε φιάλες δικές της με το ανάγλυφο όνομα της ίδιας (AΜΣΤΕΛ) αλλά τις δικές τους ετικέτες! Παραθέτει μάλιστα και φωτογραφία, προτρέποντας το κοινό να προσέχει ιδιαίτερα την αυτοκόλλητη ετικέτα.

Παρά τη επίθεση της κυρίαρχης, τότε, FIX προς την Amstel, ήταν η τελευταία που κυριάρχησε στις επόμενες δεκαετίες στην αγορά μπύρας στη χώρα μας και βέβαια εξακολουθεί να κυριαρχεί.

Ειρωνία είναι πως, μετά την απουσία ετών από την αγορά, η μπύρα Άλφα επανακυκλοφόρησε (τo 2000) από την "Αθηναϊκή Ζυθοποιία", δηλαδή την εταιρία που παράγει την ίδια την Amstel!

18-4-1965.  Η ΑΜΣΤΕΛ προ των πυλών της ελληνικής αγοράς. Ο ερχομός της νέας μπύρας καθόλου δεν άρεσε στη... παλιά, δηλαδή στη FIX.

H "Αθηναϊκή Ζυθοποιία" μετά το ξεκίνημά της παραγωγής στην Αθήνα, το 1965, θα ανοίξει νέο εργοστάσιο στη Θεσσαλονίκη το 1975 και ένα νέο στη Πάτρα το 1985. Το 1981 λανσάρει στην ελληνική αγορά το brand της Heineken. Λίγο αργότερα, το 1982, η άλλοτε πανίσχυρη ΦΙΞ θα καταρρεύσει και θα εξαφανιστεί από την αγορά μέχρι την επανασύστασή της μάρκας πριν μερικά χρόνια.

Billy

(Aρχείο Billy Files)

Τα παράνομα κτίσματα.

(εφημερίδα "Εμπρός", 3 Απριλίου 1965)

Βρε, τι μου θυμίζει.... τι μου θυμίζει....!!!

Billy.

Bόλτα στη γιορτινή Αθήνα.

Χριστούγεννα 2012. Πρωινή βόλτα σε μια Αθήνα που θα μπορούσε να έχει καλύτερη καθαριότητα και καλύτερη αισθητική στα εορταστικά της δρώμενα. Επίσης θα μπορούσε να είναι καλύτερα (ή περισσότερο) στολισμένη. Οι πρόσκαιρες κατασκευές του δήμου στη πλατεία Συντάγματος, θα μπορούσαν να είναι επίσης πολύ καλύτερες. Από τη στιγμή που υπάρχει χορηγός (Wind) που μάλιστα το όνομα του βρίσκεται σε περίοπτες θέσεις, γιατί επικρατεί η τάση του μέτριου και δε ξεφεύγουμε από τη λογική της δεκαετίας του '70? Όπως και νά'χει μια βόλτα στην ηλιόλουστη πόλη είναι πάντα όμορφη με τα όποια αρνητικά της.

  

(photos - Billy)

Κατοικία Καλλισπέρη.Κήρυξη Διατηρητέου κτηρίου .

Χαρακτηρίστηκε ως διατηρητέο μνημείο η κατοικία Καλλισπέρη στην περιοχή της Ακρόπολης.

Ένα ευχάριστο νέο για την αρχιτεκτονική και  την ιστορία της Αθήνας ήταν η γνωμοδότηση υπέρ του χαρακτηρισμού της οικίας Καλλισπέρη ως διατηρητέου μνημείου στη συνοικία της Ακρόπολης, κατά την κοινή συνεδρίαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου και του Κεντρικού Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων, την Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012. Η «οικία Καλλισπέρη» ένα από τα ωραιότερα σπίτια των αρχών του 20ού αιώνα, με νεοκλασικά και εκλεκτικιστικά χαρακτηριστικά, κρίθηκε από την πλειοψηφία των μελών των δύο Συμβουλίων μνημείο για την αρχιτεκτονική και την ιστορική της αξία. 

Η MONUMENTA κατέθεσε το 2010 σχετική αίτηση με την οποία ζήτησε από το Υπουργείο Πολιτισμού να χαρακτηριστεί ως διατηρητέο μνημείο το κτιριακό συγκρότημα της παραπάνω οικίας. Το πλούσιο πληροφοριακό και φωτογραφικό υλικό που κατατέθηκε στην Εφορεία συγκεντρώθηκε χάρη στην έρευνα και τη μελέτη των κτηρίων που πραγματοποίησε ο πολεοδόμος Φαίδωνας Παπαθεοδώρου.

Λίγα λόγια για το κτήριο και την ιστορία του
Η οικία Καλλισπέρη με τη χαρακτηριστική πυργοειδή διαμόρφωση, στη συμβολή των οδών Καλλισπέρη και Παρθενώνος, περιλαμβάνει την κυρίως οικία, δύο βοηθητικά κτίσματα και κήπο και κτίστηκε το 1911. Το ακίνητο προέκυψε από τη συνένωση τεσσάρων όμορων αλλά ανεξάρτητων κάποτε οικοπέδων, τα οποία αγοράστηκαν διαδοχικά, μεταξύ των ετών 1907 και 1919, από τους Γεώργιο και Σεβαστή Καλλισπέρη.  Από το 1911 μέχρι το 1930 οι νέοι ιδιοκτήτες κατασκεύασαν τρία κτίσματα, τα οποία αποτελούν το λειτουργικά ενιαίο συγκρότημα της οικίας Καλλισπέρη, που κατοικήθηκε συστηματικά μέχρι και τη δεκαετία του 1950. Στις 22 Δεκεμβρίου 1937, η Σεβαστή Καλλισπέρη με χειρόγραφη διαθήκη άφησε όλη την περιουσία της υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου με σκοπό να συσταθεί Ίδρυμα για την εκπαίδευση κοριτσιών. Το Ίδρυμα όμως αυτό δεν έγινε ποτέ. Μετά από εγκατάλειψη δεκαετιών η περιουσία του κληροδοτήματος της Σεβαστής Καλλισπέρη περιήλθε στα Σχολικά Ταμεία Γυμνασίου-Λυκείου Θηλέων Χαλανδρίου και στη  συνέχεια στον Δήμο Χαλανδρίου.

greekarchitects.gr  (Photos - Μανώλης Οικονόμου).

Να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με την εφημερίδα Έθνος , στην απόφαση "Μειοψήφησαν ο καθηγητής Ιστορίας Τέχνης του Πανεπιστημίου Αθηνών, Νίκος Ζίας, και ο επίτιμος διευθυντής του ΥΠΑΙΘΠΑ, Ιορδάνης Δημακόπουλος, με το σκεπτικό ότι το συγκρότημα διατηρείται σε κακή κατάσταση και δεν συγκεντρώνει σημαντικά χαρακτηριστικά που κάνουν αναγκαία την κήρυξή του". (Πολλά "συγχαρητήρια" κύριοι!!!!)

H Oλυμπιακή Αεροπορία γεννιέται.

Καταχώρηση της νεοσύστατης Ολυμπιακής Αεροπορίας στις 2 Ιουνίου 1957.
Την 1^η Ιουνίου 1957 (μία μέρα πριν) είχαν γίνει τα επίσημα εγκαίνια της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Είχε ιδρυθεί στις 6 Απριλίου του ίδιου έτους. Μέχρι τότε την αεροπορική συγκοινωνία εξυπηρετούσε η κρατική ΤΑΕ. Η ΤΑΕ (Τεχνικαί & Αεροπορικαί  Εκμεταλλεύσεις – Ελληνικές Αεροπορικές Γραμμές Α.Ε.) είχε ιδρυθεί λίγο πριν τον πόλεμο και μετά την απελευθέρωση ξεκίνησε πάλι δρομολόγια στις 3 Σεπτεμβρίου 1946. Πριν την ΤΑΕ, υπήρχε η Ελληνική Εταιρεία Εναέριων Συγκοινωνιών (Ε.Ε.Ε.Σ), ήδη από το 1931, η οποία όμως μετά τον πόλεμο έπαψε τη λειτουργία της. Άλλη αεροπορική εταιρία που κάνει την εμφάνισή της μεταπολεμικά είναι η “Αεροπορικαί Μεταφοραί Ελλάδος” (Α.Μ.Ε.)  καθώς και η “Ελληνικαί Αεροπορικαί Συγκοινωνίαι” (ΕΛΛ.Α.Σ.), από την άνοιξη του 1947.  Σε αυτή μετείχαν τα Μετοχικά Ταμεία Στρατού, Αεροπορίας και Πολιτικών Υπαλλήλων αλλά και Αμερικάνοι και Άγγλοι επιχειρηματίες. Επίσης εκείνη την εποχή δόθηκε άδεια στην εταιρία ΔΑΙΔΑΛΟΣ η οποία θα ανακληθεί το 1950 από το κράτος, λόγω παράβασης "του νόμου περί ελαχίστου στόλου".  Όμως η κακή οικονομική κατάσταση των τριών αερομεταφορέων που απέμειναν, οδηγεί το κράτος σε συγχώνευσή τους το 1951. Έτσι υπάρχει πλέον μόνο μια εταιρία, η “Εθνικαί Αεροπορικαί Γραμμαί – ΤΑΕ”. Πάντως η κίνηση αυτή δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα, οπότε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’50 το κράτος ψάχνει για αγοραστή. Ο σχετικός διαγωνισμός που έγινε το 1955 δεν απέφερε καρπούς με συνέπεια η ΤΑΕ να επιστρέψει στην αγκαλιά του κράτους! Η λύση θα βρεθεί αργότερα, το 1956, στο πρόσωπο του Αριστοτέλη Ωνάση. Μάλιστα ο Ωνάσης θα την αποκτήσει για πολύ λιγότερα χρήματα από την πραγματική της αξία, εφόσον κατέβαλε στο δημόσιο μόλις 2.169.000 δολλάρια (τα περιουσιακά στοιχεία της εταιρίας υπολογίζονταν σε 6 εκ. δολλάρια).

Έτσι μπαίνουν οι βάσεις για τη δημιουργία της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Ένα όνομα που έγραψε ιστορία. Ήδη από τις τους πρώτου μήνες λειτουργίας πυκνώνει τα δρομολόγια εσωτερικού. Η πρώτη πτήση έγινε στις 6 Απριλίου 1957 από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη. Τη 1^η Ιουλίου 1957 εγκαινιάζει το τριγωνικό δρομολόγιο Αθήνα-Ηράκλειο-Ρόδος. Εκείνη τη χρονιά η Ο.Α. μετέφερε 255.593 επιβάτες. Τα επόμενα χρόνια η αύξηση θα είναι εντυπωσιακή. Το 1965, πριν συμπληρώσει δεκαετία, ο αριθμός των επιβατών έχει ανέλθει σε 852.097. Σημαντικό ρόλο έπαιξε και η ανανέωση του στόλου. Αρχικά γίνονται παραγγελίες για τετρακινητήρια αεροσκάφη Douglas DC-6B και αεριωθούμενα De Havilland Comet 4B. Το πρώτο Comet (με ονομασία “Βασίλισσα Φρειδερίκη”) προσγειώθηκε στο Ελληνικό στις 30 Απριλίου 1960 και ξεκίνησε τακτικές πτήσεις στις 20 Μαΐου. Το Μάιο του 1966 η Ο.Α. παρέλαβε το πρώτο αεροσκάφος Boeing 707-320, από τα τρία που είχε παραγγείλει. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς θα εγκαινιάσει με αυτό την απευθείας γραμμή Αθήνα-Νέα Υόρκη. Το Απρίλιο του 1969 η Ολυμπιακή αναγγέλλει νέα δρομολόγια για το Μόντρεαλ του Καναδά (2 φορές την εβδομάδα) και Σικάγο, χωρίς ενδιάμεση στάση.  

Το όνειρο του Ωνάση να κάνει την Ολυμπιακή μια από τις καλύτερες αεροπορικές εταιρίες στο κόσμο, γίνεται πραγματικότητα. Το 1971 ιδρύεται η Ολυμπιακή Αεροπλοΐα, με στόχο την καλύτερη εξυπηρέτηση των εσωτερικών γραμμών αλλά και οι νησιωτικοί προορισμοί. Την διοίκηση είχε ο γιός του Αριστοτέλη Ωνάση, Αλέξανδρος Ωνάσης. Τον Μάρτιο του 1972 πραγματοποιείται η πτήση προς Σίδνεϋ (Αυστραλία) με ενδιάμεσους σταθμούς τη Σιγκαπούρη και τη Μπανγκόκ. Η Ολυμπιακή «των πέντε ηπείρων»! Λίγο αργότερα η εταιρία αποκτάει νέα αεροσκάφη Boeing 720-051B και τα εντυπωσιακά 747-200 (jumbo). Φημισμένο ήταν το service που προσέφερε στους πελάτες της η Ο.Α., ενώ γνωστή είναι η εμπλοκή διάσημων ελλήνων και ξένων σχεδιαστών μόδας για τη δημιουργία των στολών του ιπτάμενου προσωπικού . Η Coco Channel, o Pierre Cardin (1969-1971) με εντυπωσιακές δημιουργίες, ο Τσεκλένης ακολουθεί από το 1972 έως το 1976 και επίσης ονόματα όπως η Ρούλα Στάθη (κέρδισε τον διαγωνισμό του 1977) και ο Billy Bo, τo 1981.

Στις 22 Ιανουαρίου 1973 συνέβη το μοιραίο ατύχημα με τη πτώση του αεροπλάνου που πιλοτάριζε ο Αλέξανδρος Ωνάσης. Ο χαμός του γιού του, τσακίζει τον Αριστοτέλη Ωνάση. Τον Δεκέμβριο του 1974 καταγγέλλει τη σύμβαση με το κράτος για την Ολυμπιακή. Τον Μάρτιο του 1975 πεθαίνει, ενώ έχει πουλήσει τις μετοχές στο κράτος. Η κυβέρνηση καταβάλει το τίμημα μετά το θάνατο του Ωνάση (στους κληρονόμους), την ίδια χρονιά και η Ολυμπιακή κρατικοποιείται στα τέλη του 1975.

   

Τα De Havilland Comet της Ο.Α. (1960)

 Boeing 707-320. 

Βilly

(Aρχείο Billy Files) 

Η «Θεία Λένα» και οι ραδιοφωνικές εκπομπές της

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Το 1942, στα δύσκολα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής, η Αντιγόνη Μεταξά -από το 1938 τακτική συνεργάτρια του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών- αναλαμβάνει να διευθύνει την καθημερινή «Ώρα του Παιδιού». Χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο «Θεία Λένα» θα συντροφέψει εκατοντάδες χιλιάδες παιδικές ψυχές. Η χαρακτηριστική μουσική της εκπομπής της υπήρξε το δημοφιλέστερο παιδικό άκουσμα περίπου για μία τριακονταετία.
Οι υπηρεσίες που προσέφερε το πρόγραμμα στα μικρά παιδιά και στους γονείς ήταν ανεκτίμητες. Η διασκέδαση συνοδευόταν από τη διδαχή και την καθοδήγηση. Η Αντιγόνη Μεταξά ήταν η ψυχή της εκπομπής αφού τη συνέθετε και την εκτελούσε, χρησιμοποιώντας πάντα ευρηματικούς τρόπους παρουσίασης. Όπως η «Ελενίτσα» που απαντούσε στις περισσότερες ερωτήσεις και λάνσαρε τα τραγούδια της «Θείας Λένας». Ελάχιστοι γνώριζαν πως πίσω από τη φωνή της «Ελενίτσας» κρυβόταν η ενήλικη Ρηνούλα Μενάνδρου.
Επίσης, άγνωστο ήταν στο ευρύ κοινό πως το περίφημο «Καλημέρα παιδιά. Πέστε και σεις Καλημέρα», όπως και η εκπομπή από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 ήταν ηχογραφημένα. Η ηχογράφηση θεωρούνταν τότε ένα από τα σημαντικότερα «ατού» της Ραδιοφωνίας, της οποίας τα στούντιο φιλοξενούνταν ακόμη στο Ζάππειο Μέγαρο.
Η Αντιγόνη Μεταξά (1905-1971) υπήρξε σπουδαία συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας και δημιουργός του πρώτου παιδικού θεάτρου στην Ελλάδα. Είχε σπουδάσει Παιδαγωγικά στο Παρίσι και Υποκριτική στο Ωδείο Αθηνών, απ’ όπου αποφοίτησε με χρυσό μετάλλιο. Το 1967 δημιούργησε το πρώτο ελληνικό τηλεοπτικό πρόγραμμα (στο κανάλι της ΥΕΝΕΔ).

mikros-romios.gr 

Οι άλλες μεγάλες «προφητείες» του παρελθόντος

Στον διεθνή Τύπο και στους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, όλοι προσπαθούν να προβλέψουν τρία πράγματα: α) Πότε χρεοκοπεί η Ελλάδα, β) πότε φεύγει από την Ευρωζώνη η Ελλάδα, γ) πότε διαλύεται η Ευρωζώνη. Αν πάρουμε τοις μετρητοίς όλες αυτές τις προβλέψεις, η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει κι έχει βγει εκτός ευρώ πέρυσι, τον περασμένο Μάρτιο, τον Σεπτέμβριο ή, όπως λένε κάποιοι άλλοι, εντός του 2012. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει στους επόμενους δύο μήνες (υπάρχει και η προφητεία των Μάγια, που λέει ότι ο κόσμος επρόκειτο να τελειώσει στις 21 Δεκεμβρίου), αλλά φαίνεται ότι κανείς δεν θέλει να ακούσει τον μεγάλο Δανό φυσικό Νιλς Μπορ, ο οποίος προειδοποιούσε ότι η «πρόβλεψη είναι πολύ δύσκολη. Ειδικά σε ό,τι αφορά το μέλλον». Ή έστω ξέχασαν τον κανόνα του Economist για τις προφητείες. Η οικονομική αυτή επιθεώρηση, έχοντας διαψευσθεί σε μια πρόβλεψη περί της τιμής του πετρελαίου, ξεκινούσε το διορθωτικό άρθρο ως εξής: «Το μυστικό μιας επιτυχημένης πρόβλεψης είναι να πεις το πότε ή το πόσο. Ποτέ και τα δύο μαζί».
Το άλλο μυστικό της καλής πρόβλεψης είναι «ποτέ μην πεις ποτέ» και «πάντα να αποφεύγεις τη λέξη “πάντα”». Ο Βρετανός χειρουργός της βασιλικής οικογένειας σερ Τζον Ερικ Ερικσεν ήταν πεπεισμένος το 1873 ότι «η κοιλιακή χώρα, ο θώρακας και ο εγκέφαλος θα μείνουν πάντα κλειστά στον σοφό και ανθρωπιστή χειρουργό». Η προφητεία του βγήκε αληθής μέχρι το 1920, όταν ο Αμερικανός χειρουργός Χάρβεϊ Κάσινγκ ανακάλυψε νέες τεχνικές στη χειρουργική του εγκεφάλου. Το 1967, ο Nοτιοαφρικανός χειρουργός Κρίστιαν Μπάρναρντ έκανε την πρώτη μεταμόσχευση καρδιάς.
Ο μεγάλος Bρετανός μαθηματικός και φυσικός Λόρδος Κέλβιν είχε προβλέψει το 1895 ότι «βαρύτερες του αέρα μηχανές που θα πετάνε είναι αδύνατον να υπάρξουν». Οκτώ χρόνια αργότερα, στις 17 Δεκεμβρίου του 1903, η «βαρύτερη του αέρα μηχανή» με το όνομα «Κίττι Χοκ» των αδελφών Ράιτ κατάφερε να πετάξει. Ενας από τους κατασκευαστές της έμαθε το μάθημά του όσον αφορά τις προφητείες: «Oμολογώ», είπε ο Γουίλμπουρ Ράιτ, «ότι το 1901 είπα στον αδελφό μου Orville ότι ο άνθρωπος δεν πρόκειται να πετάξει πριν περάσουν πενήντα χρόνια... Aπό τότε απέφυγα όλες τις προβλέψεις». Aλλά κι ο πατέρας τους, Μίλτον Ράιτ, είχε πει: «Oι άνθρωποι δεν θα πετάξουν ποτέ. Aυτό είναι αποκλειστικό προνόμιο των αγγέλων».
Το αεροπλάνο ήταν προφανώς τόσο εκπληκτική εφεύρεση που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τις χρήσεις του. Υπήρξαν όμως πολλοί που προφήτευσαν λανθασμένα τι δεν μπορεί να κάνει. Ο Γάλλος στρατάρχης Φέρντιναντ Φος είπε, το 1911, ότι «τα αεροπλάνα είναι ενδιαφέροντα παιχνίδια, αλλά δεν έχουν καμιά στρατιωτική αξία». Ενα χρόνο πριν, το 1910, ο αστρονόμος Γουίλιαμ Πίκερινγκ έψεγε διάφορους που «φαντάζονταν γιγάντιες ιπτάμενες μηχανές να διασχίζουν τον Aτλαντικό μεταφέροντας αμέτρητους επιβάτες, όπως κάνουν σήμερα τα μοντέρνα ατμόπλοια. Eίναι ασφαλές να πούμε ότι τέτοιες ιδέες είναι εντελώς εξωπραγματικές».
Υπήρξαν κι άλλες προβλέψεις του Λόρδου Κέλβιν που έμειναν στην ιστορία. «Δεν υπάρχει τίποτε που να μην έχουμε πλέον ανακαλύψει στη φυσική. Το μόνο που απομένει είναι να κάνουμε όλο και πιο ακριβείς μετρήσεις» (1900) και «το ραδιόφωνο δεν έχει κανένα μέλλον» (1897). Μαζί του συμφώνησε και ο σύμβουλος επενδύσεων Ντέιβιντ Σάρνοφ, που συμβούλευε: «Tο “ασύρματο μουσικό κουτί” δεν έχει καμιά εμπορική χρησιμότητα. Ποιος θα πλήρωνε για ένα μήνυμα που δεν στέλνεται σε συγκεκριμένο αποδέκτη;».
Η τηλεόραση επίσης είχε την τιμητική της. Ο Αμερικανός εφευρέτης, πρωτοπόρος στην ανάπτυξη του ασύρματου τηλεγράφου και του ραδιοφώνου, Λι Ντε Φόρεστ έλεγε το 1926: «Aν θεωρητικά και τεχνικά η τηλεόραση μπορεί να είναι εφικτή εμπορικά και οικονομικά, θεωρώ ότι είναι αδύνατον να επιτύχει». Eίκοσι χρόνια αργότερα, το 1946, όταν η τηλεόραση έμπαινε σε κάθε σπίτι, ο πρόεδρος της 20th Century Fox Ντάριλ Ζανούκ έβαζε στοίχημα ότι: «H τηλεόραση δεν θα μπορέσει ποτέ να κρατηθεί στην αγορά πάνω από έξι μήνες. Oι άνθρωποι θα βαρεθούν πολύ γρήγορα να κοιτούν ένα κουτί από κόντρα πλακέ κάθε βράδυ».
Ανευ αξίας το τηλέφωνο
Η ιστορία των προβλέψεων σε ό,τι αφορά την τεχνολογία έχει πολλές ιλαρές στιγμές. Ο διευθυντής των Bρετανικών Ταχυδρομείων, σερ Γουίλιαμ Πρις, δήλωνε το 1876: «Oι Αμερικανοί μπορεί να χρειάζονται αυτήν τη νέα εφεύρεση που ονομάζεται τηλέφωνο. Eμείς όμως όχι! Εχουμε πολλά παιδιά για να μεταφέρουν μηνύματα...». Αλλά ούτε στην Αμερική μπορούσαν να δουν τη δυναμική του νέου αυτού «μαραφετιού». Μία εσωτερική έκθεση της τηλεγραφικής εταιρείας Γουέστερν Γιούνιον έκρινε ότι «το τηλέφωνο έχει πολλές ατέλειες και δεν μπορεί να θεωρηθεί αξιόπιστη συσκευή επικοινωνίας. Αυτή η συσκευή από τη φύση της δεν έχει καμιά απολύτως αξία για εμάς». Την άποψή τους ενστερνίστηκε και ο πρόεδρος της εταιρείας, Γουίλιαμ Ορτον, ο οποίος το 1876 απαξίωσε την προσφορά του Γκράχαμ Μπελ να πουλήσει τα δικαιώματα της εφεύρεσής του έναντι 100.000 δολαρίων: «Tι χρησιμότητα μπορεί να έχει στην εταιρεία μας αυτό το ηλεκτρικό παιχνίδι;».
Το 1919, ο καθηγητής Ρόμπερτ Γκοντάρ δημοσίευσε ένα άρθρο με τον τίτλο: «Mια μέθοδος για να φτάσουμε σε εξαιρετικά μεγάλα ύψη». Περιέγραφε σ’ αυτό τις βασικές αρχές της πυραυλικής. H απάντηση ήταν μια σειρά χλευαστικών δημοσιευμάτων για την «τρελή ιδέα» του καθηγητή από το Κολέγιο Κλαρκ. «Eλπίζουμε», έγραφαν οι «Νιου Γιορκ Τάιμς» το 1920, «ότι ο καθηγητής του Clark College απλώς υποκρίνεται ότι αγνοεί στοιχειώδη φυσική, αν πιστεύει πως ένας πύραυλος μπορεί να λειτουργήσει στο κενό».
H ιστορία των κοντόφθαλμων προβλέψεων φτάνει μέχρι τις μέρες μας, με τον μεγάλο Μπιλ Γκέιτς να γράφει στο βιβλίο του «The Road Ahead», το 1996: «Δεν νομίζω ότι μπορούν να υπάρξουν modem ταχύτερα των 33.6 ή έστω 38.4 kbps που να χρησιμοποιούν τις κοινές τηλεφωνικές γραμμές». Ενα χρόνο μετά, βγήκαν στην αγορά τα πρώτα μόντεμ που έφταναν στην ταχύτητα των 56 kbps κι ας μη μιλήσουμε για τις σημερινές ταχύτητες που διαφημίζονται στην τηλεόραση.
Το τέλος των πάντων γίνεται μπεστ-σέλερ
Αν ψάξει κανείς στο ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο Amazon.com με τη λέξη κλειδί «The end», θα διαπιστώσει ότι όλα έχουν τελειώσει. Στα 41.000 αποτελέσματα θα βρει το τέλος της Ιστορίας, της εργασίας, του καπιταλισμού, της σοσιαλδημοκρατίας, του πετρελαίου, της αφθονίας, της Δύσης, του ευρώ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, και φυσικά του κόσμου. Ειδικά το τελευταίο έρχεται κάθε χρόνο. Φέτος είναι η τιμητική των «κοσμικών κύκλων των Μάγια». Σύμφωνα με τον συγγραφέα Ρόναλντ Μπόνιγουιτς τώρα διανύουμε την περίοδο του 5ου κύκλου, ο οποίος άρχισε το 3114 π.Χ. και τελείωσε στις 21 Δεκεμβρίου του 2012.
Δεν είναι η πρώτη φορά που «τελειώνει ο κόσμος». Οι πρώτοι Χριστιανοί πίστευαν ότι θα ζήσουν το τέλος του κόσμου, ότι η Δευτέρα Παρουσία θα γίνει τον πρώτο ή δεύτερο μ.Χ. αιώνα. Ο Τσαρλς Τέιζ Ράσελ που ήταν ο ιδρυτής της αίρεσης των «μιλενιαριστών» (ή χιλιαστών) μελετούσε τη Βίβλο και σύμφωνα με τους υπολογισμούς του το τέλος του κόσμου θα ερχόταν το 1914. Μετά το 1915, μετά το 1918, 1920, 1925, 1941, 1975 και 1994. Ο Τζόσεφ Σμιθ άκουσε μια φωνή από το υπερπέραν που του έλεγε ότι «θα δει τον Υιό του Ανθρώπου» (δηλαδή τη Δευτέρα Παρουσία) το 1890, όταν θα γινόταν 85 ετών. Δεν πρόλαβε διότι δολοφονήθηκε στα 39 του.
Πολλοί χριστιανοί αγάπησαν τους στρογγυλούς αριθμούς. Κάποιοι πίστεψαν ότι το τέλος του κόσμου θα γίνει το 500 μ.Χ., αλλά το μεγάλο πανηγύρι έγινε παραμονές του 1000 μ.Χ. Οπως γράφει στην «Ιστορία της πρώτης Σταυροφορίας» ο Χ. φον Σίμπελ: «Καθώς η πρώτη χιλιετία έφτανε στο τέλος της, οι λαοί σε όλες τις χώρες της Ευρώπης περίμεναν με βεβαιότητα το τέλος του κόσμου. Κάποιοι ξόδευαν την περιουσία τους σε αχαλίνωτες διασκεδάσεις, άλλοι την δώριζαν για τη σωτηρία της ψυχής τους σε εκκλησίες και μοναστήρια, ενώ πλήθη ανθρώπων ξημεροβραδιάζονταν σε ναούς θρηνολογώντας και αναμένοντας με τρόμο -αλλά πολλοί και με μια κρυφή ελπίδα- το ολοκαύτωμα της Γης και τη Δευτέρα Παρουσία». Το 2000 δεν είχαμε τόσο έντονα φαινόμενα, αλλά υπήρξε ο τρόμος της χιλιετίας με το λογισμικό των υπολογιστών όπως και η προφητεία του Νοστράδαμου ότι ο κόσμος θα τελείωνε το 1999.
Δεν υπάρχουν όμως μόνο θρησκευτικές προβλέψεις για το τέλος του κόσμου. Το 1972 μια ομάδα οικονομολόγων του ΜΙΤ δημοσίευσε μελέτη υπό τον τίτλο «Τα όρια της Ανάπτυξης» που έκανε πάταγο. Η έκθεση που κατόπιν έγινε βιβλίο (μεταφράστηκε σε 30 γλώσσες και πούλησε πάνω από τριάντα εκατομμύρια αντίτυπα) προέβλεπε την καταστροφή του πολιτισμένου κόσμου μέχρι το τέλος του 20ού αιώνα. Το καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης, έγραφαν, οδηγεί σε εξάντληση των φυσικών πόρων. Στην αυγή του 21ου αιώνα ο πληθυσμός της Γης θα έφτανε τα 10 δισεκατομμύρια. Μέχρι το 1990 θα είχε εξαντληθεί το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Η μόλυνση του πλανήτη θα αυξανόταν κατά δέκα φορές, κάτι που θα περιόριζε δραστικά την καλλιεργήσιμη γη, με τελικό αποτέλεσμα να μειωθεί η κατά κεφαλήν τροφή κατά 15%-25%. Ολες αυτές οι ελλείψεις θα δημιουργούσαν περιφερειακές συγκρούσεις που αναγκαστικά θα οδηγούσαν στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οι προβλέψεις, αλλά και η ζωή συνεχίζονται...

Πηγή 

H Νικ. Ι. Θεοχαράκης και η Nissan στην Ελλάδα.

Στην Ελλάδα το όνομα Nissan είναι άρρικτα δεμένο με το όνομα Θεοχαράκης.
Η ιστορία του ομίλου επιχειρήσεων Θεοχαράκη ξεκινά με τον Νικόλαο Ι. Θεοχαράκη (κρητικής καταγωγής, 1898-1980).
Ο Νικόλαος ήρθε στην Αθήνα σε ηλικία 18 ετών και στα 22 κατετάγη στο στρατό. Μάλιστα έλαβε μέρος στη μικρασιατική εκστρατία. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα εργάστηκε ως οδηγός ταξί και λίγο αργότερα αγόρασε 3 λεωφορεία. Το 1924 άνοιξε ένα κατάστημα πώλησης ανταλλακτικών και εξαρτημάτων, στην οδό Φιλελλήνων.  
Το 1937 δημιούργησε μονάδα κατασκευής ανταλλακτικών φρένων στο Αιγάλεω.
Από τα τέλη της δεκαετίας του '40 στην επιχείρηση συμμετέχουν και οι γιοί του, Ιωάννης και Βασίλης (γεν. 1930). Τη δεκαετία του '50 διέθετε δύο καταστήματα εμπορίας ειδών αυτοκινήτου, ένα στην Αθήνα (Βερανζέρου) και ένα στον Πειραιά.
Το 1957 οι επιχειρηματίες απέκτησαν την αντιπροσωπεία ελαστικών Yokohama. Δύο χρόνια αργότερα ιδρύθηκε η Θεοχαράκης Α.Ε. Εμπορίας Αυτοκινήτων, Ελαστικών και Ανταλλακτικών.
Έτος ορόσημο ήταν το 1961, όπου ανέλαβαν την αντιπροσωπία των αυτοκινήτων Datsun (σήμερα Nissan). Μάλιστα ήταν η πρώτη αντιπροσωπία της ιαπωνικής αυτοκινητοβιομηχανίας στην Ευρώπη.

Διαφήμιση της Datsun - Θεοχαράκης το 1963.

Το 1976 η οικογένεια Θεοχαράκη ίδρυσε την ΤΕΟΚΑΡ Ε.Π.Ε με σκοπό την παραγωγή οχημάτων. Αρχικά κατασκεύαζε τις κιβατάμαξες των ελαφρών φορτηγών της Datsun, σε μονάδα στην οδό Θηβών 268 στο Αιγάλεω. Λίγο αργότερα, το 1978, ξεκίνησαν τα σχέδια για την ανέγερση μεγάλης μονάδας συναρμολόγησης και η ΤΕΟΚΑΡ Ε.Π.Ε. μετατράπηκε σε ανώνυμη εταιρία. Οι νέες εγκαταστάσεις θεμελιώθηκαν τον Ιανουάριο του 1979 στο Βόλο, σε έκταση 264 στρεμμάτων. Η συναρμολόγηση άρχισε το Φεβρουάριο του 1980 με το ελαφρύ φορτηγό Datsun Pick Up και ακολούθησε το επιβατικό Datsun Cherry. 

Παράλληλα ιδρύθηκε, το 1981, η TEKOM A.B.E.T.E. με σκοπό τη κατασκευή καθισμάτων και μεταλλικών μερών της κιβατάμαξας των ελαφρών φορτηγών (και άλλα μέρη όμως κατασκευάζονταν στην Ελλάδα όπως τα ψυγεία).

Αν και η δυνατότητες παραγωγής ανέρχονταν στις 36.000 μονάδες ετησίως, αυτή δε ξεπέρασε τις 15.000 μονάδες, με εξαίρεση τη περίοδο 1990-1992. Η εγχώρια προστιθέμενη αξία κυμαινόταν από 28 έως 35%, ανάλογα τον τύπο οχήματος. 

Η ΤΕΟΚΑΡ ήταν μια καθαρά ελληνική εταιρία, εφόσον τον πλήρη μετοχικό έλεγχο είχαν τοπικοί επιχειρηματίες. Η συνεργασία με τη Νissan περιοριζόταν σε τεχνικά θέματα. Παρόλα αυτά η μητρική εταιρία ενδιαφέρθηκε για τη δημιουργία ενός μεγαλύτερου εργοστασίου στη χώρα μας, με συμετοχή της ίδιας. Οι περιστάσεις όμως (με ευθύνη κυρίως της τότε κυβέρνησης) δεν επέτρεψαν κάτι τέτοιο με συνέπεια η Nissan Ιαπωνίας να επενδύσει σε νέο εργοστάσιο στη Μ. Βρετανία.

Όμως τα ποιοτικά στάνταρ παραγωγής στη ΤΕΟΚΑΡ ήταν υψηλά. Το 1986 η ηλεκτροσυγκόληση των μερών του αμαξώματος αυτοματοποιήθηκε. 

Δυστυχώς η λειτουργία του εργοστασίου στο Βόλο σταμάτησε τον Απρίλιο του 1995. Διάφοροι παράγοντες συντέλεσαν σε αυτό. Σημαντικό μειονέκτημα ήταν ότι η ΤΕΟΚΑΡ δεν είχε τη δυνατότητα εξαγωγής αυτοκινήτων (με εξαίρεση μερικών εκατοντάδων μονάδων στην Ιρλανδία στα μέσα της δεκαετίας του '80). 

Συνολικά συναρμολόγησε πάνω από 170.000 αυτοκίνητα, σε μια μικρή και γεμάτη στρεβλώσεις αγορά αυτοκινήτου. 

Σήμερα ο όμιλος Θεοχαράκη έχει επεκτείνει τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες και σε  διάφορους άλλους τομείς.

Διαφήμιση της Datsun το 1969. Εκείνη τη χρονιά ήταν η πρώτη φορά που η ιαπωνική εταιρία ξεπέρασε, ελαφρώς, τις 1.000 πωλήσεις στη χώρα μας, καταλαμβάνοντας τη 5η θέση.

Το -ελληνικής κατασκευής- Sunny ήταν στις δεκαετίες του '80 & '90 από τα δημοφιλέστερα μοντέλα στη χώρα μας και το best seller της Nissan.

Billy.

(Photos- Αρχείο Billy Files)

ΛΟΥΞ αναψυκτικά.

Η ιστορία της ΛΟΥΞ ξεκίνησε το 1950, όταν ο Παναγιώτης Μαρλαφέκας, ιδρυτής της επιχείρησης, δημιούργησε μία μικρή βιοτεχνία σε έναν σχετικά περιορισμένο χώρο στην οδό Παντοκράτορος στην Παλαιά Πόλης της Πάτρας. Εκεί θα παράγει, σε γυάλινες φιάλες, πορτοκαλάδες, λεμονάδες και γκαζόζες.

Εκείνη την εποχή λειτουργούσαν στην Αχαΐα 11 παρόμοιες βιοτεχνίες, ενώ πανελλαδικά υπήρχαν πολλές εκατοντάδες τέτοιες επιχειρήσεις. Ο Π. Μαρλαφέκας επιμένει στην ποιότητα των υλικών και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’70 η πορεία είναι σταθερά ανοδική.  Έτσι το 1972, για να μπορεί να καλύψει τη ζήτηση, δημιουργεί ένα νέο εργοστάσιο έκτασης 2.500  τ.μ. στη περιοχή του Κεφαλόβρυσου. Επιπλέον εφοδιάζεται με νέα μηχανήματα με τα οποία αυξάνεται η παραγωγική δυνατότητα. Επίσης αξιοποιεί  το φημισμένο νερό της περιοχής. Σταδιακά η επιχείρηση εξαπλώνεται και σε γειτονικούς νομούς (Ηλεία, Αρκαδία) μέσω αντιπροσώπων. Μέχρι το 1980 οι υπόλοιπες βιοτεχνίες αναψυκτικών της περιοχής είχαν κλείσει, ενώ η ΛΟΥΞ είχε εδραιωθεί. Επίσης ελάχιστες είχαν απομείνει σε πανελλαδικό επίπεδο. Το 1989 ο Παναγιώτης Μαρλαφέκας αποχωρεί και την επιχείρηση αναλαμβάνουν οι τρεις γιοι του Ιωάννης, Κωνσταντίνος και Πλάτωνας. Το 1997 η εταιρία αλλάζει νομική μορφή και γίνεται Ανώνυμος Βιομηχανική Εμπορική Εταιρεία. Το αμέσως επόμενο διάστημα θα προχωρήσει σε σημαντικές επενδύσεις, ενώ ο τζίρος συνεχώς αυξάνεται (5.6 εκατ. ευρώ το 2002). Το 2003 νέες υψηλών προδιαγραφών συσκευασίες για P.E.T. πλαστικές φιάλες αντικαθιστούν τις παλιές. Το 2004 η ΛΟΥΞ κυκλοφορεί τη παραδοσιακή βυσσινάδα σε μπουκάλι με μεγάλη επιτυχία. Το καλοκαίρι του 2008 κυκλοφορούν και οι φυσικοί χυμοί ΛΟΥΞ. Σημαντικές είναι κ οι διακρίσεις της εταιρίας: 

2007: Τα αναψυκτικά Λουξ είναι από τα πρώτα Ελληνικά προϊόντα και το πρώτο Ελληνικό Αναψυκτικό που παίρνουν έγκριση ώστε στις συσκευασίες τους να φέρουν το σήμα «Wonderful Greece».

2008: Η Λουξ χαρακτηρίζεται ως ένα από τα «Διαμάντια» της Ελληνικής Βιομηχανίας στo σχετικό πίνακα της Stat Bank με τις 100 ταχύτερα και υγιώς αναπτυσσόμενες επιχειρήσεις.

2009: Η επιχειρηματική δράση των αδελφών Μαρλαφέκα επιβραβεύεται με το 1ο Βραβείο Επιχειρηματικότητας «ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ & ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑΣ ΚΟΥΡΟΣ 2009» από τη Λέσχη Επιχειρηματικότητας.
2010: Η Λουξ κερδίζει το Βραβείο Effie Awards για την διαφημιστική καμπάνια «Λουξαρω Γεύση» (Adel) στην κατηγορία «Δαβίδ & Γολιάθ»
Την ίδια χρονιά η εταιρεία εντάσσεται στις “Strongest Companies in Greece” της ICAP Group, ως μία από τις πιο ισχυρές εταιρίες στην Ελλάδα.

2011: Η Λουξ κερδίζει εκ νεου το Βραβείο «DIAMONDS 2011»  από την STAT BANK ως μια από τις πιο οικονομικά ισχυρές εταιρείες στην χώρα, ενώ παράλληλα προχωρά στην ανανέωση της εταιρικής της εικόνας.

(πηγή :  loux.gr)

 

Φυσικά δε λείπουν οι εξαγωγές. Η παραγωγή της ΛΟΥΞ είναι πιστοποιημένη με ISO 9001:2008 & ISO 22000:2005.

 Billy.