Nτίνος Ηλιόπουλος. Μια μαγική εικόνα.

Βρισκόμαστε γύρω στα μέσα της δεκαετία του '80 στο προαύλιο ενός Γυμνασίου κάπου στην Αθήνα. Ώρα διαλείμματος. Η βαβούρα από τον όχλο των μαθητών, έντονη. Εντελώς ξαφνικά και μέσα σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα, νεκρική σιγή. Το τελευταίο πράγμα που ακούστηκε στον αέρα ήταν μια δυνατή φωνή... "Παιδιά!!! Ο Ηλιόπουλος". 
Και πράγματι. Ο αγαπημένος ηθοποιός διέσχιζε πεζός τον δρόμο έξω από το σχολείο. Κομψά ντυμένος με ένα λευκό κοστούμι, άσχετα αν ήταν μεσημέρι. Ταπεινός μέσα στη μεγαλοπρέπεια του, με το κεφάλι του ελαφρώς σκυμμένο. Κανένα ίχνος βεντετισμού από έναν καλλιτέχνη που ήξερε πως "έμπαινε" τακτικά στα σπίτια μας, είχε ήδη μια μακρά πορεία και τώρα δεκάδες 15χρονα τον θαύμαζαν ακίνητα και σιωπηλά, έχοντας πάρει αγκαλιά τα κάγκελα του σχολείου καθώς τον έβλεπαν να περνάει από μπροστά τους. Μια εικόνα μαγική, σαν να βγήκε από ελληνική ταινία της δεκαετίας του '60, που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου.



Billy.