Απεβίωσε ο γνωστός ηθοποιός Ανδρέας Ντούζος

Ο κόσμος του ελληνικού κινηματογράφου θρηνεί την απώλεια του γνωστού ηθοποιού Ανδρέα Ντούζου,  ο οποίος έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία 77 ετών. Το τελευταίο διάστημα νοσηλευόταν σε ιδιωτικό νοσοκομείο, έπειτα από  σοβαρό τραυματισμό του μέσα στο σπίτι του.

Το απρόβλεπτο χτύπημα ήταν η αρχή πολλών προβλημάτων, για τον άνθρωπο που πήρε μέρος σε όλες τις μεγάλες παραγωγές της χρυσής εποχής του ελληνικού σινεμά.
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 19 Οκτωβρίου 1936 και σπούδασε ηθοποιία στη Σχολή Τάκη Μουζενίδη.
Συμμετείχε σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες, κυρίως τη δεκαετία του ’60, και θεωρήθηκε ζεν πρεμιέ της εποχής. Απέκτησε δύο παιδιά, τον Στηβ και την Τέτα, τα οποία ακολούθησαν και αυτά για ένα διάστημα, με σημαντική επιτυχία, το επάγγελμα του ηθοποιού. Από το 1967 και για 13 χρόνια έμεινε με την οικογένεια του στην Αμερική,  όπου σπούδασε σκηνοθεσία.

Υπήρξε για αρκετό καιρό επιχειρηματίας του θεάτρου Μπρόντγουεϊ στην οδό Αγίου Μελετίου στην Κυψέλη, το οποίο αναγκάστηκε να παραχωρήσει στην ηθοποιό Κάτια Δανδουλάκη λόγω οικονομικών δυσκολιών που αντιμετώπισε. Συμμετείχε ως guest star στις τηλεοπτικές σειρές «Κωνσταντίνου και Ελένης» και «Άκρως Οικογενειακόν». Η τελευταία του κινηματογραφική εμφάνιση έγινε στην ταινία «Μια μέρα τη νύχτα» (2001).

Φιλμογραφία

«Μια Μέρα τη Νύχτα» (2001)
«Ψηλός λιγνός και ψεύταρος» (1985)
«Θηλυκό θηριοτροφείο» (1984)
«Παπαδίστικη Κομπανία» (1983)
«Η κοροϊδάρα» (1967)
«Αν μιλούσε το Παρελθόν μου» (1967)
«Σαπίλα και Αριστοκρατία» (1967)
«Του Χωρισμού το Τραίνο» (1967)
«Δεν είμαι Ατιμασμένη» (1966)
«Ραντεβού στον αέρα» (1966)
«Φουσκοθαλασσιές» (1966)
«Ιστορία μιας ζωής» (1965)
«Καρδιά μου πάψε να πονάς» (1965)
«Κορίτσια για φίλημα» (1965)
«Υπάρχει και φιλότιμο» (1965)
«Οι Εχθροί» (1965)
«Φωνάζει ο κλέφτης» (1965)
«Έξω φτώχεια και καλή καρδιά» (1964)
«Η βίλα των οργίων» (1964)
«Πικρή μου, Αγάπη» (1964)
«Κόσμος και κοσμάκης» (1964)
«Ο άσωτος» (1963)
«Πληγωμένες καρδιές» (1963)
«Όσα Κρύβει η Νύχτα» (1963)
«Μεσάνυχτα στη Βίλλα Νέλλη» (1963)
«Ο λουστράκος» (1962)
«Όταν λείπει η γάτα!» (1962)
«Κατρακύλισμα στο βούρκο» (1962)
«Αλλοίμονο στους νέους» (1961)
«Έξω οι κλέφτες» (1961)
«Σαράντα Παλληκάρια» (1961)
«Μπαρμπα Γιάννης ο Κανατάς» (1957)
«Μαγική πόλις» (1954)
«Το κορίτσι της γειτονιάς» (1954)
«Οι κολασμένοι» (1953)

Τηλεοπτικές σειρές

«Γαλάζιο διαμάντι», (1993) ΑΝΤ1
«Ιδιαιτέρα για κλάματα», (2000) ΑΝΤ1
«Κωνσταντίνου και Ελένης», (1998) ΑΝΤ1
«Τα καθημερινά», (1983) ΕΡΤ

Πηγή

Πρωτομαγιά εν Αθήναις

Μερικά αποσπάσματα από περιγραφές του ημερήσιου τύπου για τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς πριν πολλά χρόνια,  στην Αθήνα της μπελ επόκ.

"Ακρόπολις" 1 Μαΐου 1884. 

"Εμπρός" 1 Μαΐου 1899.

"Εμπρός" 1 Μαΐου 1909.

Billy.

Σαν σήμερα (29 Απριλίου)

Σαν σήμερα, στις 29 Απριλίου 1863, γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια ο ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης. Πέθανε την ημέρα που συμπλήρωνε τα 70 του χρόνια στις 29 Απριλίου 1933.

Στις 29 Απριλίου 1945 ο Αδόλφος Χίτλερ παντρεύεται την αγαπημένη του Εύα Μπράουν, στο καταφύγιο του στο Βερολίνο. Την ίδια μέρα ορίζει ως αντικαταστάτη του το ναύαρχο Καρλ Νταίνιτζ.

Βilly.

Το ξενοδοχείο των Ρόδων

Καταχώρηση για το ξενοδοχείο των Ρόδων στη Ρόδο, τον Σεπτέμβριο του 1948. Εγκαινιάστηκε τον Μάιο του 1927 κατά την περίοδο της Ιταλοκρατίας. Η κατασκευή του είχε ξεκινήσει δύο χρόνια νωρίτερα, το Μάρτιο του 1925. Αρχικά είχε σχεδιαστεί με έντονα τα ανατολίτικα στοιχεία στην αρχιτεκτονική του. Αργότερα, το 1936, αυτά απαλείφθηκαν  και το κτίριο άλλαξε μορφή, με πιο απλές γραμμές. Ενδεχομένως σε αυτό να επηρέασε και το φασιστικό καθεστώς των Ιταλών, που εν τω μεταξύ είχε εδραιωθεί.

Το ξενοδοχείο των Ρόδων περί τα τέλη της δεκαετίας του '40.

Το ξενοδοχείο των Ρόδων στην αρχική του μορφή (πάνω) και στη μορφή που απέκτησε μετά το 1936 (κάτω). Ένα από τα συμβολικά κτίρια της Ρόδου. Πολλές μεγάλες προσωπικότητες έχουν περάσει από εκεί, όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ο Winston Churchil, η Μαρία Κάλλας, ο Γεώργιος Παπανδρέου κ.α. Επίσης σε αυτό το ξενοδοχείο υπογράφτηκε η συνθήκη ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ, το 1948.

Billy.

(photos αρχείο Billy Files)

Στιγμές από την Ελλάδα του χτες (Νο2)

Φωτογραφικό στιγμιότυπο από την απογραφή πληθυσμού το 1951.

Μαθητικές γυμναστικές επιδείξεις, το 1968.

Παραδοσιακοί χοροί από κοπέλες του Λυκείου των Ελληνίδων, στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

Πλήθος κόσμου έξω απ΄τον κιν/φο REX στον Πύργο Ηλείας, για τη ταινία "Το ξύλο βγήκε απ'τον παράδεισο" της Φίνος Φιλμ.

Δεκαετία '60. Η βασίλισσα Άννα-Μαρία εξέρχεται του αυτοκινήτου. Στο βάθος ο σύζυγός της, Βασιλιάς Κωνσταντίνος ο Β'. 

"Η εκκίνησις των δρομέων εκ Μαραθώνος" κατά του Ολυμπιακούς Αγώνες του 1906 (Μεσοολυμπιάδα).

Θεσσαλονίκη. Άνθρωποι με τα υπάρχοντά τους μπροστά στο Λευκό Πύργο, μετά τις μεγάλες πυρκαγιές του 1917.

Σταδίου & Αιόλου κατά τα Δεκεμβριανά του 1944. Βρετανοί στρατιώτες τρέχουν να καλυφθούν (photo: Dmitri Kessel)

Εκδηλώσεις λατρείας στο πρόσωπο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, κατά την επιστροφή του το 1974.

Κάτοικοι και ιερείς κάνουν λιτανεία σε χωριό της Βοιωτίας, μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1981.

Billy.

(Photos αρχείο Billy Files)

H καταδίκη της Playmate

Στη φωτογραφία εικονίζεται η αμερικανίδα Gloria Root μαζί με τον φίλο της Corbin Parker στη Κομοτηνή το 1970, μετά τη σύλληψή τους από τις ελληνικές αρχές για κατοχή ναρκωτικών. Η Root ήταν η playmate του ανδρικού περιοδικού Playboy, τον Δεκέμβριο του 1969. Κατά την είσοδό τους στην Ελλάδα από τη Τουρκία, η αστυνομία βρήκε στο αυτοκίνητό τους περίπου 17 κιλά χασίς. Η Root καταδικάστηκε αρχικά σε 18 μήνες φυλάκιση, όμως στη συνέχεια η ποινή της μειώθηκε στους 10 μήνες. Ο 20χρονος φίλος της (φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Wisconsin) καταδικάστηκε αρχικά σε φυλάκιση 5 ετών, αργότερα  η ποινή του μειώθηκε στα 3.5 χρόνια.
Το άτακτο λαγουδάκι του Playboy είχε γεννηθεί στο Σικάγο στις 28 Μαΐου του 1948.

 Η Gloria Root ως playmate Δεκεμβρίου 1969 στο περιοδικό Playboy.

Βilly.

Παλιές ελληνικές έντυπες διαφημίσεις (Νο6)

Παγωτά ΕΒΓΑ (Απρίλιος 1949)

Γάλα ΕΒΓΑ (Ιούλιος 1952)

Αντηλιακή κρέμα ΗΛΙΟΛ (καλοκαίρι 1955)

Τσάϊ LIPTON (Νοέμβριος 1954)

Ποδήλατα Peugeot (Σεπτέμβριος 1900)

Κολώνια Marvel -Αφοί Λαμπρόπουλοι (Ιούνιος 1958)

ΦΙΞ Μακεδονία (Ιούλιος 1926)

His Master's Voice δίσκοι (Νοέμβριος 1949)

Αφοί Λαμπρόπουλοι (Οκτώβριος 1960)

Αμερικάνικα αυτοκίνητα Maxwell (Σεπτέμβριος 1919)

 Billy

(αρχείο Billy Files)

  

Στον ανακριτή ο Νίκος Φωτόπουλος για τις ζημίες στη ΔΕΗ

Για τα χρήματα που λάμβανε η ΓΕΝΟΠ από τη ΔΕΗ για ταξίδια και συνέδρια με...εικονικά τιμολόγια.

Απολογείται σήμερα, Παρασκευή, στον ανακριτή ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, Νίκος Φωτόπολος ο οποίος κατηγορείται ότι τέλεσε αδίκημα απιστίας σε βαθμό κακουργήματος ζημιώνοντας τη ΔΕΗ. Πρόκειται για την υπόθεση των χρημάτων που λάμβανε η ΓΕΝΟΠ από τη ΔΕΗ προκειμένου να διεξάγει ταξίδια, συνέδρια, για τα οποία βρέθηκαν εικονικά τιμολόγια έπειτα από έρευνα που έκανε ο γενικός επιθεωρητής δημόσιας διοίκησης, Λέανδρος Ρακιντζής. Την ίδια ώρα, στις εκλογές για τη ανάδειξη των αντιπροσώπων των εργαζομένων στα διοικητικά συμβούλια των επιχειρήσεων της ΔΕΗ, η παράταξη του Νίκου Φωτόπουλου καταλαμβάνει τη δεύτερη και την τρίτη θέση χάνοντας μεγάλο ποσοστό ψήφων, με την πρώτη θέση να καταλαμβάνει η παράταξη που πρόσκεινται στη ΔΑΚΕ.

kathimerini.gr

Nτίνος Ηλιόπουλος. Μια μαγική εικόνα.

Βρισκόμαστε γύρω στα μέσα της δεκαετία του '80 στο προαύλιο ενός Γυμνασίου κάπου στην Αθήνα. Ώρα διαλείμματος. Η βαβούρα από τον όχλο των μαθητών, έντονη. Εντελώς ξαφνικά και μέσα σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα, νεκρική σιγή. Το τελευταίο πράγμα που ακούστηκε στον αέρα ήταν μια δυνατή φωνή... "Παιδιά!!! Ο Ηλιόπουλος". 
Και πράγματι. Ο αγαπημένος ηθοποιός διέσχιζε πεζός τον δρόμο έξω από το σχολείο. Κομψά ντυμένος με ένα λευκό κοστούμι, άσχετα αν ήταν μεσημέρι. Ταπεινός μέσα στη μεγαλοπρέπεια του, με το κεφάλι του ελαφρώς σκυμμένο. Κανένα ίχνος βεντετισμού από έναν καλλιτέχνη που ήξερε πως "έμπαινε" τακτικά στα σπίτια μας, είχε ήδη μια μακρά πορεία και τώρα δεκάδες 15χρονα τον θαύμαζαν ακίνητα και σιωπηλά, έχοντας πάρει αγκαλιά τα κάγκελα του σχολείου καθώς τον έβλεπαν να περνάει από μπροστά τους. Μια εικόνα μαγική, σαν να βγήκε από ελληνική ταινία της δεκαετίας του '60, που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου.



Billy.

Η αρχή του τέλους.

Εκλογές 1981. Ο λαός έφερε την "αλλαγή" ψηφίζοντας ΠΑΣΟΚ και Ανδρέα Παπανδρέου. Ήταν η ώρα του σοσιαλισμού και του "τρίτου δρόμου". Στη φωτογραφία, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και το πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο που σχημάτισε μετά τη νίκη της 18ης του Οκτώβρη. ;)
Το πάρτυ μόλις ξεκινούσε. Η "όμορφη" δεκαετία του '80 ήταν ακόμα στην αρχή και η Ελλάδα μόλις είχε γίνει μέλος της ΕΟΚ (σημερινή Ε.Ε.).  Τελικά αποδείχτηκε μια χαμένη δεκαετία για την Ελλάδα. Πολλά από τα δανεικά των ευρωπαϊκών κονδυλίων έγιναν αέρας κοπανιστός. Όμως "ο λαός έφαγε ψωμί". Το κακό είναι ότι αυτό το ψωμί δεν το παρήγαγε ο ίδιος. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά και ανήκουν στην ιστορία. Το πάρτυ τελείωσε μετά από περίπου 30 χρόνια και το hangover ήταν ιδιαιτέρως δυνατό! Όσον αφορά σε τι ποσοστό φέρει το ΠΑΣΟΚ ευθύνες για το σημερινό μας χάλι, τα πράγματα είναι απλά. Από το 1981 μέχρι το 2011, οπότε και παρέδωσε ο Υιός Παπανδρέου (a.k.a ΓΑΠ) την εξουσία (11 Νοεμβρίου 2011) μεσολάβησαν 30 χρόνια. Από αυτά, τα 21 χρόνια κυβέρνησε την Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ. Φυσικά και δε φέρει ευθύνες μόνο αυτό, ενώ μη ξεχνάμε και τα 5.5 χαμένα χρόνια της κυβέρνησης της Ν.Δ. υπό την ηγεσία του Κωστάκη Καραμανλή (2004-2009).

Το πρωτοσέλιδο των Νέων, την επομένη των εκλογών του 1981. "ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΛΛΑΓΗ".











Billy.
(αρχείο Billy Files)

Edito 432 by AthensVoice

ΦΩΤΗΣ ΓΕΩΡΓΕΛΕΣ

Όταν αλλάζει η κατάσταση, το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι τα λεφτά, είναι η αλλαγή υποδείγματος. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να κάνουν ό,τι έκαναν πριν. Οι πιο φιλότιμοι κάνουν περισσότερο από αυτό που έκαναν πριν. Λέγεται ενεργητική αδράνεια. Πιστεύουν ότι η κρίση είναι ένα παροδικό φαινόμενο, κάποτε θα τελειώσει και όλα θα συνεχιστούν όπως ήταν πριν. Θα τελειώσει, αλλά τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Το οικονομικό μοντέλο που μας οδήγησε στη χρεοκοπία δεν θα ξαναϋπάρξει.

Δεν είναι το σημαντικότερο ζήτημα που μας απασχολεί, αλλά είναι σημαντικό. Κυρίως γιατί αφορά συμπεριφορές, δείχνει πόσο ώριμοι είμαστε να αντιμετωπίσουμε τα νέα δεδομένα. Είναι τώρα χρόνια που συζητάμε για τα ωράρια των καταστημάτων. Αν θα είναι ανοιχτά κάθε Κυριακή, 10 Κυριακές ή 6. Μέχρι τώρα, αυτό που έχει γίνει σε 5 χρόνια ύφεσης είναι να μένουν ανοιχτά 2 ώρες παραπάνω τα Σάββατα. Εντωμεταξύ τα λουκέτα είναι καθημερινό φαινόμενο, έχουν πια τη μορφή χιονοστιβάδας. Αλλά όλοι αντιδρούν στην προοπτική να δουλέψουν περισσότερο, να δουλέψουν αλλιώς.

Οι παπάδες ανησυχούν μη χαθεί ο «εκκλησιασμός» της Κυριακής. Ανησυχούν γιατί παραδίδουμε την Κυριακή στο εμπόριο και πότε θα βλέπουν τις οικογένειές τους οι εργαζόμενοι. Όλοι γενικά είναι ανήσυχοι. Κάτι απειλεί τη μέχρι τώρα κανονισμένη ζωή τους. Συγνώμη που θα το πω έτσι ψυχρά, αλλά αν φοβάσαι τόσο πολύ το μέλλον, αν δεν θες να αλλάξει τίποτα, τότε η κρίση που υποτίθεται είναι δραματική, για σένα δεν είναι τόσο. Γιατί υπάρχουν και 1,5 εκατομμύριο άνεργοι που δεν συζητάνε για ωράρια, ψάχνουν μια δουλειά πρώτα να βρουν, μια οποιαδήποτε δουλειά. Το πρόβλημά μας είναι οι θέσεις εργασίας, όχι οι μέρες που θα ασκείται αυτή η εργασία.

Οι έμποροι ισχυρίζονται ότι η κυριακάτικη λειτουργία δεν έχει νόημα, το πρόβλημά μας λένε δεν είναι οι ώρες, είναι ότι ο κόσμος δεν έχει λεφτά να ψωνίσει. Άμα είναι έτσι, γιατί δεν ανοίγουν μια μέρα τη βδομάδα, 5 ώρες, να ψωνίζουμε όσα λεφτά έχουμε, να μην κουραζόμαστε όλοι; Φοβούνται ότι θα επιβαρυνθούν με περισσότερα έξοδα και η κίνηση δεν θα είναι αρκετή για να τα καλύψει, θα χρεοκοπήσουν. Άμα είναι έτσι, γιατί δεν αφήνουν τότε όσους θέλουν να ανοίξουν, να καταστραφούν, να απαλλαγούν από τους ανταγωνιστές τους; Τότε λένε το αντίθετο επιχείρημα, που αντιφάσκει ευθέως με το πρώτο: Όσοι μπορούν να ανοίξουν τις Κυριακές θα παίρνουν τη δουλειά από τους υπόλοιπους. Και αυτοί θα είναι τα μεγάλα πολυκαταστήματα. Που θα παίρνουν τη δουλειά, αυτή που δεν θα υπάρχει, γιατί το πρόβλημα δεν είναι οι ώρες, αλλά τα λεφτά που δεν έχουμε... Κι ας δείχνει η εμπειρία από τις άλλες χώρες ότι συνήθως τα ανοιχτά ωράρια διευκολύνουν τα μικρά μαγαζιά και όχι τα μεγάλα, που χρειάζονται εκατοντάδες άτομα προσωπικό για να καλύψουν μία επιπλέον βάρδια.

Υπάρχει πρόβλημα, λένε οι εργαζόμενοι, γιατί είναι βέβαιο ότι θα μας υποχρεώσουν να δουλεύουμε περισσότερες ώρες χωρίς επιπλέον αμοιβή. Αυτό είναι ένα πρόβλημα, πράγματι, αλλά τότε να συζητήσουμε πώς διασφαλίζεται αυτό, να μη συζητάμε για τις ώρες λειτουργίας της αγοράς που είναι άλλο ζήτημα. Αλλά γιατί αυτοί ειδικά θα έχουν πρόβλημα; Γιατί, αν δεν κάνω λάθος, Κυριακή δουλεύουν κι άλλοι άνθρωποι. Δουλεύουν τα λεωφορεία, τα μετρό, τα τραμ, ο ηλεκτρικός. Δουλεύουν οι ταξιτζήδες. Δουλεύουν τα εστιατόρια, τα μπαρ, τα καφέ, τα κλαμπ, οι συναυλιακοί χώροι. Δουλεύουν οι εφημερίδες, οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα, τα sites. Δουλεύουν τα αεροπλάνα, τα τρένα, τα καράβια, τα αεροδρόμια, οι σταθμοί. Δουλεύουν η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, η ΕΥΔΑΠ, οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, δουλεύουν τα ξενοδοχεία, τα γραφεία ενοικιάσεως αυτοκινήτων, τα τουριστικά γραφεία. Δουλεύουν τα ζαχαροπλαστεία, οι κάβες, τα ανθοπωλεία. Δουλεύουν τα εργοστάσια συνεχούς βάρδιας, τα περίπτερα, τα ψιλικατζίδικα. Δουλεύουν τα σινεμά, τα θέατρα, οι μουσικές σκηνές. Δουλεύουν οι αστυνομικοί, οι πυροσβέστες, ο στρατός, τα νοσοκομεία, οι γιατροί. Αυτούς πώς δεν τους εκμεταλλεύονται; Αυτοί πώς το έλυσαν το πρόβλημα;

Στην πραγματικότητα, παρόλο που δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει στη δημοσιοϋπαλληλική χώρα, το αντίθετο συμβαίνει, ο περισσότερος κόσμος δουλεύει τις Κυριακές. Είναι λογικό, στις σημερινές μεγαλουπόλεις των πολλών εκατομμυρίων, κάθε στιγμή της μέρας και της νύχτας υπάρχουν ανθρώπινες δραστηριότητες που πρέπει να καλυφθούν. Και η εργατική νομοθεσία αυτό που φροντίζει δεν είναι οι ώρες λειτουργίας της αγοράς, αλλά η προστασία των εργαζομένων, να μη δουλεύουν περισσότερες ώρες, να πληρώνονται υπερωρίες, να έχουν μία ή δύο μέρες αργίας συνεχόμενες.

Αυτό, όμως, είναι διαφορετικό ζήτημα από την απελευθέρωση της αγοράς. Κανονικά, με την ύφεση και την ανεργία που βασανίζουν τη χώρα, θα έπρεπε όλοι να προσπαθούμε να διευρύνουμε την αγορά. Παραδόξως, κάνουμε το αντίθετο. Κι ας μας λένε όλοι όσοι ασχολούνται με την τουριστική βιομηχανία ότι δεν γίνεται συνεδριακός τουρισμός, ότι δεν γίνεται η Αθήνα προορισμός του σαββατοκύριακου με τα καταστήματα κλειστά. Συζητάμε για τα ζητήματα με τα μάτια στραμμένα στο βολικό παρελθόν, που δεν θα ξαναϋπάρξει. Δεν βλέπουμε την ανάγκη αλλαγής υποδείγματος. Δεν μπορούμε να δούμε το μέλλον, να το προετοιμάσουμε. Την Αθήνα ελκυστική πόλη, ανοιχτή και φωταγωγημένη που υποδέχεται εκατομμύρια επισκέπτες απ’ όλο τον κόσμο 12 μήνες το χρόνο. Χωρίς σιδερένια ρολά στις βιτρίνες, χωρίς κλειστά μαγαζιά.

Κάνουμε άμυνα την ώρα που χρειάζεται να είμαστε τολμηροί και να δοκιμάζουμε καινούργιες συνταγές. Οι «μέσα» προσπαθούν να διατηρήσουν τον παλιό τρόπο λειτουργίας χωρίς να νοιάζονται για τους «έξω», που αναζητούν μια δουλειά. Οι νέες θέσεις εργασίας που θα προστεθούν το πιθανότερο είναι πως θα ’ναι part time λένε, λες και είναι κακό αυτό στη χώρα που η ανεργία των νέων έχει φτάσει στο 60%. Δεν είναι ότι δεν θέλουν απλώς να δουλέψουν περισσότερο, δεν επιτρέπουν και στους άλλους να το κάνουν. Κανείς δεν υποχρεώνει κανέναν. Κι όμως, οι αντιδράσεις είναι ομόφωνες και αδιάλλακτες. Δεν αλλάζουμε και δεν αφήνουμε κανέναν άλλο να αλλάξει.

Θα λειτουργούν όλα τα καταστήματα της Αθήνας τις Κυριακές; Πουθενά δεν γίνεται αυτό στον κόσμο. Μακάρι να γινόταν. Θα σήμαινε ότι είχαμε ξεπεράσει την ύφεση, ότι είχαμε κάνει την Αθήνα παγκόσμιο προορισμό ξανά, εμπορικό κέντρο της Μεσογείου, ότι η οικονομίας μας ανθούσε. Στην πραγματικότητα παντού οι τοπικές κοινωνίες συνεννοούνται, βλέπουν την κίνηση της αγοράς, τις ανάγκες, και ρυθμίζουν τη λειτουργία. Αλλού είναι τα πολυκαταστήματα ανοιχτά ακόμα και ανήμερα την Πρωτοχρονιά, αλλού είναι ανοιχτό τις Κυριακές το κέντρο, άλλοτε ένα outlet έξω από την πόλη.

Κάπως έτσι θα γινόταν και στην Αθήνα. Μια Κυριακή θα λειτουργούσε το κέντρο της πόλης, την άλλη η αγορά θα μετακινείτο στη Γλυφάδα, την άλλη στο Μαρούσι, στην Κηφισιά, μια γιορτή θα άνοιγαν τα mall και μια άλλη οι λαϊκές. Η πόλη θα αποκτούσε νέα ζωντάνια και κινητικότητα. Τις λύσεις θα τις έδινε η ζωή, που αλλάζει συνεχώς. Που εμείς την κάνουμε να αλλάζει. Όμως αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά μας. Τόσα χρόνια κρίσης και ακόμα το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξει επιστροφή στο αδύνατο παρελθόν. Δεν είναι διατεθειμένο να ρισκάρει τίποτα. Μόνο φοβάται το μέλλον που περιέχει πάντα κινδύνους. Ποτέ ευκαιρίες. Γι’ αυτό η ύφεση συνεχίζεται πέμπτη χρονιά.

athensvoice.gr

Το Πάσχα της ελευθερίας.

Το 1945 η Ελλάδα γιόρταζε το Πάσχα για πρώτη φορά μετά από τέσσερα χρόνια, ως ελεύθερη χώρα. Οι Γερμανοί κατακτητές είχαν αποχωρήσει ήδη από τον Οκτώβριο του 1944. Εκείνη τη χρονιά το Πάσχα ήτανε στις 6 Μαΐου, δηλαδή παραμονές της λήξης του 2ου Π.Π. στην Ευρώπη.

(κλικ για ζουμ)

 "ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ" έγραφε η εφημερίδα "Ελευθερία" ανήμερα της Κυριακής του Πάσχα (6/5/1945). Και πράγματι, το νόημα της ανάστασης έπαιρνε εκείνες τις μέρες μια άλλη διάσταση.
"Το θαύμα της αναστάσεως θα γίνει φέτος για όλο τον κόσμο. Γιατί όλος ο κόσμος έχει περάσει από το σταυρό". Έτσι ξεκινούσε το άρθρο. Και συνέχιζε παρακάτω... "Εκατομμύρια άνθρωποι περιμένουν από στιγμή σε στιγμή ν'αναστηθούνε". Όλοι περίμεναν πλέον τη παράδοση της (περικυκλωμένης από τους συμμάχους) Γερμανίας και την κατάρρευση του ναζισμού. Η αισιοδοξία είναι παντού διάχυτη.
Η εφημερίδα "Εμπρός" την ίδια μέρα έγραφε. "Κάποια καμπάνα κτυπά με φρενιτιώδη χαράν. Κάποια σάλπιγξ σημαίνει: παύσατε πυρ. Από τα αιματοβαφή πυρίμαχα συντρίμματα των χαλασμών, ξεπροβάλλουν κρίνα ανοίξεως". 

Διαφημιστική καταχώρηση του θιάσου Μουσούρη για τη περίοδο του Πάσχα το 1945. 

Άλλη μια πρόταση για διασκέδαση εκείνη τη περίοδο. Το άρωμα ελευθερίας ήταν έντονο το Πάσχα του 1945.

Billy

(αρχείο Billy Files)

H δημοκρατία μας.

Δημοσκόπηση της 'ΚΕ' (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία) δείχνει το 30% να εκτιμά πως “τα πράγματα ήταν καλύτερα” επί Χούντας.
Εν τω μεταξύ ο κ. Παπούλιας δήλωσε πως  "η δημοκρατία δεν είναι αυτονόητη" (!)
Μάλιστα.... αφού  την κάνατε σκέτη πατσαβούρα επί 39 χρόνια και με το παραμύθι ότι "η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα" , ξαφνικά ανακαλύψατε έντρομοι ότι η δημοκρατία μας τρίζει !!! 
Έτσι είναι... όταν δε σέβεσαι κάτι μπορεί κάλλιστα να σε εγκαταλείψει.  Που σημαίνει ότι το πάθημα δεν έγινε μάθημα, μάλλον. 

Φωτογραφία από το μακρινό 1967. Σαν σήμερα, στις 21 Απριλίου η δημοκρατία στη χώρα μας καταλύθηκε. 
Αλλά μην ανησυχείτε... Πλέον η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Μετά το 1974 τη θωρακίσαμε. Όμως, μήπως όχι αρκετά???   

Billy.

Παλιά Αθήνα (μέρος 17ο)

Αμπελόκηποι, στη συμβολή των λεωφόρων Κηφισίας & Αλεξάνδρας στη δεκαετία του '50. 

Η Ακαδημία Αθηνών περίπου το 1900.

Η εκκλησία της Παναγίας Καπνικαρέας στην Ερμού το 1965. Δεξιά διακρίνεται το κτίριο γραφείων του αρχιτέκτονα Ν. Βαλσαμάκη, που κατασκευάστηκε το 1959.

Η Πανεπιστημίου κατά το μεσοπόλεμο.

Με θέα την Ακρόπολη, γύρω στο 1900.

Η οικία Σλήμαν (Ιλίου Μέλαθρον) το 1904. 'Εργο του Ερνέστου Τσίλλερ, αποπερατώθηκε το 1881.

Το Εθνικό Θέατρο κατά το 1951 (αρχείο ΕΛΙΑ)

Πειραιάς. Στο βάθος αριστερά, φαίνεται το παλιό δημαρχείο.

Το εργοστάσιο του ΦΙΞ επί της Λ. Συγγρού, τέλη δεκαετίας '70 ή αρχές δεκαετίας '80. Έργο του αρχιτέκτονα Τ. Ζενέτου.

Η πλατεία Συντάγματος λίγο μετά την απελευθέρωση, το 1944. Έντονη η παρουσία του ΚΚΕ.

Ζάππειο 1955.

Και κλείνουμε με λίγο χρώμα. Μια όμορφη εικόνα της Ομόνοιας από ψηλά, το 1969.

Billy.

(photos αρχείο Billy Files)