Παλιές φωτογραφίες της Ελλάδας.

Κρήτη, Ηράκλειο.

Κρήτη, γενική άποψη του Ρεθύμνου, άγνωστη χρονολογία.

Χαλκίδα, στη παλιά γέφυρα, σε δύο φωτογραφίες με απόσταση δεκαετιών (κάτω τη δεκαετία του '70.)

Η Καβάλα σε δύο έγχρωμες φωτογραφίες. Πάνω, η πλατεία Ελευθερίας τη δεκαετία του '60. Κάτω άποψη της πόλης το 1976. Αριστερά το ξενοδοχείο Galaxy.

Κως. Μερική άποψη του λιμανιού.

Η Λιβαδειά κατά τη δεκαετία του '60.

Αλεξανδρούπολη δεκαετία '60. Εικονίζεται το ξενοδοχείο "Αλεξανδρούπολη", με τα γραφεία της Ολυμπιακής Αεροπορίας να στεγάζονται στο ισόγειο του κτιρίου. 

Πάτρα. Στη πρώτη φωτογραφία το 1939, ενώ στη δεύτερη εικονίζεται η πλατεία Βασιλέως Γεωργίου το 1972.

Άποψη από το λιμάνι του Πόρου.

Ρόδος. Το Κάστρο των Ιπποτών και η πιάτσα των ταξί.

Σύρος. Η πλατεία Μιαούλη, η κεντρική πλατεία της Ερμούπολης.

Bόλος. Η οδός Δημητριάδος και το τραμ της πόλης, περίπου το 1950.

Φυσικά και δε θα μπορούσε να λείπει από το αφιέρωμα η Θεσσαλονίκη.

Πάνω: το σύμβολο της πόλης, ο Λευκός Πύργος πιθανότατα στις αρχές του 20ου αιώνα, με τη περιτοίχιση να στέκει ακόμα γύρω του.

Μέση: Η οδός Βενιζέλου, σε άγνωστη χρονολογία.

Κάτω: Το ξενοδοχείο RITZ κατά τη δεκαετία του '50.

Billy.

(phtotos αρχείο Billy Files) 

Μετά την απελευθέρωση.

Λίγες μέρες μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς. στις 16 Οκτωβρίου 1944 στην εφημερίδα "Ελευθερία".













(αρχείο Billy Files)

Μασάζ δια τας κυρίας....

"Masseuse δια τας κυρίας"... για να μη πάει το μυαλό στο πονηρό.

Άλλωστε μιλάμε για το 1902 !

(αρχείο Billy Files)

Εν Αθήναι 1905.

Aπό την εφημερίδα "ΣΚΡΙΠ" στις 11 Νοεμβρίου 1905.


(αρχείο Βilly Files)

Papeterie

Xαρτοπολείον "ΑΔΕΛΦ. Α. ΡΑΚΟΠΟΥΛΩΝ" στην ελληνική αλλά και στη γαλλική... Δεκέμβριος 1899.















Billy (aρχείο Billy Files)

Πίσω από τις λέξεις έρχεται ο Πάνος και ο Αλέξης

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΑΣΤΑΝΑΣ

Από την προηγούμενη ταραγμένη άνοιξη ο Αλέξης Τσίπρας είχε δείξει τις προθέσεις του. Αν χρειαζόταν μερικές ψήφους για να κυβερνήσει θα τις έβρισκε από τον Καμμένο. Πολλοί αναλυτές είχαν προδικάσει την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ λόγω εκείνης της ανοίκειας για αριστερό ηγέτη δήλωσης. Διαψεύστηκαν. Το κόμμα πήγε θαυμάσια στις εκλογές και αν το ήθελε πολύ, σήμερα θα κυβερνούσε. Τα πράγματα ήταν ιδιαίτερα δύσκολα και δεν ήταν έτοιμο να επωμιστεί το βάρος, ούτε της διάσωσης αλλά ούτε και της χρεoκοπίας. Την επομένη των πρώτων εκλογών έθεσε ως πρώτη προτεραιότητα την καταγγελία του μνημονίου, φόβισε την κρίσιμη μάζα των νοικοκυραίων και επέτρεψε στο Σαμαρά να πάρει τη νίκη.

Σήμερα τα πράγματα είναι αλλιώς. Με τη χώρα αγκιστρωμένη σχετικά καλά στο άρμα του Ευρώ, με τη λαϊκή δυσαρέσκεια στο κόκκινο λόγω των σκληρών μέτρων και την τρικομματική να πορεύεται χωρίς κανένα σχέδιο, ο Αλέξης Τσίπρας αισθάνεται εν δυνάμει πρωθυπουργός. Και καλά κάνει, γιατί είναι. Το ποσοστό του είναι υψηλό και φαίνεται ότι το έχει. Το καλύτερο γι' αυτόν; Η κάθε κίνησή του αποτελεί είδηση.

Την ίδια στιγμή στο χώρο της κεντροαριστεράς επικρατεί πλήρης άπνοια. Κανείς δεν φαίνεται ότι θέλει να αναλάβει την ευθύνη δημιουργίας ενός στιβαρού και μαζικού αντίπαλου δέους τόσο προς τη Δεξιά, όσο και προς τη Συριζαϊκή Αριστερά. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αναλώνονται στους διαδρόμους της εξουσίας, χωρίς σημαντικά οφέλη για την υπόθεση της σοσιαλδημοκρατίας. Αναμφισβήτητα βοηθούν την κυβέρνηση να επιβιώσει, αλλά αδυνατούν να σπρώξουν την υπόθεση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. Δεν ξέρω και αν θέλουν. Η στάση αυτή συντηρεί τα ποσοστά τους, αλλά δεν τους επιτρέπει να κάνουν τη διαφορά. Το χειρότερο; Η πολιτική τους δραστηριότητα δεν έχει διακριτά στοιχεία, δεν αποτελεί είδηση.

Το τολμηρό πολιτικό σλάλομ του Αλέξη Τσίπρα είναι ιδιαίτερα επιτυχημένο, δοθέντων των συνθηκών αλλά και του εκλογικού σώματος στο οποίο απευθύνεται. Μπόλικος λαϊκισμός, συγκρατημένος πατριωτισμός, συνεχείς αντιμνημονικές και αντιευρωπαϊκές αναφορές, ελεγχόμενα κλεισίματα ματιού προς τη βία, πολύπλευρες διεθνείς επαφές, καταγγελία των ιδιωτικοποιήσεων και των επενδυτικών σχεδίων. Τα σημαντικότερα; Αποφυγή αναφορών σε οποιαδήποτε σοσιαλιστική προοπτική και κατάθεσης οποιουδήποτε συγκεκριμένου και μετρημένου προγράμματος για διέξοδο από την κρίση. Ο μέσος ψηφοφόρος είναι αδύνατον να καταλάβει αν θέλει ή όχι να φύγει από τη ζώνη του Ευρώ, αν θέλει ή όχι να βάλει στην Ελλάδα στην περιπέτεια της απόλυτης μοναξιάς. Ακόμα και στο θέμα της Κύπρου ήταν όσο έπρεπε ασαφής. Ναι στο «όχι» της κυπριακής βουλής, αλλά όχι και στο «έξω από την ΕΕ». Έξω όμως από την τρόικα. Αν οι νουνεχείς χαμογελούν με τα καμώματά του, το απολίτικο πλήθος εισπράττει τη «λεβεντιά» του απέναντι στους δανειστές και νιώθει ικανοποιημένο.

Σε ένα λαό που λατρεύει τις εργασιακές συνθήκες του δημόσιου, που μισεί τις μεγάλες επενδύσεις και τα κέρδη των άλλων, που πιστεύει στο ιδιαίτερο της φυλής του και συγκινείται με κάθε σενάριο διεθνούς συνωμοσίας εις βάρος της, μια τέτοια πολιτική δεν μπορεί παρά να είναι δημοφιλής. Εξάλλου, όταν οι πολίτες βιώνουν δύσκολες καταστάσεις και δεν βλέπουν από πουθενά φως, δεν θέλουν και πολύ για να δοκιμάσουν και κάτι διαφορετικό. Η επίδειξη τσαμπουκά προς τους Γερμανούς και τους ισχυρούς πάντα τους συγκινούσε, πόσο μάλλον τώρα. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας από αυτούς, μιλάει τη γλώσσα τους και κυρίως δεν μιλάει καλά αγγλικά. Όπως κι αυτοί.

Αυτό που έλειπε από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν οι συμμαχίες. Με το ΚΚΕ κολλημένο λόγω γεροντικής δυσκαμψίας και τη ΔΗΜΑΡ στη συγκυβέρνηση, το κόμμα του Καμμένου ήταν η μόνη ευκαιρία και φυσικά δεν θα την άφηνε να πάει χαμένη. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, παρά τις πρόσφατες ηχηρές αποχωρήσεις, δείχνουν όχι απλά αντοχή αλλά και άνοδο (8.5%). Θυμηθείτε ότι οι αναλύσεις των προηγούμενων μηνών τούς ήθελαν να διαλύονται. Είναι φανερό ότι η δύναμη του λαϊκισμού και το μέγεθος του πολιτικού αναλφαβητισμού δεν έχουν μετρηθεί σωστά στην Ελλάδα. Η πολιτική περσόνα του Πάνου Καμμένου έχει διείσδυση στην ελληνική κοινωνία,σημαντικό μέρος της οποίας πιστεύει στα ζώδια και γιατί όχι και στους από αέρος ψεκασμούς. Αντιμνημονιακό μένος, εθνολαϊκισμός, τσαμπουκαλίκι καταγγελίες και κρεμάλες, τα σημεία επαφής με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο πολλά και δεν βλέπω γιατί η πρόσφατη προσέγγιση φαντάζει ασύμβατη.

Το μέγεθος της κρίσης, η πλατεία των αγανακτισμένων, το αντιευρωπαϊκό κλίμα, αλλά και το πείραμα της συγκυβέρνησης, νομιμοποιούν οποιαδήποτε όσμωση του δεξιού με το αριστερό. Γιατί όχι και του ακροαριστερού με το ακροδεξιό, αν είναι για την πατρίδα που κινδυνεύει και τα επιδόματα που χάθηκαν. Αν το 4,5% των καθαρών αριστερών που συσπειρώνονται στον ΣΥΡΙΖΑ έχει αντιρρήσεις, το 20% και βάλε των Πασόκων που διψούν για ένα καινούργιο ρεσάλτο προς την εξουσία δεν κρατιέται. Εξάλλου κανείς δεν έφυγε από ένα κόμμα του 25%, λίγο πριν αυτό παίξει το παιχνίδι της ζωής του. Όποιος διαφωνεί, ας μετρήσει την αμετροέπεια και το λαϊκισμό στις παρεμβάσεις της Αριστερής Πτέρυγας και ας ακούσει την εκκωφαντική σιωπή των σκληρών αριστερών συνιστωσών. Το όραμα της «Αριστεράς των άλλων στην εξουσία» έχει ήδη περάσει και κάτω από τις πόρτες του Περισσού και ανεβάζει τις θερμοκρασίες στο συνήθως παγωμένο προσυνεδριακό διάλογο του κόμματος. Το κράτος μπορεί να είναι πια φτωχό, αλλά όλο και κάτι έχει στα συρρικνωμένα μαστάρια του. Μήπως ήρθε και η ώρα της Αριστεράς;

Μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και δορυφόρους τους ΑΝΕΛ και όποιους άλλους σπεύσουν δεν θα σκεφτεί ούτε μια στιγμή να σπρώξει την Ελλάδα στον γκρεμό. Κανείς δεν είναι τόσο ήρωας, ούτε τόσο ιδεολόγος, ειδικά όταν ζει από την πολιτική. Οχυρωμένη πίσω από την «καμένη Γη» που παρέλαβε, η νέα πολύχρωμη συγκυβέρνηση θα σεβαστεί και μνημόνια και συμφωνίες. Θα παραλάβει το κράτος αλώβητο από την προηγούμενη και θα το διαχειριστεί προς δικό της βέβαια όφελος. Και ντόπια επιχειρηματικά συμφέροντα θα βρει να τη στηρίξουν με το αζημίωτο και σοβαρές ιδιωτικοποιήσεις δεν θα κάνει (σάμπως η παρούσα θα κάνει;) και ξένες σοβαρές επενδύσεις δεν θα προσελκύσει (σάμπως η παρούσα θα προσελκύσει;) και κουτσές «μεταρρυθμίσεις» θα κάνει (όπως η παρούσα) και νέους φόρους θα επιβάλει. Και μπορεί να ελπίζει έτσι ότι θα τη βγάλει καθαρή;

Γιατί να μην ελπίζει; Στην Ελλάδα είναι αδιανόητο μια κυβέρνηση να έχει μακρόπνοο και συγκροτημένο σχέδιο για τη χώρα. Γιατί μια άπειρη, νεαρή και μάλιστα αριστερή να έχει; Εξάλλου οι δανειστές μέχρι τότε θα έχουν ανακεφαλαιώσει τις τράπεζες, θα έχουν σπρώξει τόσο χρήμα ώστε θα τους είναι ιδιαίτερα επώδυνο να εγκαταλείψουν το σχέδιο διάσωσης σε τόσο προχωρημένο στάδιο. Αν πάλι είναι ιδιαίτερα πιεστικοί μια συγκυβέρνηση αριστερών και δεξιών εταίρων είναι πιο εύκολη στις κωλοτούμπες και τους συμβιβασμούς για το καλό της πατρίδας, πάντοτε. Τέλος, το σύνθημα «κάντο όπως ο Κωστάκης ή ο Χριστόφιας» είναι οικείο σε όλους. Στα δύσκολα προκηρύσσουμε εκλογές, αποχωρούμε σεμνά και πάλι με χρόνια με καιρούς.... Όσοι φρικάρουν με την ιδέα να τους κυβερνήσουν ο Πάνος και ο Αλέξης καλά θα κάνουν να ηρεμήσουν και να πολιτευτούν σοβαρά ώστε να μειώσουν τις πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο. Και να μη ξεχνάνε ότι οι μικροί λαοί έχουν το δικαίωμα να αυτοτραυματίζονται, όσο και αν οι μεγάλοι τους το έχουν περιορίσει.

Απέναντι στην προοπτική ακόμα και της καταστροφής η λεγόμενη μεταρρυθμιστική κεντροαριστερά στέκει απαθής για να μην πω ότι δεύτερες σκέψεις εμφιλοχωρούν στα σωθικά της. Μπορεί να γελάει κάτω από τα μουστάκια της για την «ανίερη» συμμαχία, μπορεί να προβάλει ζητήματα αισθητικής και ορθής λογικής πλην όμως δεν μπορεί να κρύψει την αμηχανία της. Κατακερματισμένη, χωρίς συνεκτικό πολιτικό σχέδιο, καμώνεται ότι διασώζει τη χώρα και αλλάζει τον πολιτικό χάρτη, αναδεικνύοντας το Σαμαρά σε σωτήρα. Η ατολμία της είναι προφανής. Τη στιγμή που ο Τσίπρας κοιτάζει στα μάτια τον Καμμένο και στο βάθος βλέπει νάρχονται οι διαρροές από τη ΧΑ, η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ ανταλλάσσουν επιστολές και υπονοούμενα περιμένοντας την άνοιξη. Και κείνη έρχεται γεμάτη καρπερούς έρωτες αλλά άκαρπες πολιτικές.

Θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις που υπάρχουν στον ευρύτερο χώρο του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ και της ΔΡΑΣΗΣ δεν έχουν καμιά ελπίδα; Και βέβαια όχι. Αντιθέτως, δεν θα πρέπει να πάψουν να επεξεργάζονται τολμηρές προτάσεις, να προβάλουν θέσεις , να επικοινωνούν και να συνεργάζονται. Ίσως εκείνο το forum που ναυάγησε θα πρέπει να στηθεί εκ των ενόντων, από τα κάτω και άμεσα και να αποτελέσει κριό πίεσης προς τις ηγεσίες. Να κάνει μια αρχή και που ξέρεις μπορεί και να περπατήσει.

Είναι άδικο για ένα σημαντικό μέρος των πολιτών αυτής της χώρας να συνθλίβονται ανάμεσα στην αδέξια διαχείριση και το λαϊκισμό. Είναι όμως και επικίνδυνο για όλους. Γιατί χωρίς σχέδιο, χωρίς μεταρρυθμίσεις, χωρίς δουλειές και με περίσσεια φτηνής ρητορείας οι πιέσεις θα συνεχίζονται και η ανάκαμψη θα αναβάλλεται. Η κάθε συνάντηση με την τρόικα θα είναι επώδυνη. Οι «λύσεις» σε στυλ Κύπρου κάποια στιγμή θα προβάλουν και εδώ ως μονόδρομος. Κοιμάται κανείς ήσυχος μόνο με την ιδέα ότι θα τις χειριστούν, ο μη γένοιτο, ο Τσίπρας με τον Καμμένο; Σύντροφοι κάτι πρέπει να κάνουμε.

(o Λεωνίδας Καστανάς είναι μέλος της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ και ο διαχειριστής του blog «μη μαδάς τη μαργαρίτα»)

athensvoice.gr

Παλιά Αθήνα (μέρος 16ο)

Τα προπύλαια του Σταδίου και η Ακρόπολη.

Και όμως, αυτή είναι η πλατεία Ομονοίας!

Η Πανεπιστημίου σε άγνωστη χρονολογία, πάντως στη περίοδο του μεσοπολέμου.

Το Πανεπιστήμιον και μερική άποψη της Αθήνας στη δεκαετία του '50.

Άποψη της πόλης με τον Λυκαβηττό να δεσπόζει, το 1926.

Εντυπωσιακή νυχτερινή φωτογραφία της Ομόνοιας τη δεκαετία του '60.

Ο Καθολικός Ναός Αγίου Διονυσίου επί της Πανεπιστημίου. Ξεκίνησε να χτίζεται στα μέσα του 19ου αιώνα (1853), αλλά ολοκληρώθηκε αρκετές δεκαετίες αργότερα. Η φωτογραφία είναι από τη δεκαετία του 1950.

Η πλατεία Δημαρχείου στο Πειραιά, με το παλιό δημαρχείο στο κέντρο. Πιθανόν κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου.

Η οδός Σταδίου κατά το 1905.

Βόλτα στο Ζάππειο και, στο βάθος, ο χιονισμένος Υμηττός.

Billy.

(photos αρχείο Billy Files)

H χαμένη αξιοπρέπεια.

Τελικά, το "ΟΧΙ" της Κύπρου δεν ήταν και τόσο ηρωικό, όσο κάποιοι βιάστηκαν να πανηγυρίσουν ότι ήταν. Ξαφνικά, όπως γίνεται πάντα σε κρίσιμες καταστάσεις, βρέθηκαν οι "κακοί" και οι "καλοί" του έργου. Στο στρατόπεδο των κακών, η Γερμανία,η Μέρκελ, η Ε.Ε. κ.ο.κ. Στο στρατόπεδο των καλών, οι Ρώσοι. Με τη διαφορά βέβαια, ότι στη πράξη η Ρωσία δεν αποδείχθηκε να είναι η "κότα με τα χρυσά αβγά". Κάποιοι στον ελλαδικό χώρο επιδεικνύοντας για πολλοστή φορά δείγματα  εσφαλμένων προβλέψεων, έλλειψης διορατικότητας και ανικανότητας να κατανοήσουν τη σημερινή γεωπολιτική κατάσταση, εμφάνιζαν τη Ρωσία να ανοίγει τις κάνουλες και να ρέει το χρήμα με τη πρώτη ευκαιρία, ως έχουσα συμφέροντα στη Μεσόγειο. Ωραία και βολική θεωρία που χάιδεψε αυτιά, όμως στη πράξη αποδείχθηκε απλά μια βλακεία.
Η παραπάνω εικόνα δείχνει γλαφυρά την απελπισία ενός λαού που "ξαφνικά" βρέθηκε χωρίς συμμάχους, χωρίς τραπεζικό σύστημα και χωρίς κανένα σχέδιο. Και όταν βγαίνεις δημόσια κρατώντας ένα χαρτόνι που παρακαλάει κάποιον να σε βοηθήσει ως χώρα, παρά την απροθυμία του, τότε έχεις χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και ως χώρα και ως λαός. 

Billy

Aφιέρωμα στο 1821 - Παπαφλέσσας

Γεώργιος Δημητρίου Φλέσσας μετέπειτα Γρηγόριος Δικαίος (Παπαφλέσσας).  Αρχιμανδρίτης, από τους κορυφαίους αγωνιστές του 1821, ένθερμος οπαδός της επαναστατικής ιδέας. Γεννήθηκε στην Πολιανή Μεσσηνίας, γιος του Δημητρίου Φλέσσα και της Κωνσταντίνας Ανδροναίου δεύτερης γυναίκας του Δημητρίου Φλέσσα και  το 28ο και τελευταίο παιδί της οικογένειας. Φοίτησε στη Σχολή Δημητσάνας, μετά το τέλος των σπουδών του, πιθανώς το 1816, έγινε μοναχός στη Μονή Βελανιδιάς στην Καλαμάτα. Εκεί ήρθε σε ρήξη με την ιεραρχία και αναγκάστηκε να φύγει για να εγκατασταθεί στη Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Ρεκίτσας, μεταξύ Λεονταρίου και Μυστρά. Οι προσωπικές του διαμάχες δεν είχαν όμως τέλος. Λόγω κτηματικών διαφορών συγκρούστηκε με έναν ισχυρό Τούρκο της περιοχής και αναγκάστηκε να εκπατρισθεί. Στη νέα του προσωρινή πατρίδα, την Κωνσταντινούπολη, φιλοξενήθηκε εγκαρδίως από τους εκεί συμπατριώτες του. Επί πατριαρχίαςΓρηγορίου Ε’* (1745-1821) ο Παπαφλέσσας χειροτονήθηκε αρχιμανδρίτης με το εκκλησιαστικό Οφφίκιο «Δικαίος». Στις 21 Ιουνίου 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Παναγιώτη Αναγνώστου (Αναγνωσταρά) και ανέλαβε τη σημαντική αποστολή της κατήχησης των κατοίκων των Παραδουνάβιων Ηγεμονιών με το συνθηματικό όνομα Αρμόδιος. Όταν πλέον επέστρεψε στην Πελοπόννησο κατείχε ήδη το πνεύμα του αγωνιστή. Με δεκάδες έγγραφα της Φιλικής Εταιρείας στα χέρια του ξεκίνησε μια σειρά ομιλίες ευαγγελιζόμενος την απελευθέρωση των Ελλήνων από τον ζυγό των Τούρκων. Ο ηγετικός του χαρακτήρας και οι πρωτοβουλίες του αυτές ανησύχησαν πολλούς προύχοντες, οι οποίοι δεν ήθελαν να διαταραχθεί η τάξη και οι Τούρκοι να προβούν σε αντίποινα. Πολλοί ήταν εκείνοι οι οποίοι σκέφθηκαν να τον συλλάβουν και να τον παραδώσουν στα χέρια του εχθρού. Ο Παπαφλέσσας όμως διαισθάνθηκε τον κίνδυνο και φρόντισε να περιορίσει τη δράση του στους απλούς χωρικούς, οι οποίοι τον προστάτευαν, γοητευμένοι από τον χαρισματικό ηγέτη τους. Τον Ιανουάριο του 1821 στη Βοστίτσα, στο Αίγιο, ο Παπαφλέσσας κάλεσε συνέλευση, όπου και έθιξε τα μείζονα θέματα της χώρας. Μίλησε περί ελευθερίας και δικαιωμάτων, περί πνεύματος και ελληνικότητας και υποστήριξε την Επανάσταση. Μια επανάσταση την οποία αποδοκίμασαν πολλοί από τους συμμετέχοντες υποστηρίζοντας ότι το έδαφος δεν ήταν έτοιμο ακόμη. Ο Παπαφλέσσας τότε σήκωσε επιδεικτικά την επιστολή που είχε στείλει ο Υψηλάντης τονίζοντας την αναγκαιότητα της άμεσης έναρξης του αγώνα. Χωρίς όμως ανταπόκριση.

Ύστερα διέσχισε το Μοριά περνώντας  και δεν ησύχασε μέχρι την έκρηξη της επανάστασης, που τον βρίσκει στην Καλαμάτα. Η πόλη αυτή ελευθερώθηκε στις 23 Μαρτίου.  Από τον Μάρτιο του 1821 ως και τη μάχη στο Μανιάκι το 1825, όπου σκοτώθηκε, πρωταγωνίστησε σε όλες τις πολεμικές επιχειρήσεις αλλά και σε πολιτικές δραστηριότητες. Στις περιοδείες του στην Αρκαδία, στη Γορτυνία, στην Ολυμπία, στην Αργολίδα και στην Κορινθία κινήθηκε με σκοπό να στρατολογήσει τους εκεί πληθυσμούς. Στην Αργολίδα, κατά την προσπάθειά του να εμποδίσει την προέλαση του Κεχαγιά Μπέη, εγκαταλείφθηκε από τους άοπλους και άπειρους χωρικούς που τον συνόδευαν και αναγκάστηκε να υποχωρήσει στο κάστρο του Άργους, όπου και αντιμετώπισε τους Τούρκους. Στον επόμενο του προορισμό, στην Καρύταινα, ο τουρκικός στρατός ερχόμενος από την Τρίπολη ανάγκασε τον ίδιο και τον Κολοκοτρώνη να καταφύγουν στη Μεσσηνία, ενώ τον Ιούλιο του 1821 στα Μεγάλα Δερβένια της Μεγαρίδας μαζί με άλλους οπλαρχηγούς κατόρθωσε να παρεμποδίσει την είσοδο του τουρκικού στρατού του Ομέρ Βρυώνη στην Πελοπόννησο.

Τον Δεκέμβριο του 1821 έγινε μέλος της Πελοποννησιακής Γερουσίας και έλαβε μέρος στην Α’ Γενική Συνέλευση της Επιδαύρου, στη Β’ Εθνική Συνέλευση του Άστρους και την 1η Ιουλίου 1823 ανέλαβε το υπουργείο Εσωτερικών. Στον εμφύλιο πόλεμο βρέθηκε αντίπαλος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, παρ’ ότι στο παρελθόν είχε πολεμήσει μαζί του. Στο πλευρό της κυβέρνησης Γ. Κουντουριώτη κυνήγησε τους Κολοκοτρωναίους, ενώ οι ένοπλες συγκρούσεις μαζί τους καθώς και με άλλους αγωνιστές της Επανάστασης αποτελούν γκρίζες σελίδες στην ιστορία του έθνους κατά την κρίσιμη αυτή περίοδο. Παρ’ όλα αυτά, όταν ο Ιμπραήμ απείλησε σοβαρά την έκβαση της Επανάστασης, ο ίδιος ο Παπαφλέσσας πρότεινε την αποφυλάκιση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και άλλων αντικυβερνητικών. Η απελευθέρωσή τους όμως δεν έγινε εγκαίρως. Ο Παπαφλέσσας έσπευσε στο Μανιάκι, το οποίο μετά την πτώση του Νεοκάστρου (11 Μαΐου 1825) αποτελούσε στόχο των Αιγυπτίων, όπου συγκέντρωσε αρχικά 1.500 άνδρες, από τους οποίους τελικά έμειναν μόνο 500. Κυκλωμένος από 3.000 ιππείς και πεζούς απέρριψε την πρόταση άλλων οπλαρχηγών να μετακινηθεί σε πιο ασφαλή θέση. Στην οκτάωρη αυτή μάχη ο Παπαφλέσσας έπεσε νεκρός μαζί με τους περισσότερους άνδρες του.

Ο Παπαφλέσσας προσέφερε τις μεγαλύτερες υπηρεσίες στην ιερή υπόθεση πριν το ξέσπασμα της επανάστασης σαν μπουρλοτιέρης των ψυχών. Χωρίς αυτόν – λένε μερικοί– ίσως να μην άναβε η επαναστατική φλόγα. Ξετρέλαινε τους ενθουσιασμένους, έπειθε τους διστακτικούς, πολεμούσε τους αντίθετους. Διαλαλούσε ότι μια μεγάλη δύναμη κρύβεται πίσω από τους Φιλικούς, εννοώντας τη Ρωσία. Ήταν έξυπνος, ενθουσιώδης, τολμηρός. Αυτές οι αρετές καθώς και το σχήμα του τον έκαναν ανεπανάληπτο για την προεπαναστατική του δράση.

Μανιάκι

Στις 20 Μαΐου δόθηκε η πολυθρύλητη μάχη του Μανιακίου στην οποία έπεσε ηρωικά ο Παπαφλέσσας και όσοι από τους συντρόφους του, περίπου πεντακόσιοι  είχαν μείνει πιστοί. Η μάχη αυτή μπορεί να ήταν άτυχη για τα Ελληνικά όπλα, αλλά ο ηρωισμός  και η αυτοθυσία του Φλέσσα είχε σαν αποτέλεσμα την τόνωση τουηθικού του λαού και τον ξεσηκωμό του.

Συνήθως η μάχη του Μανιακίου συγκρίνονται με εκείνη των Θερμοπυλών και τη θυσία του Λεωνίδα. Ο Λεωνίδας έπεσε πειθαρχώντας στους νόμους της Σπάρτης . Υποχρεώθηκε να μείνει « τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» Ο Παπαφλέσσας δεν υποχρεώθηκε από κανένα. Πήγε μόνος να αντιμετωπίσει τον Ιμπραήμ. Μπορούσε να φύγει χωρίς φόβο διασυρμού η τιμωρίας. Αντιμετώπισε παλικαρίσια τον εχθρό και τον θάνατο, και εδώ έγκειται το μεγαλείο της ψυχής και της αυτοθυσίας του. Κράτησε τον όρκο που έδωσε μπαίνοντας στη Φιλική Εταιρία και έδωσε το αίμα του για την απελευθέρωση της πατρίδας. Δεν γνωρίζουμε εάν υπάρχει άλλο τέτοιο παράδειγμα στην ιστορία υπουργού και μάλιστα μη πολεμικού υπουργείου να πέφτει στο πεδίο της τιμής και του καθήκοντος προς την πατρίδα. Είναι απόλυτα σωστή η άποψη του Μίμη Η. Φερέτου ότι το κράτος δεν τον τίμησε όσο έπρεπε, αφού τριάντα χρόνια μετά τον θάνατο του τα οστά του καθώς και των άλλων αγωνιστών έμεναν άταφα στο λόφο του Μανιακίου.  Αλλά και η κυβέρνηση Κουντουριώτη δεν έκανε τα δέοντα για τιμήσει τον υπουργό της.

Αρκέστηκε στην εφημερίδα της « Ο φίλος του νόμου» να γράψει την 1^η Ιουνίου:

  « Μεταξύ των ηρωικως πεσόντων ελλήνων είς την κατά το Μανιάκι της Αρκαδίας μάχην μανθάνομεν ότι είναι ο υπουργός των Εσωτερικών  κύριος Γρηγόριος Δικαίος και ο στρατηγός Κεφάλας. Και οι δυο άνδρες των οποίων η αξιότης και γενναιότης απεδείχθησαν είς διαφόρους καιρίας περιστάσεις της πατρίδος. Αιωνία των η μνήμη».

Αυτό ήταν όλο. Πάρα ταύτα , και όσα γράφτηκαν κατά καιρούς ο Παπαφλέσσας κατέλαβε εξέχουσα θέση στη συνείδηση του λαού που ξέρει περισσότερο από τον καθένα να αξιολογεί τους ηγέτες του.

 Πηγή

Δάκρυα για την Ηλέκτρα.

Στις 7 Νοεμβρίου 1966 κάνει πρεμιέρα ένα από τα πιο χαρακτηριστικά ψυχολογικά θρίλερ του ελληνικού κινηματογράφου. Πρόκειται για τη ταινία "Δάκρυα για την Ηλέκτρα" της Φίνος Φιλμ. Το σενάριο είναι του Νίκου Φώσκολου και η σκηνοθεσία του Γιάννη Δαλιανίδη. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, η Ζωή Λάσκαρη, η Μαίρη Χρονοπούλου, ο Αλέκος Αλεξανδράκης και ο Λάκης Κομνηνός, σε εξαιρετικές ερμηνείες. Το σύνολο προσφέρει πραγματικά "μια στιγμή καλού ελληνικού κινηματογράφου", όπως αναφέρουν και οι διαφημιστικές καταχωρήσεις που δημοσιεύτηκαν το Σαββατοκύριακο πριν την επίσημη πρεμιέρα (φωτό πάνω).
Η ταινία έκοψε 328.277 εισιτήρια και ήρθε 11η σε 117 ταινίες της περιόδου 1966-1967.

Billy.

Αφιέρωμα στο 1821. Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα.

Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα (1771-1825), ηρωίδα, πλοιοκτήτρια και έμπορος της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.

H Μπουμπουλίνα είχε καταγωγή από την Ύδρα. Γεννήθηκε μέσα στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης στις 11 Μαΐου του 1771 όταν η μητέρα της Σκεύω επισκέφτηκε τον φυλακισμένο από τους Τούρκους και ετοιμοθάνατο άντρα της, Σταυριανό Πινότση. Μετά τον θάνατο του Πινότση στη φυλακή, μητέρα και κόρη επιστρέφουν στην Ύδρα. Αργότερα η μητέρα της Λασκαρίνας παντρεύεται για δεύτερη φορά με τον Σπετσιώτη καπετάνιο Δημήτριο Λαζάρου ή Ορλώφ (το Ορλώφ παρατσούκλι της εποχής λόγω της συμμετοχής του στα Ορλωφικά) και έτσι η Λασκαρίνα εγκαταστάθηκε πλέον στις Σπέτσες.

Η Λασκαρίνα έκανε δυο γάμους, τον πρώτο στα 17 της χρόνια με τον Δημήτριο Γιάννουζα και τον δεύτερο στα 30 της με τον Δημήτριο Μπούμπουλη. Και οι δυο όμως σύζυγοί της, Σπετσιώτες καπεταναίοι, σκοτώθηκαν σε ναυμαχίες με πειρατές.  Από τον Μπούμπουλη πήρε και το όνομα και έγινε γνωστή ως «Μπουμπουλίνα».

Το έτος 1811 βρίσκει την Μπουμπουλίνα δύο φορές χήρα, μητέρα επτά παιδιών και κληρονόμο μιας πολύ μεγάλης περιουσίας σε πλοία, μετρητά και ακίνητα. Πήρε λοιπόν τα ηνία της οικογένειας και κατάφερε να αυξήσει την περιουσία της και να μεγαλώσει τα παιδιά της. Αρχικά έγινε μέτοχος σε διάφορα πλοία και σιγά- σιγά ναυπήγησε και δικά της. Μεταξύ αυτών ο περίφημος και ονομαστός “Αγαμέμνων”, το πρώτο ελληνικό πολεμικό πλοίο του 1821 με μήκους 48 πήχεων και 18 κανόνια, του οποίου η ναυπήγηση κόστισε 75.000 τάλαρα.

Το 1816 η Οθωμανική Αυτοκρατορία θέλησε να κατασχέσει την περιουσία της με τη δικαιολογία ότι τα πλοία του δεύτερου άντρα της συμμετείχαν με τον ρωσικό στόλο στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο. Τότε η Μπουμπουλίνα πήγε στην Κωνσταντινούπολη όπου συνάντησε τον Ρώσο, Φιλέλληνα πρεσβευτή Στρογκόνωφ, από τον οποίο ζήτησε να την προστατέψει, επικαλούμενη τις υπηρεσίες του συζύγου της στον ρωσικό στόλο. Τότε την έστειλε στην Κριμαία στη Μαύρη Θάλασσα. Πριν όμως πάει εκεί, κατάφερε να συναντήσει τη μητέρα του Σουλτάνου Μαχμούτ Β΄, την Βαλιντέ Σουλτάνα. Η Σουλτάνα εντυπωσιάστηκε από τον χαρακτήρα της Μπουμπουλίνας και έπεισε τον γιο της να υπογράψει φιρμάνι,  με το οποίο δε θα άγγιζε την περιουσία της και δε θα την συλλάμβανε.

Έτσι λοιπόν, επέστρεψε στις Σπέτσες και άρχισε τις προετοιμασίες  για την επανάσταση που επρόκειτο  να ξεσπάσει. Η Μπουμπουλίνα είχε ήδη  γίνει μέλος της Φιλικής Εταιρείας στην Κωνσταντινούπολη και ήταν η μόνη γυναίκα που μυήθηκε σε αυτή.

Στις 11 Σεπτεμβρίου 1821 κατά την άλωση της Τριπολιτσάς, η Μπουμπουλίνα βοήθησε να σωθεί το χαρέμι του Χουρσίτ Πασά με κίνδυνο της ζωής της, γιατί ,όπως λέγεται, είχε υποσχεθεί στη Σουλτάνα, όταν την είχε συναντήσει στην Κωνσταντινούπολη για βοήθεια το 1816, ότι οποιαδήποτε Τουρκάλα της ζητούσε βοήθεια, αυτή θα της την έδινε.

Η Μπουμπουλίνα έπεσε νεκρή από Σπετσιώτικο βόλι στις 22 Μαΐου 1825 στο σπίτι του πρώτου άντρα της, Γιάννουζα. Αιτία ήταν μια λογομαχία της με άτομα από την οικογένεια Κούτση λόγω της απαγωγής της κόρης του Χριστόδουλου Κούτση, Ευγενίας, από τον γιο της Μπουμπουλίνας Γεώργιο Γιάννουζα. Τα σκληρά και αμείλικτα λόγια της Καπετάνισσας ήταν αρκετά για να οπλίσουν τελικά το χέρι του αγνώστου λόγω σκότους δράστη, η ταυτότητα του οποίου είναι μέχρι και σήμερα άγνωστη. Το βόλι την πέτυχε στο μέτωπο και την άφησε αμέσως νεκρή. Έτσι η Μπουμπουλίνα, που αφιέρωσε όλη της τη ζωή για την απελευθέρωση του έθνους της, σκοτώθηκε άδοξα. Οι Ρώσοι της απένειμαν τον τίτλο της «Ναυάρχου» μετά το θάνατο της, έναν τίτλο με παγκόσμια μοναδικότητα για γυναίκα.

Το αρχοντικό της Μπουμπουλίνας στις Σπέτσες μετατράπηκε το 1991 από τον ιδιοκτήτη και απόγονο της ηρωίδας, Φίλιππο Δεμερτζή-Μπούμπουλη, σε μουσείο, το οποίο υποδέχεται πλήθος επισκεπτών.

Πηγή

Ζούμε το όραμα του Τσίπρα στη πράξη, και μπροστά στα μάτια μας.

Αυτές τις μέρες, και εξαιτίας των εξελίξεων στη Κύπρο, ζούμε όλοι μια εθνική υπερδιέγερση.

Ο καθένας για τους δικούς του λόγους.

Η κατάσταση είναι όντως σοβαρή, και για την Κύπρο κάτι παραπάνω από κρίσιμη.

Οι συνέπειες της κυπριακής περιπέτειας θα είναι πολυεπίπεδες, τόσο για την ίδια την μεγαλόνησο, όσο και για την Ευρώπη γενικότερα.

Αυτά όμως που συμβαίνουν εκεί δεν χρειάζονται ειδικές σπουδές στην οικονομία, για να γίνουν κατανοητά.

Στην πραγματικότητα είναι απλά… απλούστατα.

Η Κύπρος, εδώ και 10-15 χρόνια αποφάσισε να πάρει τον δικό της ιδιαίτερο δρόμο, βασιζόμενη σε ένα υπέρμετρα διογκωμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, που στηρίζονταν σε ξένες καταθέσεις, και δη αυτές των νεόπλουτων ολιγαρχών της Ρωσίας του Πούτιν.

Μέχρι εδώ όλα καλά, αφού αυτό βόλευε πολλούς, και συνέφερε οικονομικά στη χώρα, η οποία βίωσε απίστευτη ευμάρεια, έστω και τεχνητή (όπως αποδείχθηκε).

Σε κάποιο μάλιστα σημείο, ο τραπεζικός της τομέας ξεπερνούσε έως και οκτώ φορές το ΑΕΠ της.

Όπως όμως κάθε φούσκα, έτσι κι αυτή της τραπεζικής ανάπτυξης της Κύπρου έπρεπε κάποια στιγμή να σκάσει.

Ειδικά όταν το εθνικό χρέος της, από 40% του ΑΕΠ που ήταν προ Χριστόφια, έφτασε να ξεπερνάει σε ποσοστά κι αυτό της Ελλάδας.

Έτσι λοιπόν, όταν αυτό έφτασε στο μη παρέκει, και η Κύπρος χρειάστηκε την ανάλογη διάσωση, η ΕΕ, ήδη καταπονημένη από την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία κλπ και επειδή δεν θεωρεί την Κύπρο σημαντική ποσότητα, αποφάσισε να κάνει ένα πείραμα: Να βάλει δηλαδή τους Κύπριους να συμμετάσχουν κι αυτοί στην διάσωσή τους. (Και συγχρόνως να δώσει ένα μάθημα σε κάποιους άλλους «άτακτους»).

Και όχι με μνημόνια στυλ Ελλάδας, που συνοδεύονται από χαράτσια, απολύσεις, ύφεση, ανεργία, και φτώχια, αλλά από μια και έξω φορολόγηση ενός μικρού σχετικά ποσοστού επί των καταθέσεων.

Και τότε είναι που έγινε ο κακός χαμός.

Λες και οι καταθέσεις διαφέρουν σε κάτι από τα ακίνητα… λες κι αυτές είναι η ιερή αγελάδα του καπιταλισμού.

Ε, λοιπόν δεν είναι.

Κι αυτό αποδείχτηκε.

Αν λοιπόν περνούσε η πρόταση της ευρωζώνης, η Κύπρος θα σώζονταν, και η ΕΕ θα ρίσκαρε την γενική εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων πολιτών απέναντι στο τραπεζικό της σύστημα, που να μην ξεχνάμε είναι αυτό που  κρατάει ότι κρατάει σήμερα στην οικονομία της Ευρώπης.

Και επειδή η οικονομία στη βάση της είναι ψυχολογία, η ΕΕ ρίσκαρε πραγματικά πολλά, θέτοντας το πιστόλι στον κρόταφο της Κύπρου.

Και τι έγινε;

Η Κύπρος δοκίμασε στη πράξη αυτό που πρότειναν εδώ σε εμάς οι Τσίπρας, Καμένος, Βαρουφάκης, και λοιποί δραχμολάγνοι, όταν υποστήριζαν πως η Μέρκελ θα υποχωρήσει αν τυχόν πούμε όχι στα μνημόνια, διότι εμείς είμαστε Έλληνες και μπλα μπλα….

Το λέει άλλωστε ο Πάντζας, το επαναλαμβάνει κάθε πρωί ο Τράγκας, και το φωνάζει στη Βουλή ο Χαϊκάλης.

Και οι Κύπριοι τους άκουσαν.

Και ναι μεν αντιστάθηκαν ηρωικά στις ρουκέτες του Βερολίνου, δεχόμενοι τα συγχαρητήρια των πρακτόρων του χάους,  πλην όμως, ως κλασικοί Έλληνες κι αυτοί, αποδείχτηκαν δραματικά απροετοίμαστοι και αδιάβαστοι.

Νόμισαν πως θα τους σώσει ο ομόδοξος Πούτιν, και το ξανθό γένος, επειδή τόσο καιρό τον βόλευε το κυπριακό πλυντήριο, και επειδή  το  είπε κάποιος όσιος πριν από 300 χρόνια.

Η πραγματικότητα όμως δεν διαμορφώνεται από προφητείες, δοξασίες, και ευχές.

Διαμορφώνεται από την ισχύ. Είτε στρατιωτική είτε οικονομική.

Έτσι, το Κρεμλίνο, που πιο πολύ εξάρτηση έχει από την ΕΕ, αφού εκεί πουλάει το φυσικό του αέριο και το πετρέλαιο, από τα οποία και πλούτισε, είπε νιετ στους ηρωικούς Κυπρίους, εκτός και αν…

Εκτός και αν παραχωρήσουν μια ναυτική βάση, του δώσουν το τραπεζικό τους σύστημα, τους καταστήσουν συνεταίρους στα μελλοντικά έσοδα από τους υδρογονάνθρακες, και άλλα πολλά.

Εν ολίγοις, η Ρωσία θα βοηθήσει, αν η Κύπρος δεχτεί να γίνει υποτελές δεσποτάτο της.

Οπότε προς τι ο ηρωισμός;

Λέμε ένα μεγαλοπρεπές όχι στους Ευρωπαίους, για να παραδοθούμε άνευ όρων στους Σλάβους;

Χμμμμμ….

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έρχεται η ΕΕ, που όχι μόνο δεν τρόμαξε, αλλά βάζει το μαχαίρι ακόμη πιο βαθιά μέσα στη πληγή, και λέει στη Λευκωσία, πως ρευστότητα θα έχετε μέχρι την (σημαδιακή) 25^η Μαρτίου. Από κει και πέρα γεια χαραντάν και τα κουκιά (κυριολεκτικά) μπαγλάν.

Και έτσι πάει το plan B, το  plan C, όπως πάνε και όλα τα υπόλοιπα  plans, και την βλέπω την Λευκωσία να επανέρχεται (με σκυμμένο το κεφάλι αυτή τη φορά) στο αρχικό  plan, που το μόνο που ζητάει είναι να φορολογηθούν κάποιες καταθέσεις κάποιων μεγαλόσχημων (μαφιόζων στην πλειονότητά τους).

Και έρχεται και το χαστούκι από τους Ευρωπαίους που λένε ότι εμείς προτείναμε να απαλλαγούν οι μικροκαταθέτες, αλλά ο κος Αναστασιάδης δεν το δέχτηκε!!!!!

Έτσι, στη Κύπρο ζούμε στη πράξη, αυτό που θα ζούσαμε στην Ελλάδα αν ο λαός επέλεγε τις τσιπρέικες ανοησίες και τις Μπαρουφάκιες συμβουλές.

Και όπως βλέπουμε καθημερινά, καλοί οι ηρωισμοί και τα όχι στους Τεύτονες, αλλά κακά τα κουκιά, οι μπάμιες, και τα κλειστά ΑΤΜ.

Εν ολίγοις, οι Κύπριοι τα παίξανε όλα για όλα, και στη προσπάθειά τους να γλιτώσουν το 6% επί των καταθέσεων, κινδυνεύουν τώρα όχι μόνο να χάσουν το 100%, αλλά να επανέλθουν ανώμαλα σε καταστάσεις άγριες… αυτό που εγώ λέω «επιστροφή στις μπάμιες»!

Να ξαναγίνουν δηλαδή μια απομονωμένη αγροτική και τουριστική οικονομία, όπως ήταν παλιά, χωρίς όμως αυτή τη φορά να έχουνε ούτε τρακτέρ, ούτε πισίνες, ούτε 4Χ4, ούτε ζάπλουτους Ρώσους τουρίστες, που θα βρουν αλλού πορτοκαλιές που να κάνουν πορτοκάλια (φορολογικούς παραδείσους).

Και στους Κύπριους τι θα μείνει;

Το ένα 24ωρο που το έπαιξαν ήρωες… Τίποτα άλλο.

Όπως και να εξελιχτεί η κρίση τους.

Ας πρόσεχαν, αφού παρασύρθηκαν από τους Αλέξη και σία…

Strange Attractor

ΥΓ- Μεγάλη ζημιά έπαθαν επίσης και κάποιοι δικοί μας, που αντί να στηρίξουν τη χώρα στα δύσκολα, φυγάδευσαν όπως όπως τα λεφτά τους έξω, και δη στη Κύπρο, για να είναι … σίγουροι.

Τι λένε τώρα;

orthografos.blogspot.gr

Γιώργος Φούντας

Γεννήθηκε στο Μαυρολιθάρι Παρνασσίδας το 1924. Βγήκε στο στίβο της ζωής από πολύ μικρή ηλικία, όταν μοίραζε γάλα με το ποδήλατο του βοηθώντας το γαλατά πατέρα του και παράλληλα μελετούσε μεγάλους συγγραφείς και διάβαζε ποίηση! Ο θάνατος ενός φίλου του, στάθηκε η αφορμή για να εγκαταλείψει την οικογενειακή δουλειά και να στραφεί στην ηθοποιία. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή Ωδείου Αθηνών. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1951 στο "Νυφιάτικο τραγούδι" του Νότη Περγιάλη. Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε για πρώτη φορά, το 1944, στην ταινία Τα Χειροκροτήματα (Αττίκ, Χόρν). Αφοσιώθηκε στον κινηματογράφο, και οι ταινίες του τον έκαναν αμέσως γνωστό και δημοφιλή, και τον καθιέρωσαν σαν έναν από τους πλέον δυναμικούς πρωταγωνιστές της ελληνικής οθόνης. Το '66 και '67 τιμήθηκε από το Κινηματογράφο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με βραβεία ερμηνείας για τους ρόλους του στις ταινίες Με τη λάμψη στα μάτια και Πυρετός στην άσφαλτο. Το 1975 εμφανίστηκε και στην τηλεόραση, στη σειρά "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται" (Ιούδας -Παναγιώταρας) και ακολούθησε η "Γαλήνη". Θα τον θυμόμαστε πάντα στους ρόλους του στις ταινίες: Στέλλα ("Στέλλα, κρατάω μαχαίρι"), "Το Κάθαρμα", "Κραυγή" και "Πυρετός στην Άσφαλτο" (και στις δύο στο ρόλο του αστυνόμου Μέρκου), "Κόκκινα Φανάρια", "Τρούμπα 67", "Ο Πρόσφυγας" κ.α. ήταν οπαδός της Α.Ε.Κ.  Ήταν παντρεμένος με την χορεύτρια Χρυσούλα Ζώκα μια πολύ καλή χορεύτρια.Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έπασχε από τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Απεβίωσε στο νοσοκομείο Μετροπόλιταν όπου νοσηλευόταν, στις 28 Νοεμβρίου 2010 σε ηλικία 86 ετών.

Πηγή

Αφιέρωμα στο 1821 - Γεώργιος Καραϊσκάκης

Γεννήθηκε το 1782 σε μια σπηλιά κοντά στο Μαυρομάτι Καρδίτσας. Πατέρας του μάλλον ήταν ο Δημήτριος Ίσκος και μητέρα του η Ζωή Ντιμισκή,καλόγρια στο κοντινό μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου. Η μητέρα του πέθανε όταν ήταν 8 ετών και πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια. Όταν ήταν ακόμα μικρός αιχμαλωτίστηκε από τους Τούρκους και βρέθηκε στα Ιωάννινα.
Όταν τα σουλτανικά στρατεύματα πολιόρκησαν τον Αλή πασά πολέμησε στο πλευρό του Αλή αλλά και εναντίον του για λίγο χρονικό διάστημα. Στο διάστημα αυτό άρχισαν να εμφανίζονται τα συμπτώματα της φυματίωσης,μιας ασθένειας που τον ταλαιπώρησε σε όλη του τη ζωή.
Το 1819 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρία και το 1820 προσπάθησε να υποκινήσει επανάσταση στην περιοχή της Βόνιτσας χωρίς όμως επιτυχία. Τον Δεκέμβριο του 1821 ανέλαβε καπετάνιος στην περιοχή των Αγράφων.
Τον Ιανουάριο του 1823 επικεφαλής 1.000 ανδρών συγκρούστηκε με τον Ομέρ Βρυώνη στον Άγιο Βλάση Ευρυτανίας. Το 1824 κατηγορήθηκε από το Μαυροκορδάτο ότι ερχόταν σε μυστικές συνεννοήσεις με τους Τούρκους με αντάλλαγμα το αρματολίκι των Αγράφωνκαι κηρύχθηκε ένοχος εσχάτης προδοσίας,στερούμενος τα αξιώματά του.Μετά από πολλές προσπάθειες και γράμματα που έστειλε στην κυβέρνηση στο Ναύπλιο αποκαταστάθηκε και ανέλαβε την διοίκηση του στρατοπέδου της Άμφισσας. Πήρε μέρος στον δεύτερο εμφύλιο στο πλευρό των κυβερνητικών.
Το 1825 επιτέθηκε στο Κιουταχή που πολιορκούσε το Μεσολόγγι. Μετά τη πτώση του Μεσολογγίου διορίζεται αρχιστράτηγος της Στερεάς και εγκαθιστά το στρατόπεδο του στην Ελευσίνα. Ακολούθησαν οι μάχες στα Δόμβραινα,το Δίστομο αλλά και στην Αράχωβα εναντίον του Κεχαγιάμπεη όπου οι Τούρκοι υπέστησαν πανωλεθρία,χάνοντας 2.000 άνδρες. Αφού κατάφερε να εξαλείψει τον κίνδυνο του Ομέρ πασά της Εύβοιας, τον Απρίλιο του 1827 κινήθηκε για την απελευθέρωση της Αθήνας από τον Κιουταχή. Σε βοήθειά του έσπευσαν στρατεύματα από την Πελοπόννησο και αρκετοί φιλέλληνες. Σε αυτό το σημείο η κυβέρνηση έκανε το ολέθριο λάθος να δεχτεί το σχέδιο επίθεσης του στρατηγού Τζώρτζ για κατά μέτωπο επίθεση κι όχι αυτό του Καραΐσκάκη που επέμενε σε αποκλεισμό των Τούρκων ώστε να αναγκαστούν σε παράδοση.
Η επίθεση τελικά ορίστηκε στις 23 Απριλίου του 1827. Την προηγούμενη μέρα ο Καραϊσκάκης βρισκόταν στην σκηνή του άρρωστος όταν πληροφορήθηκε ότι διεξάγονταν κάποιες μάχες στην περιοχή του Φαλήρου. Φοβούμενος για την απρογραμμάτιστη εξέλιξη πήγε στο σημείο με σκοπό να την σταματήσει. Εκεί δέχτηκε μια σφαίρα και μεταφέρθηκε στο πλοίο του Τζώρτζ όπου και ξεψύχησε την άλλη μέρα το 1827.
Πριν πεθάνει υπαγόρευσε την διαθήκη του αφήνοντας τα όπλα του στους συναγωνιστές και την κληρονομιά του,τις δυο κόρες του στη φύλαξη του κράτους και γυρίζοντας στους παριστάμενους οπλαρχηγούς (σύμφωνα με τον Μακρυγιάννη) είπε "εγω πεθαίνω αλλά να είστε μονοιασμένοι να βαστήξετε την πατρίδα" Τάφηκε με τιμές στην Σαλαμίνα όπου ακόμα και σήμερα στην εκκλησία του Αγ.Γεωργίου (που είναι και η μοναδική σε όλη την Ελλάδα) υπάρχει τοιχογραφία ανάμεσα στους Αγίους ο ηρωικός οπλαρχηγός.

Πηγή