Το 1928 ο διευθυντής του Τμήματος Ηθών της Αστυνομίας Πόλεων, Κωνσταντίνος Πετούνης, συνέταξε μια έκθεση την οποία υπέβαλε στο υπουργείο Εσωτερικών. Από τις 29 Ιανουαρίου 1929 αυτή την έκθεση δημοσίευσε η εφημερίδα "Εμπρός" (σε τρία μέρη). Η έκθεση αφορούσε βέβαια θέματα όπως η πορνεία, οι οίκοι ανοχής αλλά και το εμπόριο ναρκωτικών.
Τη κατάσταση τη περιέγραφε ο κ. Πετούνης ως "φρικώδην". Συγκεκριμένα ανέφερε ότι "Η λάθρα εν Ελλάδι διενεργούμενη πορνεία οφείλεται εις την σύγχρονον περί των ηθικοκοινωνικών ζητημάτων νοοτροπίαν εις την μεταπολεμικήν κατάστασιν και εις το ανώμαλον της κοινωνικής μεταπτώσεως και εξελίξεως. Οφείλεται ακόμη εις την μανίαν του ευκόλου και ακόπου κέρδους, εις την οικονομικήν μας καχεξίαν, εις την μαστίζουσαν την λαϊκήν ιδίαν τάξιν πενίαν και εις την γυναικείαν φιλαρέσκειαν, την εις τοιούτον βαθμόν εξελιχθήσαν μεταπολεμικώς ώστε ως απαραίτητον συμπλήρωμα του στολισμού και της τελευταίας υπηρετρίας να θεωρήται η μεταξωτή κάλτσα και το λουστρίνι"
Φυσικά η πρωτεύουσα είχε εξέχουσα θέση στην ηθική κατάπτωση. Όμως εκτός από τους πιο πάνω λόγους, μεγάλη ευθύνη έφεραν και οι διάφοροι πεπειραμένοι που ασχολούνταν συστηματικά με την "αλιείαν αθώων γυναικών", με διάφορα μέσα.
Οι "εξ'επαγγέλματος ερασταί" (ή αγαπητικοί) χαρακτιρίζονται από τον κ. Πετούνη ως η σύγχρονη κοινωνικοί πληγή που "γνωρίζει καλώς τους τρόπους και την μέθοδον δι'ών θα κυριαρχήσει επί της γυναικός."
Το κοινωνικό προφίλ όσων κατέφευγαν στις γυναίκες ελευθέρων ηθών δεν ήταν όμως απαραίτητα χαμηλό.
Όπως αναφέρει ο κ. Πετούνης "Κατά την βεβαίωσιν σχετικών αδικημάτων ευρέθημεν πολλάκις προ ατόμων κατεχόντων εξέχουσαν κοινωνικήν θέσιν και εγγάμων και ηναγγάσθημεν προ της απειλής οικογενειακού σκανδάλου δι'ανωνυμίας να τους καλύψωμεν. Είνε γεγονός ότι όπισθεν πολλών ατόμων κατεχόντων θέσιν εν τη κοινωνία και διακρινομένων εν ταις επιστήμες κρύπτονται καλώς συγκαλυπτόμενα δια του χρήματος και της σοβαρότητας, ένστικτα έκφυλα εκδηλούμενα εις τους μυστικούς οίκου ανοχής, ών τυγχάνουν τακτικοί θαμώνες."
Τη κατάσταση τη περιέγραφε ο κ. Πετούνης ως "φρικώδην". Συγκεκριμένα ανέφερε ότι "Η λάθρα εν Ελλάδι διενεργούμενη πορνεία οφείλεται εις την σύγχρονον περί των ηθικοκοινωνικών ζητημάτων νοοτροπίαν εις την μεταπολεμικήν κατάστασιν και εις το ανώμαλον της κοινωνικής μεταπτώσεως και εξελίξεως. Οφείλεται ακόμη εις την μανίαν του ευκόλου και ακόπου κέρδους, εις την οικονομικήν μας καχεξίαν, εις την μαστίζουσαν την λαϊκήν ιδίαν τάξιν πενίαν και εις την γυναικείαν φιλαρέσκειαν, την εις τοιούτον βαθμόν εξελιχθήσαν μεταπολεμικώς ώστε ως απαραίτητον συμπλήρωμα του στολισμού και της τελευταίας υπηρετρίας να θεωρήται η μεταξωτή κάλτσα και το λουστρίνι"
Φυσικά η πρωτεύουσα είχε εξέχουσα θέση στην ηθική κατάπτωση. Όμως εκτός από τους πιο πάνω λόγους, μεγάλη ευθύνη έφεραν και οι διάφοροι πεπειραμένοι που ασχολούνταν συστηματικά με την "αλιείαν αθώων γυναικών", με διάφορα μέσα.
Οι "εξ'επαγγέλματος ερασταί" (ή αγαπητικοί) χαρακτιρίζονται από τον κ. Πετούνη ως η σύγχρονη κοινωνικοί πληγή που "γνωρίζει καλώς τους τρόπους και την μέθοδον δι'ών θα κυριαρχήσει επί της γυναικός."
Το κοινωνικό προφίλ όσων κατέφευγαν στις γυναίκες ελευθέρων ηθών δεν ήταν όμως απαραίτητα χαμηλό.
Όπως αναφέρει ο κ. Πετούνης "Κατά την βεβαίωσιν σχετικών αδικημάτων ευρέθημεν πολλάκις προ ατόμων κατεχόντων εξέχουσαν κοινωνικήν θέσιν και εγγάμων και ηναγγάσθημεν προ της απειλής οικογενειακού σκανδάλου δι'ανωνυμίας να τους καλύψωμεν. Είνε γεγονός ότι όπισθεν πολλών ατόμων κατεχόντων θέσιν εν τη κοινωνία και διακρινομένων εν ταις επιστήμες κρύπτονται καλώς συγκαλυπτόμενα δια του χρήματος και της σοβαρότητας, ένστικτα έκφυλα εκδηλούμενα εις τους μυστικούς οίκου ανοχής, ών τυγχάνουν τακτικοί θαμώνες."
Οι μυστικοί οίκοι ανοχής, σύμφωνα με την έκθεση, εξαπλώνονταν στην Αθήνα. "Καθημερινώς η υπηρεσία ηθών πληροφορείται περί της ιδρύσεως νέων οίκων ανοχής...". Βέβαια υπάρχουν και οίκοι για τους οποίους η Αστυνομία Πόλεων δεν έχει γνώση.
Οι υπό τον έλεγχο της αστυνομίας λειτουργούσαν 41 οίκοι ανοχής. Από αυτούς έξι ήταν α' κατηγορίας, εννέα β' κατηγορίας, δέκα πέντε γ' κατηγορίας και έντεκα δ' κατηγορίας.
"Διαμένουσιν είς τους ως άνω οίκους χαρακτηρισμέναι ως κοιναί τριακόσιαι επτά" (307), οι περισσότερες σε γ' και δ' κατηγορίας. Συνολικά οι χαρακτηρισμένες ως "κοινές" στα βιβλιάρια του τμήματος ήταν 727 γυναίκες. Ορισμένες εργάζονταν στην επαρχία, άλλες νοσηλεύονταν ενώ "62 εξ'αυτών ήρθη ο χαρακτηρισμός των ως κοινών, 6 ενυμφεύθησαν, 12 μετεγράφησαν ως αοιδοί..." (!)
Οι περισσότερες, βάσει της έκθεσης, προέρχονταν από τις λαϊκές τάξεις με στοιχειώδη μόρφωση και γραμματικές γνώσεις. Ελάχιστο το ποσοστό που δεν είχε προσβληθεί από αφροδίσιο νόσημα.
Επιπλέον το προφίλ αυτών των γυναικών αναλύεται ως εξής. "Ρέπουν προς το στολισμόν και τα εξωτερικότητας, έχουν ανεπτυγμένην την γυναικείαν φιλαρέσκειαν και ουδέποτε εξεδήλωσαν πρόθεσιν να εγκαταλείψουν τον άσεμνον βίον και να αποζήσουν εξ εντίμου εργασίας."
Το εύκολο χρήμα και η καλή ζωή ήταν το κίνητρο, όμως πάντα κατέληγαν στον οίκο ανοχής με τη προώθηση κάποιου μαστρωπού.
Billy.
(από εφημερίδα "Εμπρός" 29,30,31 Ιανουαρίου 1929)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου