Φωτογραφίες καλλιτεχνών που θα σας πάνε πίσω στη δεκαετία του '80

Η Cyndi Lauper κατά τη διάρκεια συναυλίας, το 1984

Οι ηθοποιοί Dan Aykroyd και Bill Murray, το 1985

Η Julia Roberts μαζί με τη μητέρα της, τον Ιούλιο του 1989

Η Madonna κατά τη διάρκεια του Live Aid Concert, το 1985

New Kids on the Block, το δημοφιλές boy band, σε φωτογραφία του 1989

Rob Lowe, Tom Cruise και Emilio Estevez, το 1982

H Rita Wilson και ο Tom Hanks την ημέρα του γάμου τους (1988)

Ο David Hasselhoff μαζι με το σκύλο του σε κάποια παραλία, το 1984

Bon Jovi, 1985

O Mikhail Baryshnikov και η Jessica Lange, το 1982

Η ηθοποιός Kirstie Alley (αριστερά), το 1984

Η Meryl Steep σε βαγόνι του μετρό της Νέας Υόρκης, τον Αύγουστο του 1981

Ο σκηνοθέτης Spike Lee και ο Flavor Flav των Public Enemy, τον Σεπτέμβριο του 1988

Sarah Jessica Parker και Robert Downey Jr. σε εκδήλωση του Michael Dukakis, το 1988

Getty Images

Ελβετία: Γραμμή Toblerone. Ένα "γλυκό" φράγμα

Κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, η Ελβετία ήταν περικυκλομένη από χώρες του Άξονα. Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία αλλά και το κατεχόμενο κομμάτι της Γαλλίας. Οι Ελβετοί εργάστηκαν ώστε να αποτρέψουν το ενδεχόμενο μιας εισβολής. Ένα από τα αποτελέσματα αυτών των ενεργειών, ήταν και η "Γραμμή Toblerone". Η επίσημη ονομασία ήταν "Γραμμή Promenthouse", όμως αυτή άλλαξε λόγω της ομοιότητας με τα πυραμοειδή κομμάτια της σοκολάτας Toblerone,
Πρόκειται για οχυρωματικά έργα μήκους 10 χιλιομέτρων, που διασχίζουν το καντόνι του Vaud. Έγιναν από τον ελβετικό στρατό κατά τη δεκαετία του '30.
Στην Ελβετία ανησυχούσαν με την άνοδο του ναζισμού και τη πιθανότητα μιας εισβολής, κατοχής ή διαίρεσης της χώρας μετά τον πόλεμο (παρά το γεγονός ότι ήταν ουδέτερη χώρα). Οι ανησυχίες αυτές αυτές δεν ήταν εντελώς αβάσιμες, εφόσον ο Χίτλερ είχε όντως καταστρώσει σχέδια για εισβολή στην Ελβετία.

Η κάθε τσιμεντένια "πυραμίδα" του φράγματος, ζυγίζει 16 τόνους και ο σκοπός τους ήταν να εμποδίζουν την εισβολή των τανκς. Παρά το γεγονός ότι θεωρούνται παγίδες για τα άρματα, αυτά μπορούν να υπερπηδήσουν τα εμπόδια με τη χρήση πυρομαχικών και τη μετατροπή τους σε μπάζα. Οπότε πρόκειται περισσότερο για ένα έργο που δημιουργούσε σημαντικές δυσκολίες παρά για ένα απόρθητο τοίχος.  Τέτοια αμυντικά έργα υπάρχουν σε όλη την Ελβετία, όμως για ευνόητους λόγους τα συναντάει κανείς περισσότερο κοντά στα σύνορα της χώρας.
Σήμερα, η "Γραμμή Toblerone" αποτελεί ένα διατηρητέο έργο. Η αρχή έγινε από ιδιώτες, σε συνεργασία με τον στρατό αλλά και σπόνσορες. Ήθελαν να διασφαλίσουν ότι οι μελλοντικές γενιές θα γνωρίζουν για την άμυνα και την οχύρωση της χώρας τους, κατά τη περίοδο του πολέμου.

Billy

photos-πηγή : schwingeninswitzerland.wordpress.com

Ηράκλειο Κρήτης 1987

Ηράκλειο Κρήτης, καλοκαίρι 1987. Ένας από τους πολλούς σκαραβαίους που κυκλοφορούσαν στη χώρα μας εκείνη την εποχή, ανεξαρτήτως ηλικίας. Πάνω από το πίσω τζάμι αναγράφεται η ονομασία μιας discotheque. Για φόντο, το "Φαιστός" των Μινωικών Γραμμών.

Billy

photo by David Rostance

Θεσσαλονίκη 1960

Τρεις Αμερικανοί ναύτες στη Θεσσαλονίκη, 

μετά την άφιξη του 6ου Στόλου, 

τον Μάρτιο του 1960.

Billy

photo by Larry Blumenthal

80s ελληνικό βίντεο: "Ο Σαλονικιός" (1987)

Μια δραματική ταινία του 1987 σε παραγωγή της "AR-KO Video", σε σενάριο του Φάνη Χριστοδούλου* και σκηνοθεσία του Παύλου Φιλίππου.

Μια από τις πολλές βιντεοταινίες της περιόδου, που έχει σχέση με υπόκοσμο, πορνεία, ξεκαθάρισμα λογαριασμών κλπ κλπ.

Η διαφορά είναι ότι η συγκεκριμένη κινείται γενικά πάνω από τον μέσο όρο, με δυνατά χαρτιά τον πολύ καλό Διονύση Ξανθό και τον Ντίνο Καρύδη.

Περισσότερο προσεγμένη στο επίπεδο της παραγωγής, σε σχέση με πολλές άλλες της εποχής εκείνης. με καλούς ρυθμούς δράσης.

Ο "Σαλονικιός" (Δ. Ξανθός), ένας άθρωπος του υποκόσμου, αποφυλακίζεται μετά από καιρό. Παρά το "βαρύ" όνομα που έχει στη πιάτσα, προσπαθεί να αποτραβηχτεί από την ενεργό δράση και να ασχοληθεί με τη χαρτοπαικτική λέσχη που διευθύνει ο αδελφός του. Όμως, οι ανοικτοί λογαριαμοί με τον Αστέρα (Ντ. Καρύδης), έναν νονό της νύχτας, δεν τον αφήνουν να κάνει πίσω.

Τα πράγματα έχουν αλλάξει εν τω μεταξύ στη πιάτσα και ο Αστέρας θέλει να κάνει κουμάντο σε όλα. Συνεργάζεται ακόμα και με την αστυχομία ώστε να έχει οφέλη. 

Παρά τις προσπάθειες του Σαλονικιού να τον αποτρέψει στα σχέδια του, ο Αστέρας θα αποδειχτεί δύσκολος αντίπαλος χρησιμοποιώντας πλάγια μέσα.  

Η γνωριμία του Σαλονικιού με μια πόρνη, την οποία ερωτεύεται, θα γίνει αφορμή να πάρει την απόφαση να εγκαταλείψει οριστικά τον κόσμο της νύχτας. Όμως, ο Αστέρας στήνει συνεχώς παγίδες. Το τελικό ξεκαθάρισμα μεταξύ των δύο, θα έχει τραγικό τέλος.

*Το όνομα Φάνης Χριστοδούλου που υπογράφει το σενάριο, είναι στην πραγματικότητα ψευδώνυμο που χρησιμοποίησε ο Διονύσης Ξανθός (σύμφωνα με δήλωση του ίδιου)

Εξαιρετικός ο Ντίνος Καρύδης σε ρόλο κακού . Καλή σκηνοθεσία, με ικανοποιητικές ερμηνείες από τους υπόλοιπους ηθοποιούς (με εξαίρεση την μέτρια Κική Αλευρά στο ρόλο της πόρνης Ισαβέλλας).

Παίζουν: Διονύσης Ξανθός, Ντίνος Καρύδης, Κική Αλευρά, Σπύρος Ιωάννου, Τώνια Ζησήμου, Γιάννης Τριβέλας, Κώστας Μπακάλης, Γιάννης Σμυρναίος, Βαγγέλης Βουδούρης.

Ο Ντίνος Καρύδης σε σκηνή της ταινίας.

Billy

Αμπελόκηποι 1965

Η βίλα Μαργαρίτα, σε έγχρωμη φωτογραφία του 1965. 
Βρισκόταν στη συμβολή της Λεωφ. Μεσογείων με τη Βας. Σοφίας.
Κτίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα σε σχέδια Άγγλου αρχιτέκτονα σε έκταση 1.613 τ.μ. Διέθετε 32 δωμάτια, πληθώρα αποθηκευτικών χώρων, ενώ αίσθηση προκαλούσαν ο κωνικός τρούλος και οι πυργίσκοι . Λίγα χρόνια μετά τη κατασκευή της η βίλα Μαργαρίτα αγοράστηκε από τον εύπορο Ευστάθιο Λάμψα. Το 1939 με το θάνατο της συζύγου του, Παλμύρας (στης οποίας το όνομα είχε μεταβιβαστεί η βίλα), περιέρχεται στη κατοχή της εγγονής της Σοφίας. Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής το κτίσμα χρησιμοποιείται ως πρεσβεία της Δανίας.
 Το 1967 απαλλοτριώθηκε τμήμα του προαύλιου χώρου, ώστε να διευκολυνθεί η στροφή των αυτοκινήτων από τη Λεωφ. Μεσογείων προς τη Βας. Σοφίας (τότε η φορά της κυκλοφορίας ήταν αντίθετα από τη σημερινή σ’αυτό το σημείο).
Ακολουθούν και άλλες απαλλοτριώσεις που περιορίζουν την αρχική έκταση της βίλας στα 1098 τ.μ.
Έτσι το 1970 η ιδιοκτήτρια αποφασίζει τη πώληση της. 
Αγοραστής ήταν η Κτηματική Τράπεζα. Παρά τις προσπάθειες κατοίκων και συλλόγων των Αμπελοκήπων για τη διάσωσή της, με αιτήσεις για να χαρακτηριστεί η «Μαργαρίτα» διατηρητέο κτίριο, η κατεδάφιση της δεν απεφεύχθη. Σήμερα στην ίδια θέση βρίσκεται το 9όροφο κτίριο γραφείων της Εθνικής Τράπεζας. 

Billy

Photo: Charles W. Cushman

Αθήνα, μετά την 17η Νοεμβρίου 1973

Στις 14 Νοέμβρη του 1973, έγιναν γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων, στις οποίες απορρίφθηκαν τα κυβερνητικά μέτρα που αφορούσαν στον προγραμματισμό των φοιτητικών εκλογών, ενώ το απόγευμα της ίδιας ημέρας, αποφασίστηκε η κατάληψη του κτιρίου του Πολυτεχνείου, κάτω από τον έλεγχο Συντονιστικής Επιτροπής.

Τα γεγονότα των ημερών αυτών δεν ήταν παρά το αποκορύφωμα των προγενέστερων κινητοποιήσεων του φοιτητικού κινήματος,  όπως η κατάληψη της Νομικής Σχολής Αθηνών στις 21 και 22 Φεβρουαρίου του 1973 και τη διαδήλωση της 4ης Νοεμβρίου του 1973, με αφορμή το μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου.

Το Σάββατο 17 Νοεμβρίου 1973, το Πολυτεχνείο βρισκόταν ακόμα υπό κατάληψη.

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, από τους στρατώνες στο Γουδί και στο Διόνυσο ξεκίνησαν τα πρώτα άρματα με κατεύθυνση τον χώρο των συγκρούσεων, ενώ λίγο αργότερα, τα πρώτα τανκς έκαναν την εμφάνισή τους στον κόμβο των Αμπελοκήπων.

Το κέντρο της Αθήνας, με άξονα το Πολυτεχνείο, είχε μετατραπεί σε πεδίο μάχης. Τα τανκς κινούνταν προς τη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας και προς την Πανεπιστημίου.

Λίγο πριν τις 3 τα ξημερώματα δίνεται προθεσμία εκκένωσης του κτιρίου. Λίγο αργότερα, ένα άρμα ρίχνει τη πύλη του Πολυτεχνείου. Αμέσως μετά, άνδρες της αστυνομίας και τον ΛΟΚ εισήλθαν στο χώρο και προχώρησαν στην εκκένωση. 

Το πρωί της Κυριακής 18 Οκτωβρίου, κηρύχθηκε στρατιωτικός νόμος "καθ'άπασαν την επικράτειαν" . 

Άρμα στην Ομόνοια, μετά τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο και την επιβολή στρατιωτικού νόμου. Στη πρόσοψη του "Κοτοπούλη" η αφίσα της ταινίας "Το νησί της αμαρτίας" που παζόταν εκείνη τη περίοδο.

 Οπλισμένοι στρατιώτες και άρματα επί της οδού Πατησίων, στη συμβολή με τον οδό Μάρνη.

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 1973. Στρατιώτες και άρμα στο Σύνταγμα, με φόντο το κτίριο της βουλής.

Τρόλλεϋ και λεωφορεία με σκασμένα λάστιχα, ως οδοφράγματα επί της οδού Πατησίων.

Αστυνομικοί προσπαθούν να ρυθμίσουν τη κυκλοφορία οχημάτων και πεζών στη Πατησίων, που λίγες ώρες πριν είχε μετατραπεί σε πεδίο μάχης.

Ομόνοια, Νοέμβριος 1973. Άρματα στο ύψος της οδού Αγίου Κωνσταντίνου.

photos: αρχείο bill files

Νόμος 4000 (1962)

Μια κοινωνική ταινία της Finos Film, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Γιάννη Δαλιανίδη.
Η ταινία μπορεί να θεωρηθεί "τολμηρή" για τα δεδομένα της εποχής που προβλήθηκε. Ο Νόμος 4000 υπήρχε στη πραγματικότητα (ο γνωστός "περί τεντυμποϊσμού") και εφαρμόσθηκε για πρώτη φορά στις 4 Σεπτεμβρίου 1958. 
Πρωταγωνίστρια για ακόμα μια φορά ήταν η Ζωή Λάσκαρη, της οποίας το άστρο είχε λάμψει στην ταινία "Κατήφορος", πάλι του Δαλιανίδη, το 1961.

Παίζουν: Ζωή Λάσκαρη, Βαγγέλης Βουλγαρίδης, Κώστας Βουτσάς, Βασίλης Διαμαντόπουλος, Χλόη Λιάσκου, Κατερίνα Χέλμη, Θανάσης Παπαδόπουλος, Παντελής Ζερβός, Ελένη Ζαφειρίου, Κατερίνα Γώγου, Αλίκη Ζωγράφου, Λαυρέντης Διανέλλος, Σπύρος Μουσούρης, Αθηνά Μιχαηλίδου, Αλέκος Τζανετάκος, Γιώργος Τσιτσόπουλος, Γιώργος Γαβριηλίδης, Κώστας Ναός, Γιώργος Τζιφός, Κώστας Παπαχρήστος, Περικλής Χριστοφορίδης.

Η ιστορία αφορά μια παρέα μαθητών της τελευταίας τάξης του γυμνασίου, που έχουν να αντιμετωπίσουν μια σειρά από προβλήματα. Η ζωή τους στο σχολείο γίνεται δύσκολη από τον αυστηρό και πειθαρχημένο καθηγητή Ανδρέα Οικονόμου (Β. Διαμαντόπουλος). Η κόρη του Μαρία (Ζ. Λάσκαρη) έχει δεσμό με έναν μαθητή του, τον Γιώργο Αναγνώστου, ο οποίος βιώνει τους έντονους τσακωμούς των γονιών του. Κάποια στιγμή η Μαρία θα μείνει έγκυος και θα αναγκαστεί να προχωρήσει σε έκτρωση ώστε να μη το μάθει ο πατέρας της. Ο Γιώργος θα αναγκαστεί να ζητήσει γι'αυτό το σκοπό βοήθεια από τη Βούλα, μια πόρνη που τυχαίνει να μένει στην ίδια πολυκατοικία με τη Μαρία και ο πατέρας της μαζεύει υπογραφές για να τη διώξουν. 
Κλασική έχει μείνει η σκηνή με το γιαούρτωμα του καθηγητή Οικονόμου καθώς και η δημόσια διαπόμπευση του Θανάση Παπαδόπουλου. Ο Παπαδόπουλος υποδύεται το Νίκο, έναν μαθητή που αισθάνεται οργισμένος από την άδικη και σκληρή τιμωρία που του επέβαλε ο καθηγητής του. Τότε αποφασίζει να δράσει. Όμως τα πράγματα δεν πάνε καλά και συλλαμβάνεται επ'αυτοφώρω. 
Ο Δαλιανίδης γυρίζει τη σκηνή με τη κάμερα κρυμμένη, ώστε να πετύχει την καταγραφή των φυσικών αντιδράσεων του πλήθους που είχε μαζευτεί να δει τον, κουρεμένο γουλί, "τεντυμπόι". 

Εξαιρετικός στο ρόλο του ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, ομοίως εξαιρετική και η Κατερίνα Χέλμη. Συνολικά καλές ερμηνίες από όλους τους ηθοποιούς, ενώ σίγουρα πρόκειται για μια από τις αξιόλογες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου της δεκαετίας του '60
➞ H ταινία έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους στις 29 Οκτωβρίου 1962. Έκοψε 118.841 εισιτήρια και ήρθε 4η σε 82 ταινίες, τη σαιζόν 1962-1963
Η μουσική σύνθεση είναι του Μίμη Πλέσσα. 

Billy

Photos: Finos Film / αρχείο Bill Files

Αλεύρι για όλες τις χρήσεις Αλλατίνη

Το Νοέμβριο του 1968, η Αλλατίνη παρουσίασε στην ελληνική αγορά το συσκευασμένο αλεύρι για όλες τις χρήσεις. 
Η ιστορία της εταιρίας πάει πολύ πίσω, στα 1836, όταν οι Ιταλοί αδελφοί Αλλατίνι, δημιούργησαν στη Τουρκοκρατούμενη Θεσσαλονίκη την ομώνυμη αλευροβιομηχανία, ενώ οι δραστηριότητές τους επεκτάθηκαν στην κεραμουργία και άλλες εμπορικές εργασίες.
Το 1925 η πλειοψηφία των μετοχών της πέρασε σε ελληνικά χέρια, κυρίως στον επιχειρηματία Κοσμά Πανούτσο. Ο Κ. Πανούτσος είχε διατελέσει και Πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων καθώς και του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου. Απεβίωσε το 1945.
Το 1954 ξεκίνησε η ανανέωση της Αλλατίνη, η οποία είχε υποστεί ζημιές από τη καταστρεπτική πυρκαγιά του 1951. Εκείνη την εποχή, τη διεύθυνση της εταιρίας ανέλαβε η Μαρία Πανούτσου- Μάνου, κόρη του Κοσμά Πανούτσου (απεβίωσε το 1969). Η Μαρία (ή Μαριέττα) Μάνου ήταν η μητέρα του μετέπειτα πολιτικού Στέφανου Μάνου. Ο ίδιος ξεκίνησε να εργάζεται στην αλευροποιία Αλλατίνη το 1965.
Το 1966, η Αλλατίνη ίδρυσε εργοστάσιο παραγωγής μπισκότων στη Χαλκίδα.
Το αλεύρι για όλες τη χρήσεις αποτέλεσε ένα χρήσιμο εργαλείο για τις νοικοκυρές, εφόσον τις απάλλαξε από τον "πονοκέφαλο" του διαχωρισμού σε μαλακό και σκληρό αλεύρι.
Κυκλοφόρησε σε συσκευασία του ενός κιλού. Μέσα σε κάθε συσκευασία υπήρχε και από μια διαφορετική συνταγή παρασκευής γλυκού.


(photo: διαφήμιση της Αλλατίνη, τον Δεκέμβριο του 1968 - αρχείο bill files)

Billy

Κολωνάκι 1973

Η οδός Δημοκρίτου, στο Κολωνάκι, το 1973.

 Ενδιαφέρουσα λήψη, με την Ακρόπολη να δεσπόζει στο βάθος.

Billy

(ταυτοποίηση τοποθεσίας: Billy)

Ταξίδι στην ένδοξη εποχή του ελληνικού βίντεο

Παράλληλα με τις αναφορές σε ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, το παρόν ιστολόγιο θα κάνει μια απόπειρα καταγραφής των ελληνικών ταινιών βίντεο. 

Το βίντεο μπήκε για τα καλά στη ζωή μας τη δεκαετία του '80. Οι διάφορες συσκευές που κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή, ήταν στην Ελλάδα αρκετά ακριβές. Όμως αποτελούσαν ένα από τα πιο ποθητά αντικείμενα των ελληνικών νοικοκυριών. Έτσι ολοένα και περισσότεροι αποκτούσαν μια τέτοια "μαγική" συσκευή. Αντίστοιχα, τα video club ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια, σε κάθε γειτονιά. 

Ξαφνικά, μια νέα "βιομηχανία" του εγχώριου θεάματος στήθηκε.  Εκατοντάδες παραγωγές πραγματοποιήθηκαν εκείνη τη περίοδο. Είναι αμφίβολο αν έχει γίνει καταμέτρηση του συνολικού αριθμού αυτών των ταινιών (και είναι μάλλον δύσκολο να γίνει).  Οι ελληνικές βιντεοταινίες θα γνωρίσουν ημέρες δόξας.  Ορισμένες γίνονται μεγάλες εμπορικές επιτυχίες, ενώ κάποιοι (νεότεροι) ηθοποιοί αναδεικνύονται μέσα από αυτές.

Οι περισσότερες τέτοιες ταινίες, αποτελούν φθηνές παραγωγές και αφορούν κυρίως δουλειές του ποδαριού. Η θεματολογία τους περιλαμβάνει όλα τα γούστα. Από κωμωδίες της σαχλαμάρας έως κοινωνικές με έντονο το στοιχείο της υπερβολής και του εύκολου εντυπωσιασμού. Το αποτέλεσμα, συνήθως, δεν ξεφεύγει από τον κανόνα της μέτριας έως κακής ταινίας.

Παρόλα αυτά, ένα ταξίδι στην "παρεξηγημένη" δεκαετία του '80 και στους ήρωες της μικρής (βιντεο)οθόνης εκείνης της περιόδου, έχει πάντα ένα ενδιαφέρον. Προσεχώς, θα θυμηθούμε ή θα μάθουμε μερικές από τις πάμπολλες ταινίες που κυκλοφόρησαν και σήμερα είναι ξεχασμένες και άγνωστες στο ευρύ κοινό. 

Billy

Η ιστορία μιας Pontiac στην Ελλάδα

Σε μια σκηνή της ελληνικής ταινίας "Λάθος στον έρωτα" εμφανίζεται ένα αστραφτερό αμερικάνικο ταξί. Η ταινία είναι παραγωγής της "Αδελφοί Κυριακόπουλοι" και έκανε πρεμιέρα στις 9 Οκτωβρίου 1961. Το ταξί είναι μια Pontiac, μοντέλο του 1960, με αριθμό κυκλοφορίας 85199. Πρόκειται για το "Parisienne", με 6κύλινδρο μοτέρ, Καναδικής κατασκευής. Εώς τα τέλη του 1961, έτος που προβλήθηκε η ταινία, κυκλοφορούσαν στη χώρα μας περί τις 390 Pontiac*, οι περισσότερες δημόσιας χρήσης (ταξί & αγοραία). Η συγκεκριμένη κυκλοφορούσε σίγουρα έως τα μέσα της δεκαετίας του '70, εφόσον εντοπίζεται σε φωτογραφία του 1975, με τον οδηγό της, σε δρόμο του Ψυχικού. Μέσα σε 15 χρόνια, έχει μετατραπεί από το καλογυαλισμένο, λαμπερό αυτοκίνητο της ταινίας, σε ένα εμφανώς ταλαιπωρημένο και ελλειπώς συντηρημένο αμάξι , που σε τίποτα δεν θυμίζει το ένδοξο παρελθόν. Η πινακίδα κυκλοφορίας εξακολουθεί να είναι η ίδια (85199). Άγνωστος ο αρχικός χρωματισμός, όμως φαίνεται ότι έχει εν τω μεταξύ αλλάξει στο γνωστό υποχρεωτικό γκρι, ενώ έχει προστεθεί και το καπέλο του Taxi, επίσης υποχρεωτικό από το 1962. 

.
Οδηγός της Pontiac στη ταινία, ήταν ο Παναγιώτης Καπάνταης. Ο οδηγός που ποζάρει δίπλα στη Pontiac το 1975, είναι ο Ιωάννης Καπάνταης. Το αυτοκίνητο, βάσει του αριθμού κυκλοφορίας, είχε (κατά πάσα πιθανότητα) αγοραστεί καινούργιο στην Ελλάδα. Αποσύρθηκε το 1976, με πάνω από 1 εκατομμύριο χιλιόμετρα στο κοντέρ και με τέσσερις οδηγούς να έχουν βρεθεί πίσω από το τιμόνι της όλα αυτά τα χρόνια. 

Billy

(*στοιχεία ΕΛΣΤΑΤ)
Τις πληροφορίες για το αυτοκίνητο και τους ανθρώπους πίσω από αυτό, έδωσε ο Βασίλης Καπάνταης, μέλος της ομάδας Hellenic Motor History (facebook). Η φωτογραφία του 1975 προέρχεται από το αρχείο του. Τον ευχαριστώ πολύ. 
Το screenshot είναι από τη ταινία "Λάθος στον έρωτα" και η ταυτοποίηση του ταξί έγινε από τον γράφοντα.

Βόλτα στην Αθήνα του 1974

Η Διονυσίου Αρεοπαγίτου και το θέατρο Ηρώδου του Αττικού

Το άγαλμα του Βασιλέα Κωνσταντίνου Α΄, στο Πεδίον του Άρεως

Πλατεία Εξαρχείων 1974

Η εκκλησία της Παναγίας της Καπνικαρέα, στην οδό Ερμού.

Μοναστηράκι

photos: Jeff Schaper (1974)