Βολικοί αποπροσανατολισμοί, άβολες αλήθειες.

“The public will believe anything, so long as it is not founded on truth”. - Edith Sitwell.

Τώρα που δεν υπάρχουν φράγκα για ρουσφέτια και τάματα με λαγούς και πετραχήλια, οι επαγγελματίες πολιτικάντηδες το έριξαν στην φυλετική και εθνική καθαρότητα. Και όσο πλησιάζει η ημερομηνία των εκλογών, θα βγαίνουν στην επιφάνεια διάφορα παράπλευρα θέματα προς πολιτικό αντίλογο, που ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα της ύφεσης και της οικονομικής πολιτικής που σκοπεύει να ακολουθήσει το κάθε κόμμα.

Δεδομένου ότι ο λαϊκισμός της αριστεράς και της ακροδεξιάς επέβαλλαν την αντιμνημονιακή στάση ως σταθερή επικοινωνιακή αξία που διέπει 9 υποψήφια κόμματα για είσοδο στη Βουλή, η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου θεωρεί ότι μπορεί να αποφύγει την πραγματικότητα, υποτιμώντας και πάλι τη νοημοσύνη του κόσμου.

Δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς ότι πρωταρχική προτεραιότητα οποιασδήποτε κυβέρνησης που θα προκύψει, θα είναι η εφαρμογή συγκεκριμένης οικονομικής πολιτικής. Μία χώρα που παραπαίει οικονομικά και συνεχώς αναγκάζεται να λαμβάνει οικονομικά πακέτα στήριξης με όρους που συνεχώς σοκάρουν το κοινωνικοπολιτικό κατεστημένο της, αναγκαστικά πρέπει να εστιάσει στην οικονομική ανάπτυξή της. Παρά την πρόσφατη πίστωση χρόνου και τη διαγραφή του μισού σχεδόν χρέους, εφόσον δεν υπάρξει άμεσα επιστροφή σε πρωτογενή πλεονάσματα, βελτίωση των εσόδων και του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, πάταξη της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας, θα είναι αδύνατη οποιαδήποτε άλλη εφαρμογή κοινωνικής ανάπτυξης και ανακούφισης των χαμηλότερων στρωμάτων.

Σε μία ιδεατή κοινωνία, με υπεύθυνους ψηφοφόρους και ευσυνείδητους πολιτικούς, οι προεκλογικές καμπάνιες θα έπρεπε να εστιάζουν σε αυτά τα θέματα, και όχι σε αυτά που προκύπτουν μετά από πρόσκαιρες εξάρσεις λαϊκισμού και συναισθηματικού φόρτου για διάφορα θέματα. Ο τρόπος, για παράδειγμα, που αντιμετωπίστηκε η αυτοκτονία ενός ανθρώπου στην πλατεία Συντάγματος τόσο από τον πολιτικό κόσμο, όσο και από ένα σημαντικό ποσοστό της κοινωνίας, αναδεικνύει στην πράξη αυτές τις εξάρσεις και χαρακτηρίζει επί της ουσίας τόσο το επίπεδο της πολιτικής ευσυνειδησίας όσο και αυτό της κοινωνικής υπευθυνότητας. Παρόμοιο παράδειγμα αποτελεί και η ξαφνική «έγνοια» του πολιτικού κόσμου για το μεταναστευτικό.

Με παρόμοιο σκεπτικό οι επερχόμενες προεκλογικές καμπάνιες θα εστιάσουν στην λασπολογία, στις θεωρίες συνωμοσίας, και τον γενικότερο αποπροσανατολισμό της κοινωνίας με εύηχα ψεύδη, εις βάρος της δυσάρεστης αλήθειας.
Η αλήθεια ως έννοια δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Είναι σαν το «γεγονός». Είναι αυτό που είναι. Δυσάρεστη ή αρεστή, η αλήθεια επιβάλλει τους πρακτικούς κανόνες που πρέπει να ακολουθήσουμε αναγκαστικά και ρεαλιστικά. Και φυσικά, κανείς από τους πρωτοκλασάτους πολιτικούς και τους κλασσικούς θαμώνες στα «παράθυρα» των δελτίων ειδήσεων δεν βγαίνει να μιλήσει ξεκάθαρα πάνω στα προαναφερθέντα σημαντικά και πρωταρχικά θέματα. Διότι γνωρίζει ότι εν μέσω ύφεσης, οι αναγκαίες πολιτικές θα είναι αναγκαστικά επίπονες για κάποιο χρονικό διάστημα. Αντ’ αυτού, η πολιτική επικαιρότητα προτιμά να αναλώνεται σε ρητορικές που τονώνουν το ταξικό και εθνικιστικό συναίσθημα. Και φυσικά, φευ! Πλην ορισμένων εξαιρέσεων, ουδείς από αυτούς τους «πρωτοκλασάτους» πολιτικάντηδες δεν εκφράζει την οργή του και την αγανάκτησή του με τις απανταχού συντεχνίες, με τον ίδιο τρόπο που εξοργίζεται και αγανακτεί με «τα ξένα συμφέροντα που λυμαίνονται τον περιούσιο λαό». Η σαλάτα της πρόθεσης ψήφου, συνεχώς ανακατεύεται, οπότε κάθε ψήφος από όπου και αν προέρχεται είναι πολύτιμη.

Το Ελληνάκι