Eκλογές 2012.

Με αντικειμενικό σκοπό να αυξήσω την αναγνωσιμότητα του blog, έχω 2 εναλλακτικές.
1) Να το εμπλουτίσω με (λίγο) γυμνό.
2) Να ασχοληθώ με τις εκλογές.

Επειδή η επιλογή Νο(2) έχει περισσότερο γέλιο (ενίοτε και κλάμα), είναι η προφανής επιλογή!

Πρώτον πρέπει να συγχαρώ τους πολιτικούς αρχηγούς των 2 "μεγάλων" κομμάτων για την προσπάθεια τους να μας πείσουν να τους ψηφίσουμε για να..... κυβερνήσουν τη χώρα.
Ειδικά για τον κ. Βενιζέλο θέλει πραγματικά θάρρος και θράσος για να βγαίνει να ζητάει να (ξανά)ψηφίσουμε το κόμμα που τα έκανε γυαλιά καρφιά τα 2 τελευταία χρόνια.... Ειδικά όταν φέρει μεγάλο μέρος της ευθύνης για τον σταδιακό εκτροχιασμό της χώρας σε όλα τα επίπεδα, έχοντας κυβερνήσει τα 22 από τα 30 τελευταία χρόνια!
Βέβαια ο κ. Βενιζέλος μας ζήτησε συγνώμη. Την οποία συγνώμη θεωρεί ως "πολιτική πράξη". Είναι κάτι σαν την "ανάληψη της πολιτικής ευθύνης" του κ. Καραμανλή. Κενό γράμμα. Δεκτή αλλά δε σβήνει τις ευθύνες. Και εδώ μιλάμε για τεράστιες ευθύνες.....
Επειδή, όμως, δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς ιδιαίτερα με το Πασόκ πια, πάμε παρακάτω.

Ο κ. Σαμαράς σύμφωνα με την Καθημερινή (26/4/2012) είπε....

«Θα αλλάξουμε το μοντέλο της οικονομίας και το σύστημα της διακυβέρνησης»

ΩΧ!  Θα επανιδρύσει το κράτος και αυτός ? Ο υποψήφιος επανιδρυτής του κράτους είπε μεταξύ άλλων και τα εξής....

"Πρέπει να υπογράψουμε ένα κοινωνικό συμβόλαιο με τον ελληνικό λαό για εκείνα που πρέπει να αλλάξουμε. Η Ελλάδα είναι χώρα δεν είναι χώρος και οι Έλληνες είναι λαός όχι πληθυσμός"
 Εκτός του ότι ανατρίχιαξα από τις μεγάλες κουβέντες του μεγάλου αυτού ανδρός (περί χώρας και χώρου ) τον περιμένω να έρθει με το συμβόλαιο να υπογράψουμε....αλλιώς με λόγια δεν έχει ψήφο.
Πάντως  ο κ. Σαμαράς έχει αναφέρει με έμφαση περί "αποκατάστασης των χαμηλών εισοδημάτων". Δε μας έχει πει τι θεωρεί αποκατάσταση και πότε θα γίνει αυτή εφικτή. Μας έχει πεί μόνο πως αυτό θα μπορεί να γίνει με την εύρεση "ισοδύναμων μέτρων". Τα οποία ισοδύναμα σύμφωνα με τον αρχηγό της ΝΔ είναι της τάξης των 700 εκ. ευρώ (τουλάχιστον). Ποιά είναι όμως τα ισοδύναμα? Ένα παράδειγμα η.... καταπολέμηση του λαθρεμπορίου στα καύσιμα. Δηλαδή ένας τομέας όπου ΟΛΕΣ οι κυβερνήσεις έχουν αποδειχτεί αναποτελεσματικές παρά τις ρητές διαβεβαιώσεις εδώ και πολλά χρόνια. Άρα μήπως δεν είναι και τόσο διασφαλισμένα πολλά από αυτά τα "ισοδύναμα"?
Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση ήταν μια ομιλία του κ. Σαμαρά στη κομματική του νεολαία.
Στα πλάνα που έδειξε η τηλεόραση ακριβώς δίπλα του (ίσως λίγο πιο πίσω) φαινόταν ο κ. Β. Πολύδωρας. Χαρακτηριστικός υπουργός του Καραμανλή σε καίριο πόστο, με όχι επιτυχημένη θητεία.
Με αυτούς θα σχηματίσετε κυβέρνηση κ. Σαμαρά? (αν πάρετε αυτοδυναμία βέβαια)
Μήπως πρέπει να υπενθυμίσουμε την επιχειρησιακή ετοιμότητα της ΝΔ τη περίοδο 2004-2009?
(πυρκαγιές, επεισόδια στην πρωτεύουσα το 2008 κ.α.)
Διότι μπορεί οι αρχηγοί των 2 "μεγάλων" κομμάτων να άλλαξαν (ακριβώς γιατί απέτυχαν οικτρά οι προκάτοχοί τους), αλλά μην είστε καθόλου σίγουροι πως άλλαξε και η βασική σύνθεση των κομματικών μηχανισμών τους.

Ο κ. Σαμαράς λοιπόν αφού βρήκε πάνω από 500 εκ. "ισοδύναμα" (λεφτά υπάρχουν?), ξεπάγωσε έργα ύψους 14δις., και συρρίκνωσε το κράτος (στο Ζάππειο όλα αυτά) μας εντυπωσίασε με το ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα που θα δημιουργήσει. 15 υπουργεία με στόχο να γίνουν μόλις 10 σε βάθος 4ετίας!!!!
Αυτά βέβαια έλεγε και ο Καραμανλής το 2004, αλλά ας μη γινόμαστε κακοί.....
Βέβαια υπάρχουν και εναλλακτικές στα 2 "μεγάλα" κόμματα. Δε χρειάζεται να ασχολούμαστε σώνει και καλά με αυτά....
Mόνο μη περιμένετε να ασχοληθώ με μορφώματα τύπου Σύριζα και ΚΚΕ. Κάθε σχολιασμός είναι περιττός!
Υπάρχουν και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του κ. Καμμένου.

Είναι μάλιστα τόσο ανεξάρτητοι που δεν αναγνωρίζουν παρά μέρος του χρέους και σίγουρα όχι τους τόκους! Με τι επιχειρήματα? Έτσι, επειδή οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ είναι τοκογλύφοι που μας έβαλαν και τόκους σε δάνεια! Μεγάλα μυαλά εκεί στους ΑΝΕΞ.ΕΛ.....
Μόνο που κ. Καμμένε πάντα η Ελλάδα έπαιρνε δάνεια με τόκους και μάλιστα η χώρα σου έχει υπογράψει για να τα πάρει και μάλιστα αποδεχόμενη και τους όρους (δηλ. τόκους κλπ).
Τώρα αυτό το καινούργιο φρούτο πολλών "υπερπατριωτών" πολιτικών που, μονομερώς και χωρίς καμία διάθεση διαλόγου, δεν αποδέχονται ό,τι δεν τους αρέσει (η δεν τους συμφέρει) δεν το καταλαβαίνω! Ο λαϊκισμός στο αποκορύφωμά του μπας και ψαρέψουμε καμιά ψήφο από τίποτα αφελείς. Τζάμπα μαγκιές από ανθρώπους που και να μπούνε στη βουλή, μπορούνε να φωνάζουνε διάφορα γραφικά λαϊκίστικα εκ του ασφαλούς, εφ'όσον δε θα έχουν καμία ευθύνη για τη πραγματική διαχείρηση της κρίσης.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι, τους οποίους οι δημοσκοπήσεις εδώ και αρκετά χρόνια επιμένουν πως θα μπουν στη βουλή αλλά μέχρι σήμερα είναι εκτός?
Ειλικρινά δεν έχω πεισθεί πως πέραν κάποιων εμμονών τους, έχουν κάτι να πουν. Ούτε κάποιες τεκμηριωμένες απόψεις δείχνουν να έχουν πάνω σε κοινωνικά ή οικονομικά ζητήματα. Είναι λυπηρό διότι η Ελλάδα χρειάζεται ένα σοβαρό οικολογικό κόμμα.
Σε συνέντευξη τύπου που έδωσαν, ανέφεραν πως δεν θέλουν ως κόμμα την ανάπτυξη του κεφαλαίου (!) διότι αυτό δεν εγγυάται πως θα κυκλοφορίσει το χρήμα έξω στη πραγματική οικονομία (υπονοούν πως ο επενδυτής θα έχει μόνο κέρδος τελικά και όχι η κοινωνία) ενώ οι θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν θα είναι θέσεις εκμετάλλευσης με πολύ χαμηλούς μισθούς. Το οικονομικό μοντέλο που ανέπτυξε μετά πως υποστηρίζει το κόμμα, ήταν κλίμακας χωριού, χωρίς καμία εγγύηση πως με το "όραμά" τους θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας εν γένει, πόσω δε μάλλον να εξασφαλίζουν και υψηλούς μισθούς.
Όταν ρωτήθηκαν από δημοσιογράφο ποιά θα είναι η πρότασή τους για την επόμενη μέρα των εκλογών στο υποθετικό σενάριο πως θα έχουν ρυθμιστικό ρόλο, οι απαντήσεις ήταν τύπου "θέλουμε ένα βιώσιμο μοντέλο...", "θεωρούμε...", "πιστεύουμε...", πάντα σε θεωρητικό τόνο και χωρίς καμία σαφήνια.
Παιδιά καλή η οικολογία, τα ραπανάκια και η φύση, αλλά αν δεν έχετε μια συνολική πρόταση για την κοινωνία -ειδικά τώρα- τότε να πάτε να δουλέψετε κηπουροί. Η πολιτική δε μπορεί να είναι μονοδιάστατη.

Και ο κ. Κουβέλης?
Ως ώρας έχει δείξει πως διαθέτει έναν πιο συγκροτημένο λόγο και μια πιο "φιλική" προσωπικότητα προς τον μέσο άνθρωπο, σε σχέση με τα ακραία δείγματα της αριστεράς που κυριαρχούσαν ως πριν από λίγο καιρό (και φυσικά αλωνίζουν ακόμα).
Κάποιες δηλώσεις πάντως σε σχέση με τις προθέσεις του κόμματος σε καίρια θέματα δεν εξασφαλίζουν πως η Δημοκρατική Αριστερά θα αποτελέσει το θετικό αριστερό κόμμα που χρειάζεται η χώρα. Βέβαια υπάρχουν και τα θετικά στοιχεία, όπως οι ρητές δηλώσεις Κουβέλη περί προσήλωσης στο ευρωπαϊκό άρμα π.χ.
Σίγουρα δεν διαθέτει τα λαϊκίστικα χαρακτηριστικά άλλων (αριστερών και δεξιών) και ενδεχομένως να αποτελεί για κάποιους μια καλή εναλλακτική. Πάντως μια επιφυλακτικότητα δε βλάπτει!

Εκτός από τη Δημοκρατική Αριστερά, υπάρχει και η Δημοκρατική Συμμαχία.
Δηλαδή η κ. Μπακογιάννη. Πρώην κορυφαίο στέλεχος της φιλελεύθερης πτέρυγας της ΝΔ. (αντίθετα με τον κ. Σαμαρά που ανήκει στη πτέρυγα της "λαϊκής" δεξιάς).
Φαίνεται όμως πως μάλλον δεν έχει τη δυναμική που θα περίμενε. Δε ξέρουμε βέβαια τι θα γίνει στη πράξη, αλλά φαίνεται πως για διάφορους λόγους δεν έχει ρεύμα ανάλογο του κ. Καμμένου (ο οποίος "κλέβει" ψηφοφόρους από τον Σαμαρά βέβαια και όχι από τη Μπακογιάννη). Ίσως γιατί δε διαγράφει μονομερώς το χρέος ή γιατί δε λαϊκίζει.

Μειωμένη δύναμη φαίνεται να έχει και το ΛΑός του κ. Καρατζαφέρη, μέρος των ψηφοφόρων του μάλλον το μπέρδεψε και φύγανε και αυτοί προς Καμμένο μεριά ή ακόμα και...Χρυσή Αυγή (?).
Πολύ μικρή αποδοχή έδειξε να έχει και ο σχηματισμός της Κατσέλη με τον Καστανίδη. Δεν έπεισε τους δυσαρεστημένους Πασόκους φαίνεται, κάποιοι εκ των οποίων πήγαν προς Κουβέλη (και μάλλον κάθε νοήμων άνθρωπος έχει πάψει και να σκέφτεται να ψηφίσει Πασόκ έτσι και αλλιώς)
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, η Κοινωνική Συμφωνία της Κατσέλη, γενικώς δεν έπεισε (όχι άδικα).

Αν κανείς από τους παραπάνω δε σας εκφράζει να ξέρετε πως στις εκλογές του 2012 θα λάβουν μέρος 29 κόμματα!
Και για να βοηθήσω λίγο παραθέτω τη λίστα.

1) Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα ΠΑ.ΣΟ.Κ. (Ε. Βενιζέλος),

2) Νέα Δημοκρατία (Αντ. Σαμαράς),

3) Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (Α. Παπαρήγα),

4) ΣΥΡΙΖΑ Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο (Α. Τσίπρας),

5) Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός (ΛΑ.Ο.Σ.) (Γ. Καρατζαφέρης),

6) Δημοκρατική Συμμαχία (Ντόρα Μπακογιάννη),

7) Κοινωνική Συμφωνία (Λουκά Κατσέλη),

8) Ανεξάρτητοι Έλληνες (Πάνος Καμμένος),

9) Δημοκρατική Αριστερά (Φωτ. Κουβέλης),

10) Δράση - Φιλελεύθερη Συμμαχία (συνασπισμός συνεργαζομένων κομμάτων) - (Σ. Μάνος και Γ. Βαλλιανάτος),

11) Οικολόγοι Πράσινοι

12) Ένωση Κεντρώων (Βασ. Λεβέντης),

13) Κόμμα Φιλελευθέρων (Κ. Καλλιγιάννης),

14) Λαϊκός Σύνδεσμος - Χρυσή Αυγή (Ν. Μιχαλολιάκος),

15) Δημοσθένης Βεργής - Έλληνες Οικολόγοι (Δ. Βεργής),

16) ΟΧΙ (συνασπισμός των συνεργαζόμενων κομμάτων Δημοκρατική Αναγέννηση και Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο) (Σ. Παπαθεμελής),

17) Κίνημα Δεν Πληρώνω (Βασ. Παπαδόπουλος),

18) Κ.Ε.Α.Ν.- Κίνημα Εθνικής Αντίστασης (Ιπποκράτης Σαββούρας),

19) Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (Μαρξιστικό-Λενινιστικό) - Μ.Λ. ΚΚΕ- Εκλογική Συνεργασία (συνετισμός συνεργαζόμενων κομμάτων),

20) Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή (ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.) - Μέτωπο της Αντικαπιταλιστικής Επαναστατικής Κουμμουνιστικής Αριστερός και της Ριζοσπαστικής Οικολογίας

21) Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδος- Ο.Κ.Δ.Ε.

22) Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα (ΕΕΚ Τροτσκιστές) (Σαμπετάι Μάτσας),

23) ΟΑΚΚΕ - Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ

24) Σύνδεσμος Εθνικής Ενότητας (Ν. Αλικάκος),

25) Κοινωνία Πολιτική Παράταξη συνεχιστών Καποδίστρια (Μιχ. Ηλιάδης),

26) Κόμμα Πειρατών Ελλάδας (Ι. Παναγόπουλος),

27) Δημιουργία Ξανά (Γλαύκος Τζήμερος),

28) Παναθηναϊκό Κίνημα - ΠΑΝ.ΚΙ. (Γεώργ. Μπέτσικας),

29) Αξιοπρέπεια (συνδυασμός ανεξάρτητων υποψηφίων) - (Παν. Θεοδωρόπουλος).
(Πηγή)

Σκεφτείτε λοιπόν διπλά αυτά που σαν υπόσχονται, κρίνετε ψύχραιμα και αντικειμενικά.
Μην αφήνεται να σας παρασύρουν με γνωστά κόλπα.... τα έχουμε δει και τα ξέρουμε.

Οι εποχές είναι δύσκολες και κατά συνέπεια εύκολες λύσεις δεν γίνεται να υπάρξουν.
Ας μη μας χαϊδεύουν τα αυτιά "ωραία" λόγια.
Άντε και καλό βόλι!

-Billy-

Βιογραφίες - Έλλη Λαμπέτη

Κορυφαία ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Γεννήθηκε στις 13 Απριλίου του 1926 στα Βίλια Αττικής. Το πραγματικό της όνομα ήταν Έλλη Λούκου. Πατέρας της ήταν ο Κώστας Λούκος, ιδιοκτήτης ταβέρνας, και μητέρα της η Αναστασία Σταμάτη. Ο παππούς της, γνωστός ως Καπετάν-Σταμάτης, είχε πολεμήσει στο πλευρό του Κολοκοτρώνη, κατά την επανάσταση του 1821.
Το 1928 η οικογένειά της μετακόμισε στην Αθήνα. Δεκατρία χρόνια αργότερα, η Έλλη έδωσε εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, αλλά απορρίφθηκε. Ωστόσο, το ταλέντο της αναγνωρίστηκε από τη Μαρίκα Κοτοπούλη, που την πήρε κοντά της και σύντομα έγινε η αγαπημένη της μαθήτρια. Μάλιστα, της είχε τόση εμπιστοσύνη, ώστε της επέτρεψε να διαβάσει ακόμη και τις ερωτικές επιστολές που είχε λάβει από τον Ίωνα Δραγούμη, στις αρχές του 20ου αιώνα. Εκείνη τη χρονιά απέκτησε και το νέο της επώνυμο, το οποίο το επέλεξε από το βιβλίο «Αστραπόγιανος» του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη.
Πολύ σύντομα, το 1942, έκανε την πρώτη επίσημη θεατρική της εμφάνιση, στο έργο «Η Χάννελε πάει στον Παράδεισο» του Χάουπτμαν. Τέσσερα χρόνια αργότερα καθιερώθηκε ως ηθοποιός εξαιρετικής εσωτερικότητας, με τον «Γυάλινο Κόσμο» στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Την ίδια χρονιά έκανε και το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, στην ταινία «Αδούλωτοι Σκλάβοι». Από το 1948 συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη Κώστα Μουσούρη, τον μεγάλο αντίπαλο του Κουν. Εκείνη τη χρονιά γνωρίστηκε και με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον πρώτο μεγάλο της έρωτα.
Το 1950 παντρεύτηκε με τον Μάριο Πλωρίτη. Ο γάμος τους, όμως, δεν άντεξε για πολύ... Χώρισαν τρία χρόνια αργότερα, όταν η Έλλη γνώρισε τον Δημήτρη Χορν. Μαζί έγραψαν μία από τις πιο αστραφτερές σελίδες στην υποκριτική τέχνη. Συγκρότησαν δικό τους θίασο, μαζί με τον Γιώργο Παππά, ανεβάζοντας έργα όπως: «Ο βροχοποιός», «Νυφικό Κρεβάτι», «Το παιχνίδι της Μοναξιάς», κ.α. Στη μεγάλη οθόνη, υπήρξαν συμπρωταγωνιστές στην «Κάλπικη Λίρα» (1956) του Γιώργου Τζαβέλα. Άλλες κινηματογραφικές επιτυχίες της Έλλης Λαμπέτη, αυτής της περιόδου, είναι το «Κυριακάτικο Ξύπνημα» (1954), «Το κορίτσι με τα μαύρα» (1956) και «Το τελευταίο ψέμα» (1957) του Μιχάλη Κακογιάννη.
Παρότι η Έλλη Λαμπέτη και ο Δημήτρης Χορν υπήρξαν αγαπημένο ζευγάρι στη ζωή και στο σανίδι, η σχέση τους έφτασε στο τέλος της το 1959. Δήλωσαν ότι θα ξανασυνεργαστούν σύντομα, κάτι όμως που δεν έγινε ποτέ. Έως τότε η Έλλη είχε χάσει τη μητέρα της, τρία αδέρφια κι ένα μωρό που θα αποκτούσε με τον Χορν. Η μόνη αχτίδα σ' αυτά τα τραγικά χρόνια ήταν η γνωριμία της με τον αμερικανό συγγραφέα Γουέικμαν, ο οποίος υπήρξε ο επόμενος σύζυγός της έως το 1976.
Η δεκαετία του '70 ήταν εξίσου σκληρή για την Έλλη Λαμπέτη. Εξαιτίας της λαχτάρας της για την απόκτηση ενός παιδιού, ενεπλάκη σε μία δικαστική περιπέτεια, που κράτησε τέσσερα χρόνια. Οι φυσικοί γονείς τής μικρής Ελίζας, που είχε υιοθετήσει, διεκδίκησαν και πήραν την κηδεμονία του παιδιού το 1974.
Τα επόμενα χρόνια ήταν μία μάχη με την επάρατο νόσο, από την οποία είχε προσβληθεί από το 1967. Δεν το έβαλε κάτω και συνέχισε να παίζει στο θέατρο, αποσπώντας εντυπωσιακές κριτικές. Η τελευταία της εμφάνιση ήταν το 1981, στο έργο «Σάρα - Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού», όπου έπαιξε θαυμαστά το ρόλο της κωφάλαλης Σάρας. Λίγο αργότερα, η υγεία της επιδεινώθηκε. Έχασε τη φωνή της και τελικά άφησε την τελευταίας της πνοή στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983, στο αμερικάνικο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν.
Η ζωή της γράφτηκε σε βιβλίο από τον καλό της φίλο Φρέντυ Γερμανό κι έγινε μπεστ σέλερ, 13 χρόνια μετά το θάνατό της.


 

Βολικοί αποπροσανατολισμοί, άβολες αλήθειες.

“The public will believe anything, so long as it is not founded on truth”. - Edith Sitwell.

Τώρα που δεν υπάρχουν φράγκα για ρουσφέτια και τάματα με λαγούς και πετραχήλια, οι επαγγελματίες πολιτικάντηδες το έριξαν στην φυλετική και εθνική καθαρότητα. Και όσο πλησιάζει η ημερομηνία των εκλογών, θα βγαίνουν στην επιφάνεια διάφορα παράπλευρα θέματα προς πολιτικό αντίλογο, που ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα της ύφεσης και της οικονομικής πολιτικής που σκοπεύει να ακολουθήσει το κάθε κόμμα.

Δεδομένου ότι ο λαϊκισμός της αριστεράς και της ακροδεξιάς επέβαλλαν την αντιμνημονιακή στάση ως σταθερή επικοινωνιακή αξία που διέπει 9 υποψήφια κόμματα για είσοδο στη Βουλή, η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου θεωρεί ότι μπορεί να αποφύγει την πραγματικότητα, υποτιμώντας και πάλι τη νοημοσύνη του κόσμου.

Δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς ότι πρωταρχική προτεραιότητα οποιασδήποτε κυβέρνησης που θα προκύψει, θα είναι η εφαρμογή συγκεκριμένης οικονομικής πολιτικής. Μία χώρα που παραπαίει οικονομικά και συνεχώς αναγκάζεται να λαμβάνει οικονομικά πακέτα στήριξης με όρους που συνεχώς σοκάρουν το κοινωνικοπολιτικό κατεστημένο της, αναγκαστικά πρέπει να εστιάσει στην οικονομική ανάπτυξή της. Παρά την πρόσφατη πίστωση χρόνου και τη διαγραφή του μισού σχεδόν χρέους, εφόσον δεν υπάρξει άμεσα επιστροφή σε πρωτογενή πλεονάσματα, βελτίωση των εσόδων και του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, πάταξη της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας, θα είναι αδύνατη οποιαδήποτε άλλη εφαρμογή κοινωνικής ανάπτυξης και ανακούφισης των χαμηλότερων στρωμάτων.

Σε μία ιδεατή κοινωνία, με υπεύθυνους ψηφοφόρους και ευσυνείδητους πολιτικούς, οι προεκλογικές καμπάνιες θα έπρεπε να εστιάζουν σε αυτά τα θέματα, και όχι σε αυτά που προκύπτουν μετά από πρόσκαιρες εξάρσεις λαϊκισμού και συναισθηματικού φόρτου για διάφορα θέματα. Ο τρόπος, για παράδειγμα, που αντιμετωπίστηκε η αυτοκτονία ενός ανθρώπου στην πλατεία Συντάγματος τόσο από τον πολιτικό κόσμο, όσο και από ένα σημαντικό ποσοστό της κοινωνίας, αναδεικνύει στην πράξη αυτές τις εξάρσεις και χαρακτηρίζει επί της ουσίας τόσο το επίπεδο της πολιτικής ευσυνειδησίας όσο και αυτό της κοινωνικής υπευθυνότητας. Παρόμοιο παράδειγμα αποτελεί και η ξαφνική «έγνοια» του πολιτικού κόσμου για το μεταναστευτικό.

Με παρόμοιο σκεπτικό οι επερχόμενες προεκλογικές καμπάνιες θα εστιάσουν στην λασπολογία, στις θεωρίες συνωμοσίας, και τον γενικότερο αποπροσανατολισμό της κοινωνίας με εύηχα ψεύδη, εις βάρος της δυσάρεστης αλήθειας.
Η αλήθεια ως έννοια δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Είναι σαν το «γεγονός». Είναι αυτό που είναι. Δυσάρεστη ή αρεστή, η αλήθεια επιβάλλει τους πρακτικούς κανόνες που πρέπει να ακολουθήσουμε αναγκαστικά και ρεαλιστικά. Και φυσικά, κανείς από τους πρωτοκλασάτους πολιτικούς και τους κλασσικούς θαμώνες στα «παράθυρα» των δελτίων ειδήσεων δεν βγαίνει να μιλήσει ξεκάθαρα πάνω στα προαναφερθέντα σημαντικά και πρωταρχικά θέματα. Διότι γνωρίζει ότι εν μέσω ύφεσης, οι αναγκαίες πολιτικές θα είναι αναγκαστικά επίπονες για κάποιο χρονικό διάστημα. Αντ’ αυτού, η πολιτική επικαιρότητα προτιμά να αναλώνεται σε ρητορικές που τονώνουν το ταξικό και εθνικιστικό συναίσθημα. Και φυσικά, φευ! Πλην ορισμένων εξαιρέσεων, ουδείς από αυτούς τους «πρωτοκλασάτους» πολιτικάντηδες δεν εκφράζει την οργή του και την αγανάκτησή του με τις απανταχού συντεχνίες, με τον ίδιο τρόπο που εξοργίζεται και αγανακτεί με «τα ξένα συμφέροντα που λυμαίνονται τον περιούσιο λαό». Η σαλάτα της πρόθεσης ψήφου, συνεχώς ανακατεύεται, οπότε κάθε ψήφος από όπου και αν προέρχεται είναι πολύτιμη.

Το Ελληνάκι

Η πολιτική στον Ελληνικό κινηματογράφο.

Πέντε ταινίες του παλιού Ελληνικού κινηματογράφου που έθιξαν τα κακώς κείμενα της πολιτικής στη χώρα μας στις δεκαετίες του '50 & '60. Σα να μη πέρασε μια μέρα! ........

  Υπάρχει και φιλότιμο. (1965)

 Σε σενάριο και σκηνοθεσία του Αλέκου Σακελλάριου, πρόκειται για την πλέον χαρακτηριστική ταινία του Ελληνικού κινηματογράφου με αναφορές στη πολιτική.

Ο εκπληκτικός Λάμπρος Κωσταντάρας στο ρόλο του υπουργού Μαυρογιαλούρου έχει αφήσει εποχή. Ο Μαυρογιαλούρος απλά ζει στο κόσμο του, πιστεύοντας πως όλα κυλάνε φυσιολογικά. Σε αυτό τον βοηθάνε και τα κομματικά στελέχη Γκρούεζας (Δ. Παπαγιαννόπουλος) και Κώστας (Α. Ντούζος). Μέχρι που έρχεται η μαύρη επαφή με τη μαύρη πραγματικότητα και από ευθυξία ο υπουργός παραιτείται! Δυστυχώς για πάνω από 45 χρόνια μετά η ταινία παραμένει επίκαιρη στο πως λειτουργεί το πολιτικό μας σύστημα!

Τζένη, Τζένη. (1965)

Άλλη μια χαρακτηριστική ταινία που έχει να κάνει με την πολιτική.

Σε σενάριο Κώστα Πρετεντέρη-Ασημάκη Γιαλαμά και σε σκηνοθεσία του Ντ. Δημόπουλου, παρακολουθούμε τις μηχανορραφίες του κομματάρχη του νησιού για την πολιτική επικράτηση του «εκλεκτού» υποψηφίου. Στο ρόλο του κομματάρχη ο Δ. Παπαγιαννόπουλος (ως Κοσμάς Σκούταρης).

Κάποια στιγμή, όμως, αναγκάζεται να συμμαχήσει με τον «εχθρό», αλλάζοντας στρατόπεδο, για οικονομικούς λόγους. Ο «εχθρός» είναι ο εφοπλιστής Κασσανδρής (Λ. Κωσταντάρας) ο οποίος προωθεί τον άπειρο αλλά φιλόδοξο ανιψιό του, Νίκο Μαντά (Αν. Μπάρκουλης) που θα υποστηρίξει τελικά και ο Σκούταρης. Ενδιάμεσα ένας «λευκός» γάμος του  με τη κόρη του τελευταίου, Τζένη Σκούταρη (Τζ, Καρέζη) για τα μάτια του κόσμου, αλλά και ένας πραγματικός έρωτας που γεννιέται μεταξύ των δύο νέων, μέχρι την τελική επικράτηση του Μαντά στον πολιτικό στίβο. Η ταινία γυρίστηκε στις Σπέτσες.

Θανασάκης ο πολιτεύομενος. (1954)

Ο Ντίνος Ηλιούπολουλος σε ένας από τους πιο ενδιαφέροντες ρόλους του, υποδύεται έναν εύπορο μεγαλομπακάλη που αναγκάζεται να χρηματοδοτεί τις πολιτικές φιλοδοξίες του γαμπρού του Θανάση Γκοβότσου (Βύρωνας Πάλλης). Αν και τη πρώτη φορά η κάθοδός του στις εκλογές δεν έχει κανένα θετικό αποτέλεσμα, αποφασίζει να ξανακατέβει ως υποψήφιος στις νέες εκλογές που σύντομα προκηρύσσονται. Έτσι ο Ηλιόπουλος αναγκάζεται από το γαμπρό του να ξαναβάλει το χέρι βαθειά στη τσέπη. Το αποτέλεσμα, όμως, θα είναι και πάλι αρνητικό. Το μικρόβιο της πολιτικής είναι όμως δυνατό και ο Θανασάκης θεωρεί πως δε πρέπει να παρατήσει τις προσπάθειες. Σε αυτή τη προοπτική και με κίνδυνο την οικονομική του καταστροφή, ο Ηλιόπουλος κόβει κάθε παιρεταίρω ανάμιξη του γαμπρού του στη πολιτική, βάζοντάς τον να εργαστεί στην επιχείρησή του.

Σενάριο Χ. Γιαννακόπουλου-Α. Σακελλάριου και σκηνοθεσία Α. Σακελλάριου. Παίζουν ακόμα οι Άννα Συνοδινού, Κάκια Παναγιώτου, Νίκος Φέρμας, Τζόλυ Γαρμπή κ.α.

Ένας ήρωας με παντούφλες. (1958)

Ένας εκπληκτικός Βασίλης Λογοθετίδης στο ρόλο ενός απόστρατου στρατηγού (Λάμπρος Δεκαβάλας) που ζει με την οικογένεια του και συντηρούνται με τη μικρή του σύνταξη.

Μέχρι που εμφανίζεται συγγενικό του πρόσωπο λέγοντάς του πως η Πατρίδα θα τον τιμήσει με μεγαλοπρεπές άγαλμα στη πλατεία μπροστά απ΄το σπίτι του. Η οποία πλατεία βεβαίως θα φέρει και το όνομα του! Η χαρά του μετατρέπεται σε λύπη όταν μαθαίνει αργότερα πως πίσω απ’όλες αυτές τις τιμές κρύβονται παιχνίδια των αρμοδίων για μίζες, μαύρα κέρδη και κλεψιές.

Σενάριο Χ. Γιαννακόπουλου-Α. Σακελλάριου και σκηνοθεσία Α. Σακελλάριου. Παίζουν ακόμα οι Λαυρέντης Διανέλλος, Ίλια Λιβυκού, Βύρων Πάλλης, Νίτσα Τσαγανέα κ.α.

Ξύπνα Βασίλη. (1969)

Μια ταινία που δεν ασχολείται άμεσα με την πολιτική, αλλά εστιάζει στις ιδεολογικές συγκρούσεις των πρωταγωνιστών.

Έτσι ο συντηρητικός Βασίλης Βασιλάκης (Γ. Κωνσταντίνου) βρίσκεται σε διαρκή σύγκρουση με τον συνάδελφο του Μάνο Αποστόλου (Αλ. Αλεξανδράκη), αριστερών πεποιθήσεων.

Ο Αποστόλου θα απολυθεί και στη νέα του δουλειά θα γνωριστεί τυχαία με την επίσης αριστερή αδελφή του Βασίλη, Ντίνα (Έλ. Ναθαναήλ). Γρήγορα ερωτεύονται και παντρεύονται.

Όταν ο Βασίλης αρχίζει να έχει προβλήματα στη δουλειά του, χαλαρώνει το συντηρητικό του προφίλ και προσεγγίζει τον Μάνο για να τον βοηθήσει στο τι πρέπει να κάνει.

Εν τω μεταξύ, όμως, ο Μάνος μαθαίνει πως έχει κερδίσει τον πρώτο αριθμό του λαχείου, κάτι το οποίο κυνηγάει για χρόνια ο Βασίλης χωρίς επιτυχία. Έτσι ο Βασίλης καταλήγει στο τρελάδικο.

Όταν μετά από κάποιο διάστημα βγαίνει και επισκέπτεται το σπίτι του ζεύγους Αποστόλου, διαπιστώνει ότι οι πρώην «αριστεροί» έχουν γίνει πιο συντηρητικοί απ’ότι ήταν ο ίδιος λίγα χρόνια πριν και πλέον συναναστρέφονται όσους χλεύαζαν και αντιμάχονταν, ενώ ζουν μέσα στη πολυτέλεια.
Μια κοινωνικοπολιτική σάτιρα (εν μέσω δικτατορίας) σε σενάριο και σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη.
Χαρακτηριστικός ο ρόλος του Γ. Μιχαλακόπουλου, ως ποιητής Φανφάρας. Παίζουν ακόμα η Ελένη Ζαφειρίου, η Τασσώ Καββαδία, ο Γ. Τσιτσόπουλος κ.α.

-Βilly-

The Circle of Clowns.

To ομώνυμο τραγούδι των Cornucopia, αφιερωμένο σε όσους & όσες νιώθουν πως βρίσκονται πλέον σε μια περίεργη χώρα, που παράγει μόνο περίεργες "φωνές". Φωνές χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Φωνές που λένε πολλά χωρίς να λένε τίποτα! Φωνές που πλέον μας κατακλύζουν κάθε μέρα δια τηλεοράσεως και ραδιοφώνου από περίεργους πολιτικούς, περίεργους συνδικαλιστές, περίεργους "αγανακτισμένους" και γενικά ένα περίεργο μίγμα από κλόουν που συνθέτουν ένα κακόγουστο τσίρκο........................

I'm not looking for answers to the questions in my head
but I wish I remember all the wise words I've prayed
When the fire was over and the angels put to ground
the rain on lonely streets can never bring me down


They all running around in a circle ofclowns
They all running around in a circle ofclowns
They all running around in a circle of clowns
They all running around in a circle of clowns


With no one to guide me through this wilderness of fools
I take my chances, I don't play by the rules
And this prone alone the way, didn't bring me down
I kept my head cool when the circus came to town


They all running around in a circle of clowns
They all running around in a circle of clowns
They all running around in a circle of clowns
They all running around in a circle of clowns


Hey here it comes the sense
here come the sense and they all it complains
They all running around in a circle like clowns


With no one to guide me through this wilderness of fools
I take my chances, I don't play by the rules
And this prone alone the way, didn't bring me down
I kept my head cool when the circus came to town


They all running around in a circle of clowns
They all running around in a circle of clowns
They all running around in a circle of clowns
They all running around in a circle of clowns


Hey here it comes the sense
here come the sense and they all it complains
They all running around in a circle of clowns
They all running around in a circle of clowns
They all running around in a circle of clowns
They all running around in a circle of clowns
They all running around in a circle of clowns

Βοήθειά μας.....

Bιογραφίες - Νίκος Κούρκουλος.

Ηθοποιός και διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου επί μια δεκαετία. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 5 Δεκεμβρίου του 1934 και μεγάλωσε στη συνοικία του Ζωγράφου. Αγάπησε πολύ τον αθλητισμό, στο γυμνάσιο έγινε ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού και, όπως ο ίδιος είχε πει, εντελώς τυχαία, διαβάζοντας βιβλία για το θέατρο, πήρε την απόφαση να γίνει ηθοποιός.
Στην απόφασή του αυτή έπαιξε σημαντικό ρόλο ο Μάνος Κατράκης, τον οποίο ο Κούρκουλος εκτιμούσε απεριόριστα και τον καθοδήγησε να δώσει εξετάσεις στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, απ' όπου αποφοίτησε το 1958. Την επόμενη χρονιά έκανε την πρώτη εμφάνισή του στο θεατρικό σανίδι το 1959, στο πλευρό της Έλλης Λαμπέτη και του Δημήτρη Χορν, στην «Κυρία με τις Καμέλιες» του Αλέξανδρου Δουμά.
Γρήγορα αναδείχθηκε σ' έναν από τους σημαντικότερους πρωταγωνιστές του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου. Ερμήνευσε πρωταγωνιστικούς ρόλους στο αρχαίο ελληνικό δράμα και σε μεγάλα κλασικά, αλλά και σύγχρονα έργα του αμερικάνικου και του ευρωπαϊκού θεάτρου. Πρωταγωνίστησε, ανάμεσα σε άλλα, στη Μήδεια (1959) και τον Ορέστη (1971) του Ευριπίδη, στον Οιδίποδα Τύραννο (1982) και στον Φιλοκτήτη (1991) του Σοφοκλή, στο αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, που ήταν και η τελευταία του θεατρική εμφάνιση.
Ως επικεφαλής θιάσων, αλλά και δικού του θεάτρου στην Αθήνα, πρωταγωνίστησε στα έργα: Η μικρή μας πόλη (1960), Οντίν (1962), Η κληρονόμος (1962), Σαμπρίνα (1963), Ιούλιος Καίσαρ (1964), Να ντύσουμε τους γυμνούς (1964), Λούλου (1965), Ίλια Ντάρλιγκ (ΗΠΑ-1967 σε σκηνοθεσία Ζιλ Ντασέν με τη Μελίνα Μερκούρη, παράσταση για την οποία κέρδισε την υποψηφιότητα για το βραβείο TONY, Πύργος (1964), Δίκη (1971), Τάγκο (1972), Όπερα της Πεντάρας (1975), Ο Γλάρος (1976), Επιστροφή (1977), Πρόσκληση στον Πύργο (1978), Μονό Ζευγάρι (1980), Ανταπόκριση (1983), Ψηλά από τη Γέφυρα (1986) και Στην Φωλιά του Κούκου (1987).
Όμως, εκτός από σπουδαίους πρωταγωνιστής του θεάτρου, ο Νίκος Κούρκουλος υπήρξε κι ένας από τους μεγαλύτερους ζεν πρεμιέ του ελληνικού κινηματογράφου. Πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 30 ταινίες, μεταξύ των οποίων «Ο κατήφορος», «Κοινωνία ώρα μηδέν», «Η κυρία δήμαρχος», «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο», «Αδίστακτοι», «Ορατότης μηδέν», «Ο Αστραπόγιαννος» κ.ά. Τιμήθηκε δύο φορές με το Α' Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: το 1965 για τους «Αδίστακτους» και το 1970 για τον «Αστραπόγιαννο».
Για πολλά χρόνια υπήρξε πρόεδρος της Ένωσης των θιασαρχών του Ελληνικού Θεάτρου, (ΠΕΕΘ), ενώ από το 1994 μέχρι το θάνατό του διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου. Από τη θέση αυτή οραματίστηκε και δημιούργησε το Παιδικό Στέκι, την Πειραματική Σκηνή, τον Άδειο Χώρο, το Εργαστήρι Υποκριτικής και Σκηνοθεσίας, τη Διεθνή Σκηνή και τη Θερινή Ακαδημία Θεάτρου, ενώ αναβάθμισε δραστικά τη Δραματική Σχολή του Εθνικού. Παράλληλα, άνοιξε τις, για χρόνια κλειστές, πόρτες του Εθνικού Θεάτρου σε όλους τους ηθοποιούς, έκανε τον θίασο περιοδεύοντα στην Ελλάδα και το εξωτερικό και προχώρησε σε μετακλήσεις ξένων σκηνοθετών.
Κατά τη διάρκεια της θητείας του παρουσιάστηκαν πολλά και σημαντικά έργα του παγκόσμιου δραματολογίου, καθώς και έργα πολλών ελλήνων συγγραφέων, σε όλες τις σκηνές του Εθνικού Θεάτρου. Στις καινοτομίες του καταγράφηκε και η τεράστια επιτυχία του μιούζικαλ «Βίρα της Άγκυρες» των Β. Παπαθανασίου - Μ. Ρέππα, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, που ήταν το πρώτο μουσικό έργο στην ιστορία του Εθνικού Θεάτρου, αφιερωμένο στην ελληνική επιθεώρηση.

Παρά τις έντονες φημολογίες, ο Νίκος Κούρκουλος έκανε μόνο ένα γάμο στον οποίο παρέμεινε αφοσιωμένος για περισσότερα από είκοσι χρόνια. Μοναδική σύζυγος του υπήρξε η Μελίτα Κουτσογιάννη – Κούρκουλου, με την οποία δούλεψαν μζί στο θέατρο – είναι βοηθός σκηνοθέτη – και δημιούργησαν το Θέατρο ΚΑΠΠΑ. Γνωρίστηκαν σε ένα πάρτι στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Εκείνη γόνος μεγάλης και ισχυρής οικογένειας με επιχειρηματικές δραστηριότητες στην Αθήνα.
Ο έρωτας ήρθε 2 χρόνια αργότερα, όταν η γοητευτική κοπέλα χτύπησε την πόρτα του στο καμαρίνι του θεάτρου ΡΕΞ, για να τον συγχαρεί για την ερμηνεία του στην παράσταση «Η γειτονιά των Αγγέλων», όπου έπαιζε με την Τζένη Καρέζη. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος. Ο Νίκος Κούρκουλος και η Μελίτα παντρεύτηκαν το 1966, την περίοδο που ξεκίνησε να γυρίζεται η ταινία «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο». Κουμπάρος ήταν ο ηθοποιός και συγγραφέας Νότης Περγιάλης.

Σταθμός στη ζωή του Νίκου Κούρκουλου ήταν η γνωριμία του με τη Μαριάννα Λάτση (γεννήθηκε το 1963) το καλοκαίρι του 1986 κατά την διάρκεια παράστασης στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Ο ίδιος σε συνέντευξή του το 1994, περιέγραψε με το ίδιο πάθος και το ίδιο καρδιοχτύπι την πρώτη στιγμή που αντίκρισε τον μεγάλο και τελευταίο έρωτα της ζωής του, λέγοντας: «Κάνω έτσι και παγώνω… Ξαφνικά βλέπω ένα πλάσμα να ανεβαίνει τις κερκίδες και αυτό ήταν».

Τον Μάρτιο του 2006 υπέγραψε εκ μέρους της πολιτείας την οριστική σύμβαση για την ανάθεση του έργου «Αποκατάσταση και εξοπλισμός του κτιριακού συγκροτήματος του Εθνικού Θεάτρου», που αποτέλεσε ένα από τα κυριότερα οράματα της καλλιτεχνικής του θητείας. Κατά κοινή ομολογία, ήταν ένας άνθρωπος με πάθος και ειλικρίνεια που δεν δίσταζε να ομολογήσει πως όταν ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση, το Εθνικό Θέατρο «ήταν ένας σάπιος οργανισμός που είχαν μείνει μόνο τα κόκαλα».
Πέθανε στις 30 Ιανουαρίου του 2007, έπειτα από μακρόχρονη μάχη με τον καρκίνο.

Φιλμογραφία

* Ο μπαρμπα-Γιάννης o κανατάς (1957)
* Το τελευταίο ψέμα (1957)
* Aμαρυλλίς, το κορίτσι της αγάπης (1959)
* Μπουμπουλίνα (1959)
* Ερωτικές ιστορίες (1959) 
* Καλημέρα Αθήνα (1960) 
* Η κυρία δήμαρχος (1960)
* Το χαμίνι (1960)
* 2000 ναύτες και ένα κορίτσι (1960)
* Μάνα μου, τον αγάπησα (1961)
* Για σένα Τίνα, αγάπη μου (1961) 
* Ο κατήφορος (1961)
* Οργή (1962)
* Το ταξίδι (1962) 
* Δίψα για ζωή (1963) 
* Aμφιβολίες (1964)
* Ένας μεγάλος έρωτας (1964) 
* Το χώμα βάφτηκε κόκκινο (1964)
* Λόλα (1964)
* Συντρίμμια της ζωής (1964)
* Lady, Die (1964)
* Αδίστακτοι (1965)  Bραβείο Α΄ Aνδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Kινηματογράφου Θεσσαλονίκης
* Επιτάφιος για εχθρούς και φίλους (1965) 
* Κατηγορώ τους ανθρώπους (1965) 
* Κοινωνία, ώρα μηδέν (1966)
* Kατάσκοποι στο Σαρωνικό (1968) (ως Nicholas Kirk)
* Roma come Chicago (1968) 
* Γυμνοί στο δρόμο (1969)  
* Ορατότης μηδέν (1970)
* Ο Αστραπόγιαννος (1970)  Bραβείο Α΄ Aνδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Kινηματογράφου Θεσσαλονίκης
* Κατάχρηση εξουσίας (1971) 
* Με φόβον και με πάθος (1972) 
* Ο εχθρός του λαού (1972) 
* Θέμα συνειδήσεως (1973) 
* Η δίκη των δικαστών (1974) 
* Ένα γελαστό απόγευμα (1979) 
* Έξοδος κινδύνου (1980) 
* Το φράγμα (1982)

Oι χάρτες της αυθαιρεσίας!

Ο χάρτης απεικονίζει με κόκκινο χρώμα τα αυθαίρετα που έχουν δηλωθεί στη χώρα. Κοιτάξτε τι γίνεται στην Αττική!!!

Δείγμα αυθαιρέτων σε δασική περιοχή.

Και μια ωραία (τυχαία) φωτό που αποτυπώνει ακριβώς την κατάσταση στη χώρα μας.

Η υποκρισία ξεχειλίζει! Τόσα χρόνια και παρά το "αυστηρό" πλαίσιο, έχουμε καταφέρει να κάνουμε κάθε πολεοδομική και χωροταξική παρανομία ως τη κυρίαρχη κατάσταση.

Οι "επιτροπές αγώνα"/"πολιτών"/"κατοίκων" χαλάνε το κόσμο κάθε φορά που πάει να γίνει μια ανάπλαση ή αξιοποίηση δημόσιου χώρου -η οποία περιλαμβάνει ΚΑΙ πράσινο- αλλά "αδιαφορεί" για το γεγονός ότι έχουν κτιστεί παράνομα τα βουνά, οι παραλίες, τα εκτός σχεδίου, τα δάση (βλ. φωτό) κλπ κλπ.

Γιατί σώζαμε τους ανύπαρκτους κορμοράνους του Βοτανικού, αλλά γράφαμε στα παλιά μας τα παπούτσια τη χλωρίδα και πανίδα πραγματικών δασικών εκτάσεων???

Αλλά δε πειράζει....τι ψυχή έχουν 20-30 ή 40 δέντρα για κάθε μια υπέροχη μαιζονέτα μέσα στο δάσος?

Εκεί γιατί κάνετε τουμπεκί κύριοι που φυτεύετε ελιές σε πρώην αεροδρόμια? Μήπως έχετε και εσείς κάτι δικό σας εκεί στις κόκκινες ζώνες του χάρτη? Ή εκεί δε μας πειράζει γιατί κτίζει ο "λαός" με τον ιδρώτα του?

Ακυρώνετε κάθε προσπάθεια για αστικές δράσεις με το επιχείρημα πως παραδίδεται δημόσιος χώρος στον "κακό" εργολάβο της Αθήνας ή στο μεγάλο κεφάλαιο, που ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος. Άρες μάρες κουκουνάρες δηλαδή. Φυσικά θα ενδιαφέρεται για το κέρδος....επιχειρηματίας είναι. Μόνο που τώρα έχετε καταφέρει να μείνει ο δημόσιος χώρος βούρκος και χωρίς πράσινο. Φαίνεται πως η ανιδιοτελής αυθαιρεσία του "λαού" είναι στο απυρόβλητο. Εκεί δε καταστρέφεται το περιβάλλον, το οποίο βάζουν πάντα μπροστά οι οικολογικά "ευαίσθητοι" αγωνιστές.

Βέβαια δε φταίει ο μόνο ο λαός. Ο λαός θέλει την αυθαιρεσία και το κράτος του την επιτρέπει! Είναι μέσα στα πλαίσια του πελατειακού κράτους και αυτό.

Και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε γλαφυρά στους χάρτες.

Ας είναι λοιπόν πιο προσεκτικοί ορισμένοι "υπερασπιστές" του πράσινου και του δημόσιου χώρου οι οποίοι με μισές αλήθειες ή με ανακρίβιες προσπαθούν να ξεγελάσουν ορισμένους αφελείς. Ντροπή πια. Φτάνει!

-Billy-

Η λύση της Αθήνας.

του Κωνσταντή Ροκόφυλλου

Είναι σαφές ότι η δημόσια διοίκηση είναι πλέον σε μία τραγική κατάσταση από κάθε άποψη. Ουσιαστικά έχει πτωχεύσει και μαζί της παρασύρεται ο ιδιωτικός τομέας και ολόκληρη η χώρα.
Εκτός από την αυτονόητη άμεση ανάγκη επανασχεδιασμού και απλοποίησης όλων των διαδικασιών του δημοσίου (re-engineering), από όπου θα προκύψουν νέα οργανογράμματα με μικρότερο αριθμό υπαλλήλων που θα μπορούν πλέον να παράγουν έργο, υπάρχει και η ανάγκη συνολικής αναρδιάθρωσης των δημοσίων κτιρίων.
Σήμερα κάθε υπουργείο και οι άμεσα εποπτευόμενοι οργανισμοί στεγάζονται σε πολλά μικρά κτίρια με συνήθως άθλια γραφεία. Υπάρχουν υπουργεία με περισσότερα από 20 κτίρια! Τα αποτελέσματα είναι γνωστά:

• Πλήρης αδυναμία συντονισμού και διοίκησης
• Τεράστιο κόστος: ενοίκια, θέρμανση-ψύξη, ατέρμονες μετακινήσεις υπαλλήλων & εγγράφων
• Υπηρεσίες χωρίς κανένα έλεγχο, όπου κανείς δεν γνωρίζει ποιός και πόσο εργάζεται και κυρίως πως εργάζεται
• Κλειστά γραφεία-αδιαφανείς διαδικασίες
• Αθλια σήμανση και ταλαιπωρία των πολιτών
• Ανύπαρκτη ασφάλεια και απώλεια δημοσίων εγγράφων
• Κακή ψυχολογία των υπαλλήλων, που ακόμη και εάν είναι ικανοί και θέλουν, δεν μπορούν να είναι παραγωγικοί

Προτείνω να σχεδιαστεί άμεσα και να υλοποιηθεί σε μία 4ετία ένα πρόγραμμα μετεγκατάστασης των υπουργείων σε νέα κτίρια-ουρανοξύστες στον ελαιώνα, που έχει στάση μετρό και τον απαραίτητο χώρο. Η χρηματοδότηση μπορεί να γίνει από το ΕΣΠΑ και είναι σαφές ότι το ισοζύγιο σε σχέση με την υπάρχουσα κατάσταση θα είναι θετικό, εάν συνυπολογίσουμε το κόστος ενοικίου τόσων κτιρίων, το κόστος λειτουργίας τους και το κόστος της αναποτελεσματικότητας.
Τα νέα κτίρια δημόσιας διοίκησης πρέπει να πληρούν τα παρακάτω:

• Απλότητα και φθηνό κόστος στην κατασκευή
• Να είναι λειτουργικά, όμορφα και με χαμηλή ενεργειακή κατανάλωση
• Ευελιξία στη χωροθέτηση γραφείων και πλήρης δικτύωση με ανοιχτούς χώρους ανά όροφο
• Να έχουν αξιοπρεπή γραφεία υπουργών, γενικών γραμματέων και γενικών διευθυντών
• Να είναι φιλικά προς τους πολίτες με απλή και ενιαία σήμανση
• Να έχουν ηλεκτρονικό έλεγχο των εργαζομένων και των επισκεπτών με ελεγχόμενη πρόσβαση σε κάθε χώρο
• Ψηφιακό περιβάλλον με internet και τηλεφωνική ενδοεπικοινωνία χαμηλού πλέον κόστους
• Να έχουν ανά ομάδα κτιρίων γυμναστήριο, παιδικό σταθμό, εστιατόριο τα οποία θα μισθώσουν ιδιώτες και θα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους με χαμηλό κόστος στους υπαλλήλους

Ο στόχος είναι να σηματοδοτηθεί μια νέα αρχή για τη λειτουργία του δημοσίου και μία νέα σχέση με τους πολίτες. Να αλλάξει η ψυχολογία των υπαλλήλων που θα εργάζονται σε ένα ευπρεπές περιβάλλον με κανόνες. Να ελέγχεται πλέον εύκολα η εργασία και να βραβεύονται όσοι προσπαθούν και αποδίδουν. Να αυξηθεί η παραγωγικότητα και να μειωθεί στο ελάχιστο ο χρόνος διεκπεραίωσης υποθέσεων, μετακίνησης ανθρώπων, ανταλλαγής εγγράφων. Και τέλος με την κατεδάφιση επιλεγμένων κτιρίων που θα ελευθερωθούν να γίνουν χώροι πρασίνου στο κέντρο της πόλης.
Η ίδια λογική μπορεί να εφαρμοστεί στην επαρχία, όπου σε κάθε πρωτεύουσα των νέων δήμων, θα έπρεπε να συγκεντρωθούν όλες οι υπηρεσίες της περιφέρειας, του δήμου, της εφορίας, της πολεοδομίας, του δασαρχείου, του υγιειονομικού κλπ. Η προτεραιότητα βέβαια είναι η Αθήνα και η κεντρική διοίκηση λόγω του όγκου και του μεγέθους του προβλήματος.

*Ο Κωνσταντής Ροκόφυλλος είναι επιχειρηματίας.
Πηγή