''Την αναγνωρίζετε; Είναι η περίφημη Άμεση Δημοκρατία, με την οποία μας είχατε πρήξει ορισμένοι''

Καθώς οι γονείς στο Χαλάνδρι ψήφισαν (με συντριπτική πλειοψηφία) να μη δεχθούν τσιγγανάκια στο σχολείο τους, βλέπουμε πως κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις...

Η απόφαση αυτή των γονέων ελήφθη μετά από ψηφοφορία του Συλλόγου, την Παρασκευή 26 Οκτωβρίου, κατά την οποία 234 γονείς ψήφισαν υπέρ του να μην γίνονται δεκτά τα παιδάκια Ρομά στο σχολείο, 4 κατά, ενώ υπήρχε και μία λευκή ψήφος.

Όταν οι ενθουσιώδεις αγανακτισμένοι ζητούσαν επιτέλους άμεση δημοκρατία ήταν σίγουροι πως αν γινόταν αυτό, κάθε γειτονιά θα αυτοδιοικούνταν με τιμιότητα, η πλειοψηφία θα έπαιρνε αποφάσεις αγάπης και συνεργασίας και τα πουλάκια θα τραγουδούσαν όπως στον παράδεισο.
Όχι πως η δημοκρατία η τωρινή δεν χρειάζεται γιγάντιο λίφτινγκ, αλλά πάντα απορούσα με την αισιοδοξία όλων πως η "άμεση δημοκρατία" θα έφερνε πάντα τα αποτελέσματα που ήθελαν. Σα να μη γνώριζαν πως με τέτοιες συνθήκες θα έβγαινε -δυστυχώς- ο χειρότερος εαυτός των ανθρώπων. Σα να μη φαντάζονταν πως αν ο λαός αφεθεί τελείως ελεύθερος, χωρίς πολιτικά ορθούς φραγμούς ή δεσμευτικούς νόμους, και μπορεί να αποφασίζει για τα πάντα είναι έτοιμος να πάρει τις πιο σκληρές, εγωιστικές αποφάσεις. Η άμεση δημοκρατία (με κάποιους κανόνες βέβαια) σε έναν λαό με παιδεία και καλλιέργεια -πχ. στους Αρχαίους Έλληνες- μπορεί να δουλέψει και να είναι ευεργετική - ως μελλοντικός στόχος είναι χρήσιμος. Σήμερα όμως, χωρίς παιδεία και με έναν λαό έτοιμο να φάει ο ένας τις σάρκες του άλλου;
Απ' το "δεν θέλουμε Ρομά ή ξένους στα σχολεία μας", μέχρι το "να μη γίνει σε καμία περιοχή ο ΧΥΤΑ", κι απ' το "να μην παίζεται καμία παράσταση ή ταινία με την οποία δε συμφωνούμε" μέχρι πχ. το "απαγορεύονται οι αμβλώσεις, επιστρέφει η θανατική ποινή", ό,τι μπορεί για οποιοδήποτε λόγο να γίνει δημοφιλές -και χωρίς καμία λογική- θα γίνεται νόμος. (Προχτές ένας φίλος αναρχικός μου είπε ότι αν σ' αυτή τη φάση γινόταν όλα όπως τα ήθελε, φοβόταν ότι τελικά θα αποφάσιζε η χρυσαυγίτικη πλειοψηφία τα χειρότερα των μέτρων...)
Κάποιος έγραψε στα σχόλια: Η άμεση δημοκρατία ούτε στην αρχαία Ελλάδα λειτούργησε σωστά. Ας θυμηθούμε λίγο τους εξοστρακισμούς και την εξορία με τα οποία είχαν ανταμείψει όσους άξιους έβγαλε η αρχαία Αθήνα (Θεμιστοκλής) αλλά και την εμπιστοσύνη του λαού σε λαοπλάνους (Αλκιβιάδης). Η άμεση δημοκρατία είναι ένας μύθος, αλλά δυστυχώς οι μύθοι είναι εύπεπτοι σε αντίθεση με τη πραγματικότητα...
Και κάποιος άλλος: Το αθηναϊκό πολίτευμα ήταν το ιδανικό· οι πολίτες αποφάσιζαν στην Εκκλησία του Δήμου αδιαμεσολάβητα για όλα τα θέματα της πόλης. Μόνο ένα πράγμα στοίχειωνε αυτό το ιδανικό· ο Αλκιβιάδης. Ηταν ο Αθηναίος δημαγωγός που παρέσυρε τους συμπολίτες του στη Σικελική Εκστρατεία, με συνέπεια την καταστροφή της ίδιας της Δημοκρατίας.

 Όλα πάνε χάλια, αλλά τουλάχιστον, στη χώρα μας, υπάρχουν κάποια δικαιώματα που έχουν κερδηθεί. Τα ανθρώπινα δικαιώματα: και το να μπορεί ένα παιδί να πηγαίνει σχολείο είναι ένα απ' αυτά.
Δεν ξέρω αν οι 234 γονείς έχουν το δικαιώμα να αποφασίζουν για το τι θα γίνεται στο σχολείο που τυχαίνει να φοιτούν τα παιδιά τους τώρα, αλλά ειλικρινά εύχομαι πως όχι. Μερικοί νόμοι -όπως αυτοί που προστατεύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα- έχουν φτιαχτεί για κάποιο λόγο. Και δεν είναι δυνατόν επειδή 200 ή 2.000.000 πολίτες τώρα είναι σε άλλη φάση και θέλουν κρεμάλες ή λιθοβολισμούς ή διώξιμο παιδιών από σχολεία να τους αλλάζουν από μόνοι τους.
'Την αναγνωρίζετε; Είναι η περίφημη Άμεση Δημοκρατία, με την οποία μας είχατε πρήξει ορισμένοι''. Αυτή είναι μια φράση του Θέμου Σταφυλάκη. Κι ενώ η άμεση δημοκρατία που θέλουν οι οπαδοί της θα είχε δικλείδες ασφαλείας κλπ, σήμερα είδαμε την άλλη πλευρά του νομίσματος - αυτήν που, για κάποιο λόγο, οι οπαδοί είναι σίγουροι ότι δεν θα υπάρξει, ποτέ.

(του Άρη Δημοκίδη) lifo