του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη
Για την αξιοποίηση του πρ. αεροδρομίου του Ελληνικού έχουν ακουστεί πολλά και έχουν γραφτεί ακόμη περισσότερα. Ότι θα γίνει το μεγαλύτερο πάρκο της Ευρώπης, το νέο Μόντε Κάρλο, το νέο Ντουμπάι και άλλα πολλά, ενώ έχουν συνταχθεί πάνω από 5 μελέτες οι οποίες έχουν πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων. Η σημερινή εικόνα του Ελληνικού πάντως δεν μας τιμά. Εγκαταλελειμμένες ολυμπιακές εγκαταστάσεις, διάσπαρτες δημόσιες υπηρεσίες, ένα Κέντρο Κράτησης Μεταναστών και κάποια άλλα ων ουκ έστι αριθμός, απόδειξη ότι όσο καθυστερούμε στις αποφάσεις, όσο αδρανούμε, δεν πρόκειται να απαντήσουμε πειστικά στο ζητούμενο των ημερών μας, την ανάπτυξη.
Αυτό που τίθεται από πολλές πλευρές, για την αξιοποίηση του Ελληνικού, είναι το ζήτημα του περιβάλλοντος και αν μπορεί η περιβαλλοντική ανάπτυξη να συνδυαστεί με την οικονομική. Εδώ πρόκειται μάλιστα και για μια φιλοσοφική διαμάχη μεταξύ της σχολής των οικονομολόγων και των περιβαλλοντολόγων. Εγώ προσωπικά θεωρώ ότι μπορούμε να το κάνουμε, αρκεί να ξεφύγουμε από τις μαξιμαλιστικές προσεγγίσεις και των δύο πλευρών. Ούτε το μεγαλύτερο πάρκο του κόσμου μπορούμε να φτιάξουμε, διότι απλά ένα σχεδόν χρεωκοπημένο κράτος όπως το δικό μας δεν μπορεί να το συντηρήσει, ούτε να φτιάξουμε ακόμη ένα κατασκευαστικό έκτρωμα στο Λεκανοπέδιο της Αττικής. Σε κάθε περίπτωση η διαφύλαξη του περιβάλλοντος, στα πλαίσια της ισόρροπης και βιώσιμης ανάπτυξης αλλά και η δημιουργία υποδομών κοινωνικής ωφέλειας, θα πρέπει να είναι προαπαιτούμενο για οποιαδήποτε επένδυση.
Το Ελληνικό πρέπει να γίνει σαφέστατα ένας πόλος ανάπτυξης και πρασίνου. Ένας πόλος όμως που θα συμβολίζει το όραμα μας για το αναπτυξιακό μοντέλο της οικονομίας μας. Γι αυτό πρέπει να προσφέρουμε στην αξιοποίηση τη λογική της επανεκκίνησης, τη λογική μίας νέας αφετηρίας για τον χαρακτήρα των επενδύσεων που επιθυμούμε να γίνονται στη χώρα μας. Να συνδέσουμε ουσιαστικά την επένδυση με την αναδόμηση του παραγωγικού μοντέλου της οικονομίας μας. Η φούσκα της κατανάλωσης των δανεικών έσκασε. Δεν υπάρχει κάποιο πειστικό κριτήριο λογικής στο να δημιουργήσουμε μία αχανή έκταση από μεγάλα εμπορικά κέντρα και άλλα κατασκευαστικά τερατουργήματα, όπου οι μόνες θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν θα είναι χαμηλής ειδίκευσης και θα αποτελεί συνέχεια του αποτυχημένου μοντέλου περασμένων δεκαετιών.
Με τα παραπάνω ως γνώμονα η πρόταση μου για το θέμα είναι συγκεκριμένη. Οφείλουμε να προχωρήσουμε στη θεμελίωση ενός χώρου, με τον οποίο θα δείξουμε ότι η Ελλάδα αλλάζει, ότι ακουμπάει τα σύγχρονα ρεύματα των επενδύσεων, δεν πουλάει μόνο την εικόνα του Έλληνα ως «Ζορμπά», αλλά αξιοποιεί ουσιαστικά τα μυαλά των νέων της ανθρώπων, που έχουν σπουδάσει και το μόνο που βλέπουν είναι το φάσμα της ανεργίας να επικρέμαται ασφυκτικά στο μέλλον τους. Γιατί να μην κάνουμε τη δική μας «Tech City UK» ή τη δική μας «Silicon Valley» στο Ελληνικό; Γιατί να μην απελευθερώσουμε τη δημιουργικότητα των νέων ανθρώπων της χώρας που ασφυκτιούν από την έλλειψη οράματος για το μέλλον τους; Στον χώρο του ελληνικού μπορούν να συγκεντρωθούν εκατοντάδες μικρές επιχειρήσεις τεχνολογίας, start-up επιχειρήσεις που θα στοχεύουν στις ψηφιακές τεχνολογίες, στο design ή την μουσική, ερευνητικά κέντρα, ναυτιλιακές εταιρείες. Να δημιουργήσουμε δηλαδή το δικό μας κέντρο καινοτομίας, να αποκτήσουμε λόγο στην έρευνα και στην ανάπτυξη, να συνδέσουμε στην τελική την ανάπτυξη με την ανταγωνιστικότητα και το ανθρώπινο κεφάλαιο. Αν δεν τα κάνουμε τώρα, πότε;
Το Ελληνικό αποτελεί μία χρυσή ευκαιρία να αποδείξουμε ότι μάθαμε από τα λάθη μας. Αποτελεί ευκαιρία για μας τους πολιτικούς, για τις τοπικές κοινωνίες, για τη γραφειοκρατία του κράτους, για τον ιδιωτικό τομέα, για τους ίδιους τους νέους μας, ότι μπορούμε να συνεργαστούμε και να προβάλουμε στον κόσμο μια διαφορετική και πιο δημιουργική Ελλάδα. Δεν φτάνει να λέμε λέξεις όπως ανάπτυξη, καινοτομία, ανταγωνιστικότητα και σε όλους τους αντίστοιχους δείκτες σε ευρωπαϊκό επίπεδο να πατώνουμε. Χρειάζονται πράξεις και σε αυτή την πρόκληση πρέπει να απαντήσουμε όλοι μαζί. Μπορούμε;
Ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης είναι βουλευτής Β΄Αθηνών ΝΔ
Πηγή
Αυτό που τίθεται από πολλές πλευρές, για την αξιοποίηση του Ελληνικού, είναι το ζήτημα του περιβάλλοντος και αν μπορεί η περιβαλλοντική ανάπτυξη να συνδυαστεί με την οικονομική. Εδώ πρόκειται μάλιστα και για μια φιλοσοφική διαμάχη μεταξύ της σχολής των οικονομολόγων και των περιβαλλοντολόγων. Εγώ προσωπικά θεωρώ ότι μπορούμε να το κάνουμε, αρκεί να ξεφύγουμε από τις μαξιμαλιστικές προσεγγίσεις και των δύο πλευρών. Ούτε το μεγαλύτερο πάρκο του κόσμου μπορούμε να φτιάξουμε, διότι απλά ένα σχεδόν χρεωκοπημένο κράτος όπως το δικό μας δεν μπορεί να το συντηρήσει, ούτε να φτιάξουμε ακόμη ένα κατασκευαστικό έκτρωμα στο Λεκανοπέδιο της Αττικής. Σε κάθε περίπτωση η διαφύλαξη του περιβάλλοντος, στα πλαίσια της ισόρροπης και βιώσιμης ανάπτυξης αλλά και η δημιουργία υποδομών κοινωνικής ωφέλειας, θα πρέπει να είναι προαπαιτούμενο για οποιαδήποτε επένδυση.
Το Ελληνικό πρέπει να γίνει σαφέστατα ένας πόλος ανάπτυξης και πρασίνου. Ένας πόλος όμως που θα συμβολίζει το όραμα μας για το αναπτυξιακό μοντέλο της οικονομίας μας. Γι αυτό πρέπει να προσφέρουμε στην αξιοποίηση τη λογική της επανεκκίνησης, τη λογική μίας νέας αφετηρίας για τον χαρακτήρα των επενδύσεων που επιθυμούμε να γίνονται στη χώρα μας. Να συνδέσουμε ουσιαστικά την επένδυση με την αναδόμηση του παραγωγικού μοντέλου της οικονομίας μας. Η φούσκα της κατανάλωσης των δανεικών έσκασε. Δεν υπάρχει κάποιο πειστικό κριτήριο λογικής στο να δημιουργήσουμε μία αχανή έκταση από μεγάλα εμπορικά κέντρα και άλλα κατασκευαστικά τερατουργήματα, όπου οι μόνες θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν θα είναι χαμηλής ειδίκευσης και θα αποτελεί συνέχεια του αποτυχημένου μοντέλου περασμένων δεκαετιών.
Με τα παραπάνω ως γνώμονα η πρόταση μου για το θέμα είναι συγκεκριμένη. Οφείλουμε να προχωρήσουμε στη θεμελίωση ενός χώρου, με τον οποίο θα δείξουμε ότι η Ελλάδα αλλάζει, ότι ακουμπάει τα σύγχρονα ρεύματα των επενδύσεων, δεν πουλάει μόνο την εικόνα του Έλληνα ως «Ζορμπά», αλλά αξιοποιεί ουσιαστικά τα μυαλά των νέων της ανθρώπων, που έχουν σπουδάσει και το μόνο που βλέπουν είναι το φάσμα της ανεργίας να επικρέμαται ασφυκτικά στο μέλλον τους. Γιατί να μην κάνουμε τη δική μας «Tech City UK» ή τη δική μας «Silicon Valley» στο Ελληνικό; Γιατί να μην απελευθερώσουμε τη δημιουργικότητα των νέων ανθρώπων της χώρας που ασφυκτιούν από την έλλειψη οράματος για το μέλλον τους; Στον χώρο του ελληνικού μπορούν να συγκεντρωθούν εκατοντάδες μικρές επιχειρήσεις τεχνολογίας, start-up επιχειρήσεις που θα στοχεύουν στις ψηφιακές τεχνολογίες, στο design ή την μουσική, ερευνητικά κέντρα, ναυτιλιακές εταιρείες. Να δημιουργήσουμε δηλαδή το δικό μας κέντρο καινοτομίας, να αποκτήσουμε λόγο στην έρευνα και στην ανάπτυξη, να συνδέσουμε στην τελική την ανάπτυξη με την ανταγωνιστικότητα και το ανθρώπινο κεφάλαιο. Αν δεν τα κάνουμε τώρα, πότε;
Το Ελληνικό αποτελεί μία χρυσή ευκαιρία να αποδείξουμε ότι μάθαμε από τα λάθη μας. Αποτελεί ευκαιρία για μας τους πολιτικούς, για τις τοπικές κοινωνίες, για τη γραφειοκρατία του κράτους, για τον ιδιωτικό τομέα, για τους ίδιους τους νέους μας, ότι μπορούμε να συνεργαστούμε και να προβάλουμε στον κόσμο μια διαφορετική και πιο δημιουργική Ελλάδα. Δεν φτάνει να λέμε λέξεις όπως ανάπτυξη, καινοτομία, ανταγωνιστικότητα και σε όλους τους αντίστοιχους δείκτες σε ευρωπαϊκό επίπεδο να πατώνουμε. Χρειάζονται πράξεις και σε αυτή την πρόκληση πρέπει να απαντήσουμε όλοι μαζί. Μπορούμε;
Ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης είναι βουλευτής Β΄Αθηνών ΝΔ
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου