Η εισβολή των ναζιστικών στρατευμάτων στην Πολωνία, την 1η Σεπτεμβρίου 1939, οδήγησε στην κήρυξη πολέμου από την Αγγλία και την Γαλλία εναντίον της Γερμανίας δύο εικοσιτετράωρα αργότερα. Η Ευρώπη παρακολουθούσε τις εξελίξεις με κομμένη την ανάσα, μόλις είκοσι χρόνια από το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Το κοινό στην Ελλάδα είχε πλήρη ενημέρωση για τα γεγονότα, από τον ημερήσιο τύπο, σε καθημερινή βάση. Όμως η χώρα μας παρέμενε ουδέτερη και η ζωή έπρεπε να διατηρήσει τους ρυθμούς της. Βέβαια υπήρξαν ορισμένες προληπτικές κινήσεις που κρίθηκαν επιβεβλημένες από την ελληνική κυβέρνηση και επηρέασαν, σε ένα βαθμό, την καθημερινότητα στην χώρα μας. Στις 10 Σεπτεμβρίου 1939 ο υφυπουργός Δημόσιας Ασφαλείας Κων. Μανιαδάκης εξέδωσε ανακοίνωση περιορισμού στα ωράρια λειτουργίας κέντρων και θεαμάτων, η οποία διευκρίνιζε ότι "εις στιγμάς εξωτερικών κρίσεων και περιπλοκών αυτομάτως προκύπτει η ανάγκη τής από πάσης πλευράς περισυλλογής και η βαθμιαία προσαρμογή της ζωής εντός ορίων υπαγορευομένων εκ των εξαιρετικών τούτων περιστάσεων" .
Η απόφαση αφορούσε τα καφενεία, τα μπαρ, τις ταβέρνες, τα ζαχαροπλαστεία και όλες τις επιχειρήσεις παρόμοιας φύσεως και, φυσικά, τα θέατρα και τους κινηματογράφους. Τα νέα μέτρα ορίστηκε να ισχύσουν από τις 22 Σεπτεμβρίου 1939. Παράλληλα υπήρξε πρόνοια για περιορισμό στον φωτισμό της πόλης κατά την διάρκεια της νύχτας (καταστήματα, φωτεινές επιγραφές και διαφημίσεις, δημοτικός φωτισμός των οδών κλπ). Πλέον οι κινηματογραφικές αίθουσες θα μπορούσαν να λειτουργούν μέχρι τις δώδεκα τα μεσάνυχτα, ενώ τα θέατρα μέχρι μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα.
Όμως με την έναρξη του πολέμου στην Ευρώπη δημιουργήθηκαν και άλλα θέματα, όπως η εισαγωγή προϊόντων στην Ελλάδα. Αυτό αντιμετωπίστηκε με τον Αναγκαστικό Νόμο 1960/1939 "περί ρυθμίσεως του εισαγωγικού και εξαγωγικού εμπορίου". Το νέο αυστηρό πλαίσιο εισαγωγών διαμόρφωσε ένα δαιδαλώδες σύστημα περιορισμών, μέσω κλαδικών Ενώσεων και αλλεπάλληλων υπουργικών αποφάσεων. Το παραπάνω δεν άφησε ανεπηρέαστους του κινηματογράφους, εφόσον ήταν πλέον απαραίτητη η ειδική έγκριση εισαγωγής των ταινιών. Αυτή ήρθε στις 17 Οκτωβρίου 1939, με την απόφαση 96.388 του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας, που επέτρεπε την εισαγωγή των νέων κινηματογραφικών παραγωγών για την χειμερινή περίοδο 1939-1940, η οποία τυπικά είχε ξεκινήσει. Το κινηματοθέατρο "ΡΕΞ" αποτελούσε την αίθουσα πρώτης προβολής με τις περισσότερες εισπράξεις στην πρωτεύουσα. Άλλοι μεγάλοι κινηματογράφοι της περιόδου ήταν ο "ΟΡΦΕΥΣ", το "ΠΑΛΛΑΣ", το "ΤΙΤΑΝΙΑ", το "ΑΤΤΙΚΟΝ", το "ΠΑΝΘΕΟΝ" και ο "ΕΣΠΕΡΟΣ". Υπήρχαν επιπλέον οι κιν/φοι "ΑΣΤΥ", "ΚΡΟΝΟΣ", "ΡΟΖΙΚΛΑΙΡ", "ΟΥΦΑ", "ΑΠΟΛΛΩΝ", "ΑΛΑΣΚΑ", "ΑΘΗΝΑΪΚΟΝ", "ΑΛΑΜΠΡΑ" και "ΕΛΛΑΣ". Την ίδια εποχή συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από την εμφάνιση του ομιλούντος κινηματογράφου στην χώρα μας, εφόσον η πρώτη ομιλούσα ταινία είχε προβληθεί στις 23 Οκτωβρίου 1929 στον κιν/φο "ΑΤΤΙΚΌΝ". Όμως το 1939 άρχισε να μπαίνει... χρώμα στην ζωή των θεατών, εφόσον είχε ξεκινήσει η προβολή έγχρωμων ταινιών. Ένας μεγάλος αριθμός από παραγωγές του παγκόσμιου κινηματογράφου γέμιζε τις αίθουσες πρώτης προβολής. Τον χειμώνα 1939-1940, τις περισσότερες νέες κιν/κες παραγωγές πρόβαλε το "ΡΕΞ", με συνολικά 44 ταινίες. Εκεί προβλήθηκε (παράλληλα με τον κιν/φο "ATTIKON") και η πρώτη σε εισπράξεις ταινία της σαιζόν, "Βασίλισσα Ελισάβετ και ο Ιππότης του Έσσεξ" (The Private Lives of Elizabeth and Essex), με 65.662 εισιτήρια (Α' προβολή). Οι εγχώριες παραγωγές κατά την διάρκεια του μεσοπολέμου ήταν ιδιαίτερα περιορισμένες, όμως την περίοδο 1939-1940 προβλήθηκε η ελληνική ταινία "Το Τραγούδι Του Χωρισμού" σε παραγωγή της Σκούρας-Φιλμ, σενάριο του Δημήτρη Μπόγρη και σκηνοθεσία του Φιλοποίμενα Φίνου. Η πρεμιέρα έγινε στις 15 Απριλίου 1940 στους κιν/φους ΡΕΞ & ΑΤΤΙΚΟΝ και έκοψε 29.764 εισιτήρια σε πρώτη προβολή (17η σε εισπράξεις).
H κινηματογραφική περίοδος 1939-1940 διήρκησε έως στις αρχές Ιουνίου 1940, και οι δύο τελευταίες αίθουσες ολοκλήρωσαν τις προβολές τους στις 9 Ιουνίου ("ΤΙΤΑΝΙΑ" & "ΑΤΤΙΚΟΝ"). Την σκυτάλη πήραν οι θερινοί κινηματογράφοι, εν αναμονή της νέας χειμερινής κινηματογραφικής σαιζόν. Παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα ακολούθησε επισήμως πολιτική ουδετερότητας, οι περιφερειακές εξελίξεις καθιστούσαν αναπόφευκτη την εμπλοκή της σε μια πολεμική περιπέτεια, κάτι που γνώριζε καλά η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της χώρας.