Ο Άρης Βελουχιώτης έφυγε από τη ζωή στις 15 Ιουνίου 1945. Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της νεότερης ελληνικής ιστορίας και, τελικά, αποκηρυγμένος από το ίδιο του το κόμμα (ΚΚΕ), αποτέλεσε σίγουρα μια ηγετική φυσιογνωμία.
Ας δούμε, όμως τι έγραφε ο τύπος με αφορμή το θάνατό του.
Η εφημερίδα "Ελευθερία", μια μέρα μετά, στις 16 Ιουνίου 1945 στη πρώτη σελίδα:
"Ενώπιον ενός πτώματος-κάθε πτώματος- πρέπει να ιστάμεθα εις προσοχήν. Ο Άρης Βελουχιώτης ή Μιζέριας ή Αθανάσιος Κλάρας, είναι πλέον ακέφαλο πτώμα. Εφονεύθη ως κοινός ληστής, κατόπιν συμπλοκής με αποσπάσματα, που τα εβοήθησαν και οι κάτοικοι της περιοχής. Εκείνος που επέρασεν ως καταστρεπτικόν μετέωρον από την Ελλάδα, έσβησεν εις μιαν χαράνδραν και μέσα εις την φοβεροτέραν ηθικήν και απομόνωσιν που εγνώρισε ποτέ άνθρωπος.
Υπάρχει εν ηλίθιον ρητόν, που λέγει ότι ο "αποθανών δεδικαίωται". Ο θάνατος τίποτε δεν δικαιώνει. Καθαγιάζει έναν αγώνα. Δεν εξαγνίζει κανένα έγκλημα. Δίδει απλώς τη δυνατότητα εις τους επιζώντας ν'αντιμετωπίζουν τας πράξεις του εκλιπόντως με περισσοτέραν ψυχραιμίαν και με κάποιαν ιστορικήν προοπτικήν. Πρό πάντων, όταν πρόκειται περί προσώπου, το οποίον διαδραμάτισε δημόσιον ρόλον.
Αν ιστάμεθα εις προσοχήν ενώπιόν του, δεν συγχωρούμεν τας πράξεις του".
Την ίδια μέρα, ο "Ριζοσπάστης" φαίνεται να κρατάει αποστάσεις από τα γεγονότα.
Αντίθετα, στο κύριο άρθρο του για τις αποφάσεις του πολιτικού γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, δημοσιεύει τα περί "προδοσίας του Βελουχιώτη". Αφορμή η μη αποδοχή της συμφωνίας της Βάρκιζας από τον Άρη, που οδήγησε στη διαγραφή του από το ΚΚΕ (ήδη πριν το θάνατό του).
Μόλις στις 19 Ιουνίου, πέντε ημέρες μετά το θάνατό του, θα αναφερθεί στο γεγονός αναφέροντας ότι "Ο Άρης αυτοκτόνησε αφού τραυματίστηκε σε συμπλοκή με Άγγλους, Εθνοφύλακες και μοναρχικούς ληστοσυμμορίτες".
Όμως εκτός από την ανταπόκριση της εφημερίδας σχετικά με τα γεγονότα, στη πρώτη σελίδα υπήρχε και ένα κείμενο γνώμης με τίτλο "Δεν έχουν δικαίωμα". Σε αυτό-μεταξύ άλλων- έγραφε τα εξής :
"O τόσο τραγικός θάνατος του Άρη Βελουχιώτη προκαλεί θλίψη ανάμεσα στους πραγματικούς πατριώτες και αγωνιστές της εθνικής ιδέας. Γιατί ανεξάρτητα από τη θέση που πήρε μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, θέση που αντικειμενικά εξυπηρετούσε την αντίδραση, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να ξεχνάει κανείς ότι ο Άρης Βελουχιώτης ήταν ένας από τους πρωτοπόρους του αγώνα της Αντίστασης και απ'τους πρωταθλητές για την οργάνωση του αντάρτικου κινήματος".
Και παρακάτω...
"Είναι αλήθεια ότι ο Άρης Βελουχιώτης δεν κατάλαβε, ύστερα από την συμφωνία της Βάρκιζας, ότι εκείνο που επέβαλλε το συμφέρον του Έθνους ήταν να παραδώσει τον οπλισμό και να διαλύσει και τα υπόλοιπα, έστω και μικρά τμήματα που κρατούσε ακόμα κάτω από τη καθοδήγησή του. Όπως επίσης είναι αλήθεια ότι, με την ενέργειά του αυτή έδινε όπλα στην αντίδραση να δικαιολογεί την ύπαρξη και την οργάνωση δολοφονικών συμμοριών και την τρομοκρατική δράση τους, πράγμα για το οποίο το Κόμμα μας τον αποκήρυξε. Το γεγονός αυτό, όμως, δεν μπορεί καθόλου να αναιρέσει τις υπηρεσίες που πρόσφερε στον απελευθερωτικό αγώνα, υπηρεσίες που αναγνώρισαν και οι ίδιοι οι σύμμαχοί μας".
Ας δούμε, όμως τι έγραφε ο τύπος με αφορμή το θάνατό του.
Η εφημερίδα "Ελευθερία", μια μέρα μετά, στις 16 Ιουνίου 1945 στη πρώτη σελίδα:
"Ενώπιον ενός πτώματος-κάθε πτώματος- πρέπει να ιστάμεθα εις προσοχήν. Ο Άρης Βελουχιώτης ή Μιζέριας ή Αθανάσιος Κλάρας, είναι πλέον ακέφαλο πτώμα. Εφονεύθη ως κοινός ληστής, κατόπιν συμπλοκής με αποσπάσματα, που τα εβοήθησαν και οι κάτοικοι της περιοχής. Εκείνος που επέρασεν ως καταστρεπτικόν μετέωρον από την Ελλάδα, έσβησεν εις μιαν χαράνδραν και μέσα εις την φοβεροτέραν ηθικήν και απομόνωσιν που εγνώρισε ποτέ άνθρωπος.
Υπάρχει εν ηλίθιον ρητόν, που λέγει ότι ο "αποθανών δεδικαίωται". Ο θάνατος τίποτε δεν δικαιώνει. Καθαγιάζει έναν αγώνα. Δεν εξαγνίζει κανένα έγκλημα. Δίδει απλώς τη δυνατότητα εις τους επιζώντας ν'αντιμετωπίζουν τας πράξεις του εκλιπόντως με περισσοτέραν ψυχραιμίαν και με κάποιαν ιστορικήν προοπτικήν. Πρό πάντων, όταν πρόκειται περί προσώπου, το οποίον διαδραμάτισε δημόσιον ρόλον.
Αν ιστάμεθα εις προσοχήν ενώπιόν του, δεν συγχωρούμεν τας πράξεις του".
Αντίθετα, στο κύριο άρθρο του για τις αποφάσεις του πολιτικού γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, δημοσιεύει τα περί "προδοσίας του Βελουχιώτη". Αφορμή η μη αποδοχή της συμφωνίας της Βάρκιζας από τον Άρη, που οδήγησε στη διαγραφή του από το ΚΚΕ (ήδη πριν το θάνατό του).
Μόλις στις 19 Ιουνίου, πέντε ημέρες μετά το θάνατό του, θα αναφερθεί στο γεγονός αναφέροντας ότι "Ο Άρης αυτοκτόνησε αφού τραυματίστηκε σε συμπλοκή με Άγγλους, Εθνοφύλακες και μοναρχικούς ληστοσυμμορίτες".
Όμως εκτός από την ανταπόκριση της εφημερίδας σχετικά με τα γεγονότα, στη πρώτη σελίδα υπήρχε και ένα κείμενο γνώμης με τίτλο "Δεν έχουν δικαίωμα". Σε αυτό-μεταξύ άλλων- έγραφε τα εξής :
"O τόσο τραγικός θάνατος του Άρη Βελουχιώτη προκαλεί θλίψη ανάμεσα στους πραγματικούς πατριώτες και αγωνιστές της εθνικής ιδέας. Γιατί ανεξάρτητα από τη θέση που πήρε μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, θέση που αντικειμενικά εξυπηρετούσε την αντίδραση, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να ξεχνάει κανείς ότι ο Άρης Βελουχιώτης ήταν ένας από τους πρωτοπόρους του αγώνα της Αντίστασης και απ'τους πρωταθλητές για την οργάνωση του αντάρτικου κινήματος".
Και παρακάτω...
"Είναι αλήθεια ότι ο Άρης Βελουχιώτης δεν κατάλαβε, ύστερα από την συμφωνία της Βάρκιζας, ότι εκείνο που επέβαλλε το συμφέρον του Έθνους ήταν να παραδώσει τον οπλισμό και να διαλύσει και τα υπόλοιπα, έστω και μικρά τμήματα που κρατούσε ακόμα κάτω από τη καθοδήγησή του. Όπως επίσης είναι αλήθεια ότι, με την ενέργειά του αυτή έδινε όπλα στην αντίδραση να δικαιολογεί την ύπαρξη και την οργάνωση δολοφονικών συμμοριών και την τρομοκρατική δράση τους, πράγμα για το οποίο το Κόμμα μας τον αποκήρυξε. Το γεγονός αυτό, όμως, δεν μπορεί καθόλου να αναιρέσει τις υπηρεσίες που πρόσφερε στον απελευθερωτικό αγώνα, υπηρεσίες που αναγνώρισαν και οι ίδιοι οι σύμμαχοί μας".
Billy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου