Ο Φράνσις Άλμπερτ Σινάτρα (Francis Albert "Frank" Sinatra), όπως ήταν το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου
του 1915 στο Χόμποκεν του Νιου Τζέρσι. Ήταν μοναχογιός του σικελού
μποξέρ και πυροσβέστη Άντονι Μάρτιν Σινάτρα, και της επίσης ιταλίδας
νοσοκόμας Ναταλι Ντελά Γκαβαράντε, που μετανάστευσαν στις ΗΠΑ τη
δεκαετία του 1890.
Μεγαλώνοντας στους δρόμους του Hoboken, New Jersey, ο Φρανκ Σινάτρα ήταν αποφασισμένος να εργαστε'ι σκληρά για να προχωρήσει μπροστά.
Η πρώτη του μεγάλη δουλειά ήταν το 1935, ως μέρος του "The Hoboken Four" στη δημοφιλή ραδιοφωνική εκπομπή Major Bowes Amateur Hour.
Το 1939 υπέγραψε με τον Harry James ως τραγουδιστής των Big Band του πριν αποκτήσουν την προσοχή του Tommy Dorsey και την ορχήστρα του, με τον οποίο τραγούδησε το πρώτο Νο 1 τραγούδι στο Billboard, "I'll Never Smile Again".
Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε την Nancy Barbato με την οποία απέκτησε τρία παιδιά.
Η αυξανόμενη δημοτικότητα του Σινάτρα Jr. τον οδήγησε να εγκαταλείψει Dorsey το 1942 και αρχίζει στα σοβαρά μια σόλο καριέρα, αποκτώντας άμεσα φήμη ως το υπ 'αριθμόν ένα αστέρι στο τραγούδι, μεταξύ των εφήβων της εποχής, ιδιαίτερα των νέων γυναικών και των κοριτσιών.
Οι θρυλικές εμφανίσεις του στο "New York Paramount" ήταν εξαιρετικές, το 1944. Περίπου την ίδια εποχή ξεκινάει και την κινηματογραφική του καριέρα, χτυπώντας χρυσό στο box office, έχοντας προταγωνιστικό ρόλο στο φημισμένο "Anchors Aweigh" (1945), δίπλα στον Gene Kelly.
Mε τη καριέρα του να απογειώνεταο, ο Σινάτρα ηχογράφησε το πρώτο του άλμπουμ, το "The Voice of Frank Sinatra" στη Columbia, ενώ προταγωνιστεί σε διάφορες ταινίες, με αποκορύφωμα τα "Take Me Out to the Ball Game" (1949) και "On the Town" (1949).
Μια φανερή παθιασμένη σχέση με την "σειρήνα" της οθόνης Ava Gardner, διέλυσε το γάμο του Σινάτρα. Παρότι ακολουθεί ο (2ος) γάμος με τη Gardner το 1951, οι πωλήσεις των δίσκων αρχίζουν να λιγοστεύουν ενώ οι ζωντανές εμφανίσεις αποτυγχάνουν να ξεπουλήσουν τα εισητήρια. Επιπλέον αντιμετωπίζει πρόβλημα με τις φωνητικές χορδές, πληρώνοντας το τίμημα των πολλαπλών εμφανίσεων του κάθε βράδυ στη σκηνή.
Ο Σινάτρα συνεχίζει να παίζει στον κινηματογράφο μέχρι τη στιγμή που παλεύει και κερδίζει τον ποθητό ρόλο του Maggio στο "From Here to Eternity" (1953). Κερδίζει το Όσκαρ "Best supporting actor" και συνεχίζει με μια σπινθηροβόλα ερμηνεία ως διαταραγμένος δολοφόνος στο "Suddenly" (1954) και χωρίς αμφιβολία την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του, στο δυνατό δράμα "The Man With the Golden Arm" (1955- προτάθηκε για Όσκαρ στη κατηγορία "Best actor").
Στη δισκογραφία επιστρέφει δυναμικά, υπογράφοντας με τη Capitol Records και ανεβαίνοντας ψηλά στα charts με το άλμπουμ "In the Wee Small Hours" (1955) και το single "Young at Heart".
Σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '50, ο Σινάτρα όχι μόνο ηχογραφεί μερικούς από τους σημαντικότερους και εμπορικά επιτυχημένους δίσκους, αλλά η καριέρα του ως ηθοποιού παραμένει σε υψηλά επίπεδα δίνοντας αξιομνημόνευτους ρόλους σε ταινίες όπως τα "Guys and Dolls" (1955), "The Joker is Wild" (1957), "Kings Go Forth" (1957) και "Some Came Running" (1958).
Επίσης ανακατεύτηκε με τη παραγωγή στα '50s αλλά και στη δεκαετία του '60 με επικερδείς παραγωγές όπως τα "Ocean's 11" (1960), "Sergeants 3" (1963) και "Robin and the 7 Hoods" (1964).
Επιπρόθετα, ίδρυσε τη δική του δισκογραφική εταιρία, την "Reprise Records", το 1961.
Πολλές από τις κινηματογραφικές δουλειές του Σινάτρα ήταν πιο ανάλαφρες, δίπλα στους φίλους του από την ομάδα του "Rat Pack" ( Dean Martin & Sammy Davis, Jr.) που όμως εναλλάσονταν με πιο σοβαρές, όπως το εξαιρετικό "The Manchurian Candidate" (1962), που θεωρείται η καλύτερη ταινία του.
Το 1965, ο Σινάτρα έκλεινε τα 50 του χρόνια και, από πολλές απόψεις, η καριέρα του ήταν ψηλά με την ηχογράφηση του άλμπουμ "September of My Years", το οποίο κέρδισε βραβείο Grammy σαν άλμπουν της χρονιάς και κάνοντας το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το αντιπολεμικό φιλμ "None But The Brave".
Tην ίδια χρονιά κυκλοφόρησε η ταινία "Von Ryan's Express" (με τον Σινάτρα στο ρόλο του Josheph Ryan), που αποτέλεσε μια μεγάλη επιτυχία και εξασφάλισε μεγάλα κέρδη στην 20th Century Fox, η οποία τότε αντιμετώπιζε δυσκολίες.
Το 1967 ο Σινάτρα έπαιξε για άλλη μια φορά τον δολοφόνο στη ταινία "The Naked Runner". Επίσης πρωταγωνίστησε, μαζί με τον Lee Remick, στο " The Detective" (1968), μια ταινία τολμηρή για την εποχή της και μεγάλη εμπορική επιτυχία.
Μετά την εμφάνισή του στο κωμικό western "Dirty Dingus Magee" (1970), ο Σινάτρα απέφευγε τη συμμετοχή του σε ταινίες μέχρι τη παραγωγή της τηλεταινίας "Contract on Cherry Street" (1977).
Στη μεγάλη οθόνη επιστρέφει το 1980 με τη ταινία "The First Deadly Sin", όπου υποδύεται έναν αστυνόμο της Νέας Υόρκης, σε μια συγκρατημένη ερμηνεία που αποτέλεσε το κατάλληλο "κλείσιμο" στη καριέρα ενός πρωταγωνιστή.
Εμφανίστηκε ξανά στη μεγάλη οθόνη μόνο το 1984 σε ένα σύντομο πέρασμα στο "Cannonball Run II", ενώ η τελευταία του εμφάνιση σαν ηθοποιός έγινε το 1987, όπου υποδύθηκε έναν συνταξιούχο αστυνομικό σε ένα επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς "Magnum P.I.".
Το 1993 ο Σινάτρα επέστρεψε στα studio της Columbia για να ηχογραφήσει τα τελευταία του άλμπουμς, "Duets" & "Duets II", τα οποία αποδείχθηκαν ιδιαίτερα επιτυχημένα.
Ο Φρανκ Σινάτρα πέθανε στις 14 Μαίου 1998.
Μεγαλώνοντας στους δρόμους του Hoboken, New Jersey, ο Φρανκ Σινάτρα ήταν αποφασισμένος να εργαστε'ι σκληρά για να προχωρήσει μπροστά.
Η πρώτη του μεγάλη δουλειά ήταν το 1935, ως μέρος του "The Hoboken Four" στη δημοφιλή ραδιοφωνική εκπομπή Major Bowes Amateur Hour.
Το 1939 υπέγραψε με τον Harry James ως τραγουδιστής των Big Band του πριν αποκτήσουν την προσοχή του Tommy Dorsey και την ορχήστρα του, με τον οποίο τραγούδησε το πρώτο Νο 1 τραγούδι στο Billboard, "I'll Never Smile Again".
Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε την Nancy Barbato με την οποία απέκτησε τρία παιδιά.
Η αυξανόμενη δημοτικότητα του Σινάτρα Jr. τον οδήγησε να εγκαταλείψει Dorsey το 1942 και αρχίζει στα σοβαρά μια σόλο καριέρα, αποκτώντας άμεσα φήμη ως το υπ 'αριθμόν ένα αστέρι στο τραγούδι, μεταξύ των εφήβων της εποχής, ιδιαίτερα των νέων γυναικών και των κοριτσιών.
Οι θρυλικές εμφανίσεις του στο "New York Paramount" ήταν εξαιρετικές, το 1944. Περίπου την ίδια εποχή ξεκινάει και την κινηματογραφική του καριέρα, χτυπώντας χρυσό στο box office, έχοντας προταγωνιστικό ρόλο στο φημισμένο "Anchors Aweigh" (1945), δίπλα στον Gene Kelly.
Mε τη καριέρα του να απογειώνεταο, ο Σινάτρα ηχογράφησε το πρώτο του άλμπουμ, το "The Voice of Frank Sinatra" στη Columbia, ενώ προταγωνιστεί σε διάφορες ταινίες, με αποκορύφωμα τα "Take Me Out to the Ball Game" (1949) και "On the Town" (1949).
Μια φανερή παθιασμένη σχέση με την "σειρήνα" της οθόνης Ava Gardner, διέλυσε το γάμο του Σινάτρα. Παρότι ακολουθεί ο (2ος) γάμος με τη Gardner το 1951, οι πωλήσεις των δίσκων αρχίζουν να λιγοστεύουν ενώ οι ζωντανές εμφανίσεις αποτυγχάνουν να ξεπουλήσουν τα εισητήρια. Επιπλέον αντιμετωπίζει πρόβλημα με τις φωνητικές χορδές, πληρώνοντας το τίμημα των πολλαπλών εμφανίσεων του κάθε βράδυ στη σκηνή.
Ο Σινάτρα συνεχίζει να παίζει στον κινηματογράφο μέχρι τη στιγμή που παλεύει και κερδίζει τον ποθητό ρόλο του Maggio στο "From Here to Eternity" (1953). Κερδίζει το Όσκαρ "Best supporting actor" και συνεχίζει με μια σπινθηροβόλα ερμηνεία ως διαταραγμένος δολοφόνος στο "Suddenly" (1954) και χωρίς αμφιβολία την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του, στο δυνατό δράμα "The Man With the Golden Arm" (1955- προτάθηκε για Όσκαρ στη κατηγορία "Best actor").
Στη δισκογραφία επιστρέφει δυναμικά, υπογράφοντας με τη Capitol Records και ανεβαίνοντας ψηλά στα charts με το άλμπουμ "In the Wee Small Hours" (1955) και το single "Young at Heart".
Σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '50, ο Σινάτρα όχι μόνο ηχογραφεί μερικούς από τους σημαντικότερους και εμπορικά επιτυχημένους δίσκους, αλλά η καριέρα του ως ηθοποιού παραμένει σε υψηλά επίπεδα δίνοντας αξιομνημόνευτους ρόλους σε ταινίες όπως τα "Guys and Dolls" (1955), "The Joker is Wild" (1957), "Kings Go Forth" (1957) και "Some Came Running" (1958).
Επίσης ανακατεύτηκε με τη παραγωγή στα '50s αλλά και στη δεκαετία του '60 με επικερδείς παραγωγές όπως τα "Ocean's 11" (1960), "Sergeants 3" (1963) και "Robin and the 7 Hoods" (1964).
Επιπρόθετα, ίδρυσε τη δική του δισκογραφική εταιρία, την "Reprise Records", το 1961.
Πολλές από τις κινηματογραφικές δουλειές του Σινάτρα ήταν πιο ανάλαφρες, δίπλα στους φίλους του από την ομάδα του "Rat Pack" ( Dean Martin & Sammy Davis, Jr.) που όμως εναλλάσονταν με πιο σοβαρές, όπως το εξαιρετικό "The Manchurian Candidate" (1962), που θεωρείται η καλύτερη ταινία του.
Το 1965, ο Σινάτρα έκλεινε τα 50 του χρόνια και, από πολλές απόψεις, η καριέρα του ήταν ψηλά με την ηχογράφηση του άλμπουμ "September of My Years", το οποίο κέρδισε βραβείο Grammy σαν άλμπουν της χρονιάς και κάνοντας το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το αντιπολεμικό φιλμ "None But The Brave".
Tην ίδια χρονιά κυκλοφόρησε η ταινία "Von Ryan's Express" (με τον Σινάτρα στο ρόλο του Josheph Ryan), που αποτέλεσε μια μεγάλη επιτυχία και εξασφάλισε μεγάλα κέρδη στην 20th Century Fox, η οποία τότε αντιμετώπιζε δυσκολίες.
Το 1967 ο Σινάτρα έπαιξε για άλλη μια φορά τον δολοφόνο στη ταινία "The Naked Runner". Επίσης πρωταγωνίστησε, μαζί με τον Lee Remick, στο " The Detective" (1968), μια ταινία τολμηρή για την εποχή της και μεγάλη εμπορική επιτυχία.
Μετά την εμφάνισή του στο κωμικό western "Dirty Dingus Magee" (1970), ο Σινάτρα απέφευγε τη συμμετοχή του σε ταινίες μέχρι τη παραγωγή της τηλεταινίας "Contract on Cherry Street" (1977).
Στη μεγάλη οθόνη επιστρέφει το 1980 με τη ταινία "The First Deadly Sin", όπου υποδύεται έναν αστυνόμο της Νέας Υόρκης, σε μια συγκρατημένη ερμηνεία που αποτέλεσε το κατάλληλο "κλείσιμο" στη καριέρα ενός πρωταγωνιστή.
Εμφανίστηκε ξανά στη μεγάλη οθόνη μόνο το 1984 σε ένα σύντομο πέρασμα στο "Cannonball Run II", ενώ η τελευταία του εμφάνιση σαν ηθοποιός έγινε το 1987, όπου υποδύθηκε έναν συνταξιούχο αστυνομικό σε ένα επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς "Magnum P.I.".
Το 1993 ο Σινάτρα επέστρεψε στα studio της Columbia για να ηχογραφήσει τα τελευταία του άλμπουμς, "Duets" & "Duets II", τα οποία αποδείχθηκαν ιδιαίτερα επιτυχημένα.
Ο Φρανκ Σινάτρα πέθανε στις 14 Μαίου 1998.
(IMDb Mini Biography By:
Hugh McKenna - μετάφραση/διασκευή: Billy)
Ο Sinatra παντρεύτηκε 4 φορές. Πρώτη του σύζυγος η Nancy Barbato από το 1939 ως το 1951, με την οποία απόκτησε 3 παιδιά.
Δεύτερος γάμος με την Ava Gardner από το 1951 ως το 1957.
Ακολουθεί ο γάμος με τη Mia Farrow τον Ιούλιο του 1966. Το διαζύγιο θα έρθει 2 χρόνια αργότερα, τον Αύγουστο του 1968.
Τέλος θα παντρευτεί με τη Barbara Marx τo 1976. O γάμος αυτός θα κρατήσει μέχρι το τέλος της ζωής του, το 1998.
Η Αva Gardner, 2η σύζυγος του Frank Sinatra.
Ένα από τα "παρατσούκλια" του Sinatra ήταν το "The Voice", δηλαδή "Η Φωνή". Λογικό αν σκεφτούμε ότι αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους ερμηνευτές διαχρονικά, στο τραγούδι.
Όμως ήταν και ένας από τους πιο επιτυχημένους εμπορικά.
Ο Sinatra κατακτάει τον κατάλογο επιτυχιών της Αμερικής πολύ νωρίς, ήδη από τη δεκαετία του '40.
Στη Μ. Βρετανία κατακτάει τη κορυφή του chart στις 16/7/1954 με το "Three coins in the fountain", για 3 εβδομάδες. Το τραγούδι ήταν μεγάλη επιτυχία και στις ΗΠΑ φτάνοντας μέχρι το Νο 4.
Άλλη μια πολύ μεγάλη επιτυχία ήταν το "Learning the blues" (1955), που γίνεται Νο 1 επιτυχία στις ΗΠΑ για 2 εβδομάδες, ενώ στη Μ. Βρετανία ανεβαίνει μέχρι το Νο 2.
Το "Love and marriage" θα αποτελέσει άλλη μια top5 επιτυχία και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Νο 5 στις ΗΠΑ (τον Νοέμβριο του 1955) και Νο 3 στη Μ. Βρετανία (τον Ιανουάριο του 1956).
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά του τραγούδια είναι το "Strangers in the night", που αποτέλεσε βέβαια και μια πολύ μεγάλη εμπορική επιτυχία, το 1966 : Νο 1 σε ΗΠΑ (για 1 εβδομάδα) και Μ. Βρετανία (για 3 εβδομάδες) .
O Frank Sinatra ανεβαίνει στη κορυφή του Βρετανικού chart για τελευταία φορά με το "Something stupid", τον Μάρτιο του 1967. Σ'αυτή την ηχογράφηση δεν είναι μόνος του αλλά συνοδεύεται από τη κόρη του, Nancy Sinatra.
Αυτό δε σημαίνει ότι ο Sinatra δεν έκανε μερικές ακόμα top 10 επιτυχίες εκεί. Μια από τις μεγαλύτερες, ήταν και το "My way", ένα πολύ χαρακτηριστικό του τραγούδι. Κάνει την εμφάνισή του στo UK chart στις 2/4/1969, φτάνοντας μέχρι το Νο 2. Παραμένει όμως στο UK top 40 για 73 εβδομάδες και γενικότερα στο chart για 122 (!) εβδομάδες. Στις ΗΠΑ έφτασε μέχρι το Νο 27.
Frank & Nancy Sinatra : "Something Stupid". No 1 σε Μ.Βρετανία & ΗΠΑ το 1967.
Βilly.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου