Το πιάνο ήταν προίκα...

To έλεγαν πάντα στον υποψήφιο... γαμπρό, τα παληά χρόνια, που για να γίνει ένας γάμος έπρεπε να προηγηθή το συνοικέσιο.
"Μαζί με την προίκα της το κορίτσι ξέρει και... πιάνο".
Απαραίτητο προσόν για την "πολύφερνη", αλλά και πλατειά απόδειξι της μορφώσεώς της.
Όλα αυτά στα χρόνια πριν από τον πόλεμο, στη "χρυσή εποχή".
Είκοσι ειδικά καταστήματα υπήρχαν τότε στην Ελλάδα, που τους καλούς μήνες, δηλαδή από τον Σεπτέμβριο μέχρι τον Φεβρουάριο, πωλούσαν πάνω από 200 πιάνα. Και δεν υπήρχε γειτονιά που να μην ακούγονταν τα βαλς του Στράους, όταν τα έπαιζαν οι κοπέλες, χτυπώντας τα δάκτυλά τους πάνω στα πλήκτρα.
Σήμερα τα καταστήματα έμειναν μόνον επτά. Η εποχή άλλαξε φυσικά. Τα πιάνα δεν είναι και τόσο στις δόξες τους. Και γι'αυτό οι πωλήσεις δεν ξεπερνούν τον "καλό μήνα" τα δέκα με δώδεκα πιάνα.

.........................................................................
"Για την ανάπτυξι της μουσικής παιδείας": γράφει και το υπόμνημα που έστειλαν πολλοί Αθηναίοι στον υπουργό των Οικονομικών και ζητούν να μειωθούν οι δασμοί για τα εισαγόμενα πιάνα.
Το πρώτο πιάνο στην Ελλάδα το απέκτησε η Κέρκυρα. Ήταν το τεράστιο κλειδοκύμβαλο με την μεγάλη ουρά. Σιγά - σιγά κατόρθωσε να γίνη, μέσα σε λίγο χρόνια, ο απαραίτητος σύντροφος κάθε οικογένειας εκείνης της εποχής. Υπολογίζεται ότι στην εικοσαετία 1900-1920 τα 70% των κοριτσιών της τότε γνωστής αθηναϊκής κοινωνίας μάθαιναν πιάνο. Και περίμεναν με αγωνία κάθε Πρωτοχρονιά για να δείξουν μπροστά σε γνωστούς και φίλους την πρόοδό τους. Εκείνη, φυσικά, την παληά "χρυσή εποχή".

*Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε από τον Γρηγ. Μιχαλόπουλο και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ελευθερία" στις 10/9/1965.
Έχει διατηρηθεί η ορθογραφία του πρωτότυπου.