του Λεωνίδα Καστανά*
Τώρα που άρχισε επιτέλους να κινείται λίγο το ΤΑΙΠΕΔ για να πουλήσει μέρος της καθημαγμένης δημόσιας περιουσίας, βγήκαν οι κομμουνιστές στα κάγκελα. Και όταν λέω κομμουνιστές, μην πάει το μυαλό σας μόνο στο ΚΚΕ. Όλα τα αριστερά κόμματα στην Ελλάδα, κομμουνιστικά είναι, είτε σταλινικού είτε ανανεωτικού τύπου.
Ο λόγος είναι για τις λεγόμενες τουριστικές επενδύσεις. Αυτές που αποτελούν τη μόνη «βιομηχανία» της χώρας και την κυριότερη πηγή των εσόδων της. Είναι γνωστό ότι όλοι οι διεθνείς οργανισμοί δίνουν για την Ελλάδα δυνατότητα 40 εκ. επισκεπτών ανά έτος, με βάση το τουριστικό προϊόν που διαθέτει. Στη σοβιετική πατρίδα του ΕΟΤ και των «rooms to let», αν το 17 εκ. γίνει φέτος 18, θα πανηγυρίζουμε.
Σχεδιάζει το ΤΑΙΠΕΔ να πουλήσει ή να εκμισθώσει μια παραλία για να στηθεί μια μεσαία ή μεγάλη τουριστική επιχείρηση. Ας πούμε στη Χρυσή Άμμο της Θάσου. Να φέρει στην περιοχή πελάτες για να δουλέψουν οι άνεργοι. Να κινηθεί η τοπική αγορά, να ανέβουν οι αξίες, να παραχθεί πλούτος, να βγουν κέρδη, να αποδοθούν ασφαλιστικές εισφορές και φόροι. Να λειτουργήσει ο κύκλος της οικονομίας.
Και τότε αρχίζει το πανηγύρι. Αιχμή του δόρατος είναι η οικολογία και η προστασία του περιβάλλοντος. Η Αριστερά «αγάπησε» την οικολογία γιατί της έδινε ένα επιστημονικό και ανθρωπιστικό φερετζέ για να κρύβει το άσβεστο μίσος της για την επιχειρηματικότητα, την επένδυση και κυρίως την τεχνολογική πρόοδο.
Η περιοχή προστατεύεται από τη ΝΑΤURA 2000. Γιατί έχει αμμοθίνες, γιατί είναι υποθαλάσσιος οικότοπος τεράστιας περιβαλλοντικής σημασίας. Λες και υπάρχουν περιοχές που δεν είναι οικότοποι. Λες και υπάρχει παραλία δίχως άμμο και βότσαλο, θάλασσα δίχως ψάρια, μαλάκια, οστρακόδερμα. Και λοιπόν; Γιατί μια σύγχρονη τουριστική επένδυση δεν μπορεί να σεβαστεί το περιβάλλον; Με κατασκευές που θα δένουν με την μορφολογία του εδάφους, με βιολογικούς καθαρισμούς, με ήπιες δράσεις που θα αξιοποιούν εμπορικά την περιοχή και θα προσελκύουν τουρίστες ακριβώς γιατί είναι σπουδαίου φυσικού κάλους. Για την κομμουνιστική λογική είναι προτιμότερο η περιοχή να ταλαιπωρείται και να καταστρέφεται από τους ντόπιους με αυθαίρετη και άναρχη δόμηση, με αμπολές που καταλήγουν στα ρηχά, με ανοιχτούς βόθρους, με πρόχειρες ρυπογόνες κατασκευές που το χειμώνα εγκαταλείπονται, διαβρώνονται και μολύνουν τον «προστατευόμενο οικότοπο». Το παράδειγμα της παραλίας του Πύργου Ηλείας είναι φαντάζομαι γι’ αυτούς ο ιδανικός τρόπος διαχείρισης.
Το επόμενο φοβερό επιχείρημα είναι ότι η επένδυση θα βλάψει τα συμφέροντα του δήμου και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων της περιοχής. Τα συμφέροντα του δήμου είναι αδιαπραγμάτευτα. Ενοικίαση της παραλίας σε επιχειρήσεις της πυρκαγιάς για ομπρέλες και ξαπλώστρες, άθλια beach bar και θλιβερές ταβέρνες το οικολογικό πρόσημο των οποίων είναι γνωστό στο πανελλήνιο. Οργανωμένοι δηλαδή σκουπιδότοποι μέρος των οποίων σερβίρεται συνήθως και ως φαγητό, κατά παράβαση όλων των αγορανομικών και υγειονομικών διατάξεων και την κάλυψη των τοπικών αρχών. Για την αξιοπιστία των διαγωνισμών μέσω των οποίων παραχωρείται η δημόσια έκταση προς εκμετάλλευση δεν χρειάζεται να γράψουμε. Οι δίκες και οι καταδίκες δημοτικών παραγόντων στη Μύκονο και αλλού είναι γνωστές.
Στην υπεράσπιση των συμφερόντων των επιχειρήσεων της περιοχής η Αριστερά ξεδιπλώνει τον υπόρρητο λουδιτισμό της. Και ας είναι παγκόσμια εμπειρία ότι η τουριστική ανάπτυξη με μεγάλες, σύγχρονες και αξιόπιστες μονάδες δίνει προστιθέμενη αξία στην περιοχή. Κάνει το μέρος γνωστό, προσελκύει επισκέπτες κάθε κατηγορίας, δίνει δουλειά σε όλους. Και μαζί με τον τουρισμό δουλεύουν η γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγή, οι μεταφορές, η μεταποίηση, το τοπικό εμπόριο. Το παράδειγμα της συμβολής του Costa Navarino στην ανάπτυξη ολόκληρης της Μεσσηνίας είναι ενδεικτικό.
Και άφησα τελευταίο το επιχείρημα της ελεύθερης πρόσβασης των πολιτών στην παραλία. Αυτόν τον τεράστιο εθνικό μύθο. Δεν θα αναφερθώ στην αγάπη που δείχνουν οι Έλληνες πολίτες για τις παραλίες του τόπου τους. Μέρες που είναι μπορούν όλοι να το διαπιστώσουν. Αλλά όλοι έχουν το δικαίωμα να τις επισκέπτονται έστω και αν κάποιοι τις καταστρέφουν. Οι ήδη υπάρχουσες μεγάλες παραθαλάσσιες τουριστικές επιχειρήσεις δεν νομίζω να εμποδίζουν την πρόσβαση προς τις ακτές, περισσότερο από τις ξαπλώστρες που φυτεύει ο κάθε κολλητός του δήμαρχου. Και γω δεν γουστάρω αυτού του είδους τον εντατικό τουρισμό. Περί ορέξεως ουδείς λόγος. Δόξα τη φύση, σ’ αυτή τη γωνιά της Μεσογείου από κολπάκια, καβάτζες, αμμουδιές και λιμανάκια άλλο τίποτα. Από δουλίτσες και εισαγόμενο χρήμα, όμως, έχουμε έλλειψη. Και ο μόνος σίγουρος και άμεσος τρόπος να τα βρούμε είναι ο τουρισμός κάθε είδους, πράσινος, κίτρινος ή πολύχρωμος. Καταλαβαίνω τη λύπη της εγχώριας κρατικοδίαιτης Αριστεράς των κινημάτων και βεβαίως της Οικολογίας για την πιθανότητα να αποφύγει η χώρα την έξοδο από το ευρώ και τη χρεοκοπία. Αλλά δεν τη συμμερίζομαι.
Η Ελλάδα έχει 16.000 χιλιόμετρα ακτές, δεν μπορείς να τα πεις και λίγα. Τα κρατικοδίαιτα αποσπασμένα κομματικά στελέχη μπορούν να βρουν τις παραδείσιες γωνιές να κάνουν τις εναλλακτικές διακοπές τους. Ας αφήσουν, όμως, και την «πλέμπα» να δουλέψει και να φάει ένα κομμάτι ψωμί. Μπορεί, φαντάζομαι.
*Ο Λεωνίδας Καστανάς Είναι μέλος της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ και ο διαχειριστής του blog «μη μαδάς τη μαργαρίτα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου