Το καλοκαίρι και ο πάγος.

"Θα έχουμε πάγο?" Καίριο ερώτημα της εφημερίδας "Εμπρός" στις 10 Ιουνίου 1951. Είναι μια εποχή όπου τα ηλεκτρικά ψυγεία είναι πολυτέλεια για τον μέσο Έλληνα, όπως και δεκάδες άλλα καταναλωτικά αγαθά. Έτσι το θέμα της συντήρησης των τροφίμων αλλά και της ψύξης του νερού εξαρτάται από τα κλασικά ψυγεία πάγου. Θέμα ιδιαίτερα σημαντικό ειδικά κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας λοιπόν, η ημερήσια παραγωγή πάγου κατά το 1951 αν και αυξημένη σε σχέση με το 1950, δεν επαρκούσε για να καλύψει τις ανάγκες της πρωτεύουσας. Η Αθήνα και ο Πειραιάς χρειάζονταν 120.000 κολώνες πάγου την ημέρα, ενώ η παραγωγή έφτανε μόλις τις 60.000. Άρα οι  ελλείψεις σε πάγο ήταν αναπόφευκτες. Άλλωστε εκτός από την οικιακή χρήση, ο πάγος ήταν απαραίτητος και για επαγγελματική χρήση ενώ ανάγκες υπήρχαν και σε άλλους χώρους, όπως στο στράτευμα. Το άρθρο τονίζει τη συμβολή που θα μπορούσαν να έχουν τα ηλεκτρικά ψυγεία στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Όμως δε παραγνωρίζει και το γεγονός πως αυτό δεν ήταν κάτι εύκολο να συμβεί. "Εάν ζητήσετε να αγοράσετε από τα καταστήματα των Αθηνών ένα καλό ψυγείο δε θα σας φτάνουν τα δώδεκα εκατομμύρια", έγραφε η εφημερίδα. Ένα κόστος απαγορευτικό για τη πλειοψηφία των Ελλήνων εκείνη την εποχή. Το πρόβλημα της επάρκειας πάγου θα αρχίσει να γίνεται μικρότερο μετά τα μέσα της δεκαετίας του '50, οπότε και αρχίζουν να διαδίδονται οι ηλεκτρικές ευκολίες στα σπίτια, κατά συνέπεια και τα ηλ. ψυγεία.
Ειδική αναφορά γίνεται στα σχέδια της ΙΖΟΛΑ να κυκλοφορήσει "εντός του έτους" ηλεκτρικά ψυγεία ελληνικής κατασκευής "εφάμιλλα των ευρωπαϊκών και των αμερικανικών", αλλά σε τιμές χαμηλότερες.
Έως τότε όμως το πρόβλημα ήταν υπαρκτό. Η ίδια εφημερίδα ένα χρόνο πριν, στις 8 Ιουνίου 1950, αναφέρεται στο "Αιώνιον βάσανον των θερινών μηνών" και στο πως αντιμετωπίζεται το πρόβλημα του πάγου.. 

"Εμπρός" 8-6-1950

Σύμφωνα με τα όσα γράφει, η παραγωγή για το 1950 έφτανε τις 40-45.000 κολώνες πάγου ημερησίως, οι 20.250 εκ των οποίων αφορούσαν τα εργοστάσια των Αθηνών. 

Το υπουργείο Εφοδιασμού έδινε τα εξής στοιχεία για τη δυναμικότητα αυτών των εργοστασίων. 

ΦΙΞ (κεντρικό) : 7.500, ΦΙΞ (Πατησίων) : 4.500, Παγοποιητική : 700, Αναγνώστου : 500, Ζωγράφος : 500, Ζουργούνης : 200, Σφακιανάκης : 2.400, Σπυράκης : 700, Βογιατζίδης : 850, Αντζουλάτος : 800 και Καρούσος-Χριστόπουλος : 1.600. 

Παράπονα εκφράζονταν και για τους πρατηριούχους πάγου, οι οποίοι εκμεταλλεύονταν την έλλειψη στην αγορά και πούλαγαν σε υψηλές τιμές. Μη ξεχνάμε και το γεγονός ότι εκείνη την εποχή η διανομή του πάγου στα σπίτια γινόταν με τον παγοπώλη να περνάει από τις γειτονιές. 

Πίνακας με τη μηνιαία παραγωγή πάγου του κεντρικού εργοστασίου ΦΙΞ για τα έτη 1939, 1948,1949 και Ιαν.-Μάιο 1950.

Το κεντρικό του ΦΙΞ είχε τη μεγαλύτερη δυναμικότητα παραγωγής πάγου.

Billy.

(αρχείο Billy Files)