Πρώτο ήμισυ
Η δεκαετία του ’60 μπαίνει ήπια και χαλαρά, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις και αλλαγές, ως μια φυσική συνέχεια της δεκαετίας του ’50. Τίποτε δεν προμηνύει ακόμα αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει.
Τα ήθη είναι ακόμα πολύ αυστηρά και οι ολοκληρωμένες προγαμιαίες σχέσεις των γυναικών δεν γίνονται κοινωνικά αποδεκτές.
Η χώρα όμως συνεχίζει να αλλάζει και ιδιαίτερα τα μεγάλα αστικά κέντρα της, αφού οι πολυκατοικίες δε σταματούν να ξεπροβάλλουν η μια μετά την άλλη. Όνειρο του Έλληνα, είναι να αφήσει το σπιτάκι με την αυλή και να στριμωχτεί σε κάποιο διαμέρισμα. Αυτό είναι για τα χρόνια εκείνα, το άκρον άωτον της πολυτέλειας και της καλής ζωής.
Πολλά νέα κοσμικά κέντρα κάνουν την εμφάνιση τους και κάποια από αυτά ξεχωρίζουν έντονα. Τα Αστέρια και η Αθηναία είναι τα πιο ονομαστά, έχοντας πάντοτε στο πρόγραμμα τους μεγάλα ελληνικά και ξένα ονόματα και συγκεντρώνουν όλη την κοσμική Αθήνα .
Το 1962, το Τσα – Τσα, ο χορός που ξεκίνησε από την περασμένη δεκαετία, ολοκληρώνει τον κύκλο του και δίνει τη θέση του σε έναν καινούργιο που ονομάζεται Τουίστ. Ο χορός αυτός κάνει ένα μεγάλο μπαμ, αγαπιέται πολύ από τους Έλληνες, αλλά δεν έχει τη διάρκεια του Τσα – τσα , καθώς χορεύεται μετά βίας μέχρι το 1964.
Το 1963 έχουμε επίσης το Μάντισον και τη Μπόσα Νόβα και την επόμενη χρονιά το Χάλι Γκάλι. Αυτό το τελευταίο έχει και τη μεγαλύτερη επιτυχία μετά το Τουίστ, αλλά μια επιτυχία που κρατάει μόλις έναν χρόνο γιατί το 1965 τα πρώτα μηνύματα της επανάστασης που έχει ξεκινήσει στην Αγγλία, φτάνουν και στη χώρα μας. Αλλά για αυτή την επανάσταση θα μιλήσουμε λίγο παρακάτω, καθώς βρισκόμαστε ακόμα στο πρώτο ήμισυ της δεκαετίας.
Στην αρχιτεκτονική εμφανίζεται μια νέα τάση, το λεγόμενο μεταμοντέρνο στυλ, που έχει ξεκινήσει από τις Η.Π.Α. και κύρια χαρακτηριστικά του έχει τις λιτές γραμμές, τα γήινα χρώματα, με ιδιαίτερη προτίμηση στο γκρι, και την έντονη χρήση μετάλλου. Όλο αυτό είναι αποτέλεσμα της λεγόμενης Space Age, της διαστημικής εποχής που ανέτειλε το 1957.
Μέχρι το 1967 η εσωτερική διακόσμηση παραμένει ίδια με αυτήν της δεκαετίας του ’50 και φυσικά και πάλι κυριαρχεί το Δανέζικο έπιπλο.
Από την αρχή της δεκαετίας, τα φουρό εξακολουθούν να ντύνουν το γυναικείο φύλο, ώσπου το 1963 εξαφανίζονται οριστικά. Η μόδα τα πρώτα χρόνια του ’60 αρχίζει να διαφοροποιείται από αυτήν του τέλους του ’50. Μια από αυτές τις διαφορές τη συναντούμε στα ταγιέρ που από το 1961 παύουν να είναι μεσάτα και η ζακέτα τους γίνεται μονοκόμματη και κοντύτερη. Κοντύτερος γίνεται επίσης ο ποδόγυρος και μάλιστα το 1963 ανεβαίνει ελαφρά πάνω από το γόνατο. Η τάση αυτή σταματήσει το 1964 και περιμένει υπομονετικά μέχρι το 1966 για να κάνει τη θεαματική της πλέον (επ)άνοδο! Καπελάκια και κοντά συνήθως γάντια, είναι βασικό αξεσουάρ της γυναικείας γκαρνταρόμπας.
Το 1961 οι φούστες στενεύουν πολύ και συνυπάρχουν με τις πλούσιες γραμμές των φουρό. Το 1964 έρχεται στη χειμερινή μόδα το καρό. Επικρατεί η τάση να συνδυάζεται καρό φούστα με ίδιο κασκόλ και κασκέτο για τις πρωινές γυναικείες εμφανίσεις και δε διαρκεί περισσότερο από ένα χρόνο. Επίσης τα χοντρά πουλόβερ μαζί με κολάν και μπαλαρίνες είναι άλλη μια αγαπημένη πρωινή αμφίεση από το 1960 μέχρι το 1965. Όλα τα παραπάνω συνδυάζονται σχεδόν πάντα με ένα μακρύ μενταγιόν περασμένο στο λαιμό, απαραίτητο αξεσουάρ τη ς εποχής.
Για το βράδυ, από το 1960 και για δυο – τρία χρόνια, οι γυναίκες επιλέγουν μακριές φαρδιές τουαλέτες με τάση στενέματος όσο περνούν αυτά τα χρόνια. Το 1962 κάνει την εμφάνιση του κάτι που σώζει τις γυναίκες από τις άβολες, αλλά πάντα υπέροχες, βραδινές τουαλέτες. Είναι το Μικρό Μαύρο Φόρεμα, η The Little Black Dress, όπως καθιερώθηκε να λέγεται διεθνώς. Το ρούχο αυτό λανσάρεται από την Αudrey Hepburn μέσα από την ταινία Πρόγευμα στο Τίφανι’ς (Breakfast at Tiffany’s) και συνεχίζει απτόητο μέχρι σήμερα.
Δεύτερο ήμισυ
Ένα ελαφρύ αεράκι αλλαγής αρχίζει να πνέει το 1966. Κανείς ακόμα δεν μπορεί να προβλέψει ότι το αεράκι αυτό, πολύ σύντομα θα γίνει τυφώνας που θα σαρώσει στο πέρασμα του καθετί παλαιικό.
Στην Αγγλία έχει ξεκινήσει η σεξουαλική επανάσταση. Οι νέοι αμφισβητούν τα πάντα: Ήθη, αντιλήψεις, αξίες, προκαταλήψεις, ντύσιμο, τρόπο σκέψης, τρόπο ζωής.
Οι Beatles είναι ήδη παγκόσμιο φαινόμενο και επηρεάζουν έντονα κι αυτοί με το δικό τους τρόπο τη συνείδηση κάθε νέου ανθρώπου, αλλά και πολλών μεγαλυτέρων.
Άνθρωποι καθ’ όλα, παραδοσιακοί και συντηρητικοί μεταβάλλονται σε λίγο καιρό σε άκρως προοδευτικούς. Άλλοι πάλι, τρίβουν τα μάτια τους καθώς δεν καταλαβαίνουν και δεν μπορoύν να παρακολουθήσουν τι έχει συμβεί, αναρωτώμενοι πως αλλάζει ο κόσμος με τόση ταχύτητα.
Το ποτάμι τρέχει ορμητικά πλέον και φυσικά τίποτα δεν μπορεί να το κάνει να γυρίσει πίσω. Η Νέα Εποχή έχει ήδη ξεκινήσει.
Οι τεράστιες αυτές αλλαγές πολύ γρήγορα επηρεάζουν όλη την ανθρωπότητα, άρα και την Ελλάδα. Και στη χώρα μας οι αντιλήψεις περί προγαμιαίων σχέσεων αρχίζουν να χαλαρώνουν σιγά – σιγά. Οι γυναίκες ζητούν κι αυτές διαφορετική αντιμετώπιση από την κοινωνία και προσπαθούν να αποδεσμευτούν από τα στερεότυπα των προηγούμενων αιώνων.
Το Σέικ, ένας νέος χορός που έχει εμφανιστεί από το 1965, το 1966 παίρνει διαστάσεις παραληρήματος αφού οι νέοι πια δεν χορεύουν τίποτε άλλο εκτός από αυτόν. Το Σέικ , πέρα από την τεράστια επιτυχία του, θα έχει και τεράστια διάρκεια, παραμένοντας στη μόδα ουσιαστικά μέχρι σήμερα.
Στην εσωτερική διακόσμηση τα πράγματα αλλάζουν κι αυτά άρδην. Οι λεπτές γραμμές εξαφανίζονται, το δανέζικο έπιπλο πάει να εγκατασταθεί στη Δανία και αρχίζει να επικρατεί η τάση φολκλόρ. Δηλαδή, παχιά μαξιλάρια στους βελούδινους πλέον καναπέδες, σημαδάκια πάντα και παντού, κεντήματα. κομπολόγια και τσολιαδάκια είναι πλέον τα κυριότερα στολίδια ακόμα και στο σαλόνι. Η τάση αυτή ξεκινά για τη χώρα μας το 1967 και γίνεται συνεχώς εντονότερη με το ζενίθ της να φθάνει στα πρώτα χρόνια του ’70.
Το 1966 κάνουν την εμφάνιση τους οι μπότες μέχρι το μέσον της γάμπας με χαμηλό τακούνι και συνήθως λευκό χρώμα. Η μόδα τους έχει διάρκεια μετά βίας ένα χρόνο, καθώς σύντομα γίνονται ψηλές μέχρι ή και πάνω από το γόνατο.
Σήμα κατατεθέν της γυναικείας γκαρνταρόμπας είναι η κοντή φούστα, το μίνι, όπως αποκαλείται. Δημιουργός του, η Αγγλίδα Mary Quant. Το Baby Boom ξεκινά. Είναι η τάση που θέλει τις γυναίκες να ντύνονται και να χτενίζονται σαν μικρά κορίτσια. Μίνι φούστα, κλειστό ντεκολτέ, μακρυά μαλλιά στολισμένα με κορδέλα, παπούτσια τετραγωνοποιημένα με χοντρό χαμηλό τακούνι.
Στο μακιγιάζ, τα κόκκινα χείλη της δεκαετίας του ’50 λένε αντίο (όχι για πάντα, όμως) και μπαίνουν σε δεύτερο πλάνο κάτω από πολύ ανοιχτόχρωμα κραγιόν. Σε πρώτο πλάνο έρχονται τα μάτια που τονίζονται με μαύρο eyeliner, έντονες σκιές και τεράστιες ψεύτικες βλεφαρίδες.
Η μόδα θέλει τις γυναίκες χωρίς καμπύλες, η Twiggy, μοντέλο από την Αγγλία, γίνεται παγκόσμιο πρότυπο ομορφιάς και οι περισσότερες προσπαθούν να χωρέσουν στα μικροσκοπικά φορεματάκια που επιβάλλει η εποχή.
Το ανδρόγυνο στυλ επικρατεί και δεν αφήνει ανεπηρέαστη την αντρική εμφάνιση. Οι άντρες αφήνουν μακρυά μαλλιά με φαβορίτες, φορούν στενά εμπριμέ πουκάμισα και φαρδιά από το γόνατο και κάτω παντελόνια. Η μόδα αυτή ξεκινά πολύ δειλά το 1967 και κάνει θραύση όλο και πιο έντονα μέχρι το 1975.
Τα παιδιά των λουλουδιών είναι οι νέοι που τάσσονται ενάντια σε κάθε προκατάληψη και αξία του παρελθόντος, έχουν παράξενη εμφάνιση, αγαπούν το LSD και την ψυχεδέλεια και έχουν σύνθημα τους το "Κάντε έρωτα κι όχι πόλεμο".
Κοιτώντας αυτή τη δεκαετία, τη δεκαετία του ’60, βλέπω πως είναι η εποχή που άλλαξε τον κόσμο. Η εποχή που τα πάντα ανατράπηκαν γρήγορα και θεαματικά όσο ποτέ.
Γι’ αυτό όταν αναφερόμαστε στα χρόνια του ’60, πιο σωστό είναι να αναφερόμαστε όχι στη δεκαετία, αλλά στο έτος που συνέβη το γεγονός για το οποίο θέλουμε να μιλήσουμε.
Βλέπετε, οι αλλαγές έγιναν αστραπιαία. Αλλιώς ήταν ο κόσμος το 1964 σε κάθε τομέα και αλλιώς το 1967. Είναι η εποχή που ο άνθρωπος σταμάτησε να βαδίζει και άρχισε να τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, κάτι πρωτοφανές που συνέβη για μοναδική, μέχρι τώρα, φορά.
To κείμενο έγραψε η bambinella.
(Photos: Billy Files)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου