της Εύας Στάμου
ΠΗΓΗ
Το τελευταίο διάστημα πολλοί Έλληνες νιώθουν ότι η οικονομική και πολιτική αυτονομία τους όπως και η πολιτιστική τους ταυτότητα απειλούνται από παράγοντες και δυνάμεις που δεν μπορούν να ελέγξουν. Το ίδιο ισχύει και για τους πολίτες των περισσότερων Ευρωπαϊκών χωρών. Ο φόβος που πηγάζει από αυτή την απειλή εξηγεί εν μέρει την πανευρωπαϊκή στροφή στη θρησκευτικότητα αλλά και την άνοδο της Θρησκευτικής Δεξιάς -άνοδος που διευκολύνεται από την απουσία σαφούς διαχωρισμού των εξουσιών κράτους-εκκλησίας σε Ευρωπαϊκές χώρες, πέραν της Ελλάδας (σε τρεις μάλιστα από τις, κατά τ’ άλλα φιλελεύθερες, χώρες, Αγγλία, Δανία, και Φιλανδία, η εκκλησία έχει κεντρικό θεσμικό χαρακτήρα). Το δικαίωμα των γυναικών στην αντισύλληψη, οι γάμοι μεταξύ των ομοφυλόφιλων, το μεταναστευτικό ζήτημα, είναι μερικά μόνο από τα θέματα που επηρεάζει άμεσα η άνοδος των κομμάτων της Θρησκευτικής Δεξιάς στις χώρες του ‘Ευρωπαϊκού πυρήνα’.
Η άνοδος αυτή δεν περιορίζεται βέβαια στην Ευρώπη. Η Αμερικανική Θρησκευτική Δεξιά, την οποία η Ευρωπαϊκή προσπαθεί να αντιγράψει, είναι ένα κίνημα συντηρητικών Προτεσταντών που τάσσεται κατά του σεξ εκτός γάμου, και διατείνεται ότι η χρήση αντισυλληπτικών, οι ερωτικές φαντασιώσεις και ο αυνανισμός καταστρέφουν τον άνθρωπο ηθικά και νευροφυσιολογικά. Οι φανατικοί αυτοί ευαγγελιστές Προτεστάντες επιχειρούν να συνδέσουν τις αμβλώσεις με την ψυχική ασθένεια, παραπληροφορώντας το κοινό, εκφοβίζοντας και στοχοποιώντας νεαρές γυναίκες, και υπονομεύοντας την σεξουαλική ανεξαρτησία ανδρών και γυναικών.
Στην Ελλάδα η θέση της Θρησκευτικής Δεξιάς διαφοροποιείται από αυτή της Αμερικανικής και των άλλων Ευρωπαϊκών χωρών, γιατί απουσιάζει η έμφαση στο σεξ που είναι το κύριο χαρακτηριστικό της για παράδειγμα, στην Καθολική Ιταλία. Οι Έλληνες οπαδοί της Θρησκευτικής Δεξιάς δεν ενδιαφέρονται τόσο για ζητήματα προσωπικής ηθικής (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η θέση της γυναίκας και τα δικαιώματα των γκέι μένουν ανεπηρέαστα), όσο για το θέμα των μεταναστών, ειδικά των αλλόθρησκων, την καύση των νεκρών, την απαγόρευση τόπων λατρείας άλλων θρησκειών, και φυσικά την μη-φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Μπορεί η Ελληνική Θρησκευτική Δεξιά να μην βάλει κατά του σεξ για να προσεγγίσει τους υποψήφιους ψηφοφόρους της και να ‘πουλήσει’ την ιδεολογία της, αλλά επιχειρεί να δώσει την εντύπωση ότι είναι η εκλεκτή παράταξη των θείων δυνάμεων. Το πώς εξασφαλίζεται η εύνοια του Θεού μπορεί να διαφέρει από κόμμα σε κόμμα. Ο Παναγιώτης Καμμένος, με το κόμμα των ‘Ανεξάρτητων Ελλήνων’ και το μότο ‘ξεκινάμε με τη βοήθεια της Παναγιάς’ στην ιδρυτική του διακήρυξη, στοχεύει στο υποσυνείδητο των πολιτών συνδέοντας το πάθος της Ορθόδοξης πίστης με την επιθυμία του ‘αδικημένου’ Έλληνα --που δεν φέρει καμία ευθύνη για τα δεινά που περνάει η χώρα-- ν’ αγωνιστεί κατά των ξένων δυνάμεων και ν΄ανακτήσει την ανεξαρτησία του. Κύριος στόχος είναι οι Γερμανοί ‘κατακτητές’ και η τιμωρητική πολιτική των Βρυξελλών. Η αδικία κατά των άμεμπτων Ελλήνων είναι τόσο κατάφωρη που η αρωγή του Θεού είναι εξασφαλισμένη.
Το κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη αποτελεί μια πιο κλασική μορφή Θρησκευτικής Δεξιάς όπου ο ιδρυτής του, επικαλούμενος το τρίπτυχο ‘Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια’ προσπαθεί να δημιουργήσει την αίσθηση της ύπαρξης μιας ευρύτερης ‘οικογένειας’ που διέπεται από τις αρχές της ορθοδοξίας και της πατριδολατρίας, μιας οικογένειας στην οποία δεν υπάρχει θέση για όσους δεν ενώνει η κοινή ‘φυλετική’ καταγωγή και τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη.
Ο Ελληνοχριστιανισμός επανακάμπτει και σε πολλές ομιλίες του Αντώνη Σαμαρά. Η Ορθοδοξία μπερδεύεται γλυκά με την ποίηση του Ελύτη, που μετατρέπεται σε πολιτικό μανιφέστο υπέρ του ιδεώδους της Ελληνικότητας. Οι έννοιες της Αλήθειας και της Ηθικής ταυτίζονται με την πνευματική μας παράδοση, το συλλογικό ‘ελληνικό DNA’, την ‘κυτταρική μας μνήμη’.
Στην τρέχουσα προεκλογική συγκυρία, κοινός τόπος της Θρησκευτικής Δεξιάς, είτε ψήφισε υπέρ είτε κατά του μνημονίου, είναι η μετάθεση των ευθυνών, από τα Ελληνικά κόμματα και το σύστημα που συντηρούν εδώ και δεκαετίες, στους ξένους αιρετικούς τεχνοκράτες. Άλλωστε η μετάθεση των ευθυνών αποτελεί το μεγάλο ταλέντο όλων των κομματικών παρατάξεων στην Ελλάδα.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστώνΗ άνοδος αυτή δεν περιορίζεται βέβαια στην Ευρώπη. Η Αμερικανική Θρησκευτική Δεξιά, την οποία η Ευρωπαϊκή προσπαθεί να αντιγράψει, είναι ένα κίνημα συντηρητικών Προτεσταντών που τάσσεται κατά του σεξ εκτός γάμου, και διατείνεται ότι η χρήση αντισυλληπτικών, οι ερωτικές φαντασιώσεις και ο αυνανισμός καταστρέφουν τον άνθρωπο ηθικά και νευροφυσιολογικά. Οι φανατικοί αυτοί ευαγγελιστές Προτεστάντες επιχειρούν να συνδέσουν τις αμβλώσεις με την ψυχική ασθένεια, παραπληροφορώντας το κοινό, εκφοβίζοντας και στοχοποιώντας νεαρές γυναίκες, και υπονομεύοντας την σεξουαλική ανεξαρτησία ανδρών και γυναικών.
Στην Ελλάδα η θέση της Θρησκευτικής Δεξιάς διαφοροποιείται από αυτή της Αμερικανικής και των άλλων Ευρωπαϊκών χωρών, γιατί απουσιάζει η έμφαση στο σεξ που είναι το κύριο χαρακτηριστικό της για παράδειγμα, στην Καθολική Ιταλία. Οι Έλληνες οπαδοί της Θρησκευτικής Δεξιάς δεν ενδιαφέρονται τόσο για ζητήματα προσωπικής ηθικής (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η θέση της γυναίκας και τα δικαιώματα των γκέι μένουν ανεπηρέαστα), όσο για το θέμα των μεταναστών, ειδικά των αλλόθρησκων, την καύση των νεκρών, την απαγόρευση τόπων λατρείας άλλων θρησκειών, και φυσικά την μη-φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Μπορεί η Ελληνική Θρησκευτική Δεξιά να μην βάλει κατά του σεξ για να προσεγγίσει τους υποψήφιους ψηφοφόρους της και να ‘πουλήσει’ την ιδεολογία της, αλλά επιχειρεί να δώσει την εντύπωση ότι είναι η εκλεκτή παράταξη των θείων δυνάμεων. Το πώς εξασφαλίζεται η εύνοια του Θεού μπορεί να διαφέρει από κόμμα σε κόμμα. Ο Παναγιώτης Καμμένος, με το κόμμα των ‘Ανεξάρτητων Ελλήνων’ και το μότο ‘ξεκινάμε με τη βοήθεια της Παναγιάς’ στην ιδρυτική του διακήρυξη, στοχεύει στο υποσυνείδητο των πολιτών συνδέοντας το πάθος της Ορθόδοξης πίστης με την επιθυμία του ‘αδικημένου’ Έλληνα --που δεν φέρει καμία ευθύνη για τα δεινά που περνάει η χώρα-- ν’ αγωνιστεί κατά των ξένων δυνάμεων και ν΄ανακτήσει την ανεξαρτησία του. Κύριος στόχος είναι οι Γερμανοί ‘κατακτητές’ και η τιμωρητική πολιτική των Βρυξελλών. Η αδικία κατά των άμεμπτων Ελλήνων είναι τόσο κατάφωρη που η αρωγή του Θεού είναι εξασφαλισμένη.
Το κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη αποτελεί μια πιο κλασική μορφή Θρησκευτικής Δεξιάς όπου ο ιδρυτής του, επικαλούμενος το τρίπτυχο ‘Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια’ προσπαθεί να δημιουργήσει την αίσθηση της ύπαρξης μιας ευρύτερης ‘οικογένειας’ που διέπεται από τις αρχές της ορθοδοξίας και της πατριδολατρίας, μιας οικογένειας στην οποία δεν υπάρχει θέση για όσους δεν ενώνει η κοινή ‘φυλετική’ καταγωγή και τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη.
Ο Ελληνοχριστιανισμός επανακάμπτει και σε πολλές ομιλίες του Αντώνη Σαμαρά. Η Ορθοδοξία μπερδεύεται γλυκά με την ποίηση του Ελύτη, που μετατρέπεται σε πολιτικό μανιφέστο υπέρ του ιδεώδους της Ελληνικότητας. Οι έννοιες της Αλήθειας και της Ηθικής ταυτίζονται με την πνευματική μας παράδοση, το συλλογικό ‘ελληνικό DNA’, την ‘κυτταρική μας μνήμη’.
Στην τρέχουσα προεκλογική συγκυρία, κοινός τόπος της Θρησκευτικής Δεξιάς, είτε ψήφισε υπέρ είτε κατά του μνημονίου, είναι η μετάθεση των ευθυνών, από τα Ελληνικά κόμματα και το σύστημα που συντηρούν εδώ και δεκαετίες, στους ξένους αιρετικούς τεχνοκράτες. Άλλωστε η μετάθεση των ευθυνών αποτελεί το μεγάλο ταλέντο όλων των κομματικών παρατάξεων στην Ελλάδα.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου