Γιατί όχι στη δική μας «Silicon Valley» στο Ελληνικό;

του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη

Για την αξιοποίηση του πρ. αεροδρομίου του Ελληνικού έχουν ακουστεί πολλά και έχουν γραφτεί ακόμη περισσότερα. Ότι θα γίνει το μεγαλύτερο πάρκο της Ευρώπης, το νέο Μόντε Κάρλο, το νέο Ντουμπάι και άλλα πολλά, ενώ έχουν συνταχθεί πάνω από 5 μελέτες οι οποίες έχουν πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων. Η σημερινή εικόνα του Ελληνικού πάντως δεν μας τιμά. Εγκαταλελειμμένες ολυμπιακές εγκαταστάσεις, διάσπαρτες δημόσιες υπηρεσίες, ένα Κέντρο Κράτησης Μεταναστών και κάποια άλλα ων ουκ έστι αριθμός, απόδειξη ότι όσο καθυστερούμε στις αποφάσεις, όσο αδρανούμε, δεν πρόκειται να απαντήσουμε πειστικά στο ζητούμενο των ημερών μας, την ανάπτυξη.
Αυτό που τίθεται από πολλές πλευρές, για την αξιοποίηση του Ελληνικού, είναι το ζήτημα του περιβάλλοντος και αν μπορεί η περιβαλλοντική ανάπτυξη να συνδυαστεί με την οικονομική. Εδώ πρόκειται μάλιστα και για μια φιλοσοφική διαμάχη μεταξύ της σχολής των οικονομολόγων και των περιβαλλοντολόγων. Εγώ προσωπικά θεωρώ ότι μπορούμε να το κάνουμε, αρκεί να ξεφύγουμε από τις μαξιμαλιστικές προσεγγίσεις και των δύο πλευρών. Ούτε το μεγαλύτερο πάρκο του κόσμου μπορούμε να φτιάξουμε, διότι απλά ένα σχεδόν χρεωκοπημένο κράτος όπως το δικό μας δεν μπορεί να το συντηρήσει, ούτε να φτιάξουμε ακόμη ένα κατασκευαστικό έκτρωμα στο Λεκανοπέδιο της Αττικής. Σε κάθε περίπτωση η διαφύλαξη του περιβάλλοντος, στα πλαίσια της ισόρροπης και βιώσιμης ανάπτυξης αλλά και η δημιουργία υποδομών κοινωνικής ωφέλειας, θα πρέπει να είναι προαπαιτούμενο για οποιαδήποτε επένδυση.
Το Ελληνικό πρέπει να γίνει σαφέστατα ένας πόλος ανάπτυξης και πρασίνου. Ένας πόλος όμως που θα συμβολίζει το όραμα μας για το αναπτυξιακό μοντέλο της οικονομίας μας. Γι αυτό πρέπει να προσφέρουμε στην αξιοποίηση τη λογική της επανεκκίνησης, τη λογική μίας νέας αφετηρίας για τον χαρακτήρα των επενδύσεων που επιθυμούμε να γίνονται στη χώρα μας. Να συνδέσουμε ουσιαστικά την επένδυση με την αναδόμηση του παραγωγικού μοντέλου της οικονομίας μας. Η φούσκα της κατανάλωσης των δανεικών έσκασε. Δεν υπάρχει κάποιο πειστικό κριτήριο λογικής στο να δημιουργήσουμε μία αχανή έκταση από μεγάλα εμπορικά κέντρα και άλλα κατασκευαστικά τερατουργήματα, όπου οι μόνες θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν θα είναι χαμηλής ειδίκευσης και θα αποτελεί συνέχεια του αποτυχημένου μοντέλου περασμένων δεκαετιών.
Με τα παραπάνω ως γνώμονα η πρόταση μου για το θέμα είναι συγκεκριμένη. Οφείλουμε να προχωρήσουμε στη θεμελίωση ενός χώρου, με τον οποίο θα δείξουμε ότι η Ελλάδα αλλάζει, ότι ακουμπάει τα σύγχρονα ρεύματα των επενδύσεων, δεν πουλάει μόνο την εικόνα του Έλληνα ως «Ζορμπά», αλλά αξιοποιεί ουσιαστικά τα μυαλά των νέων της ανθρώπων, που έχουν σπουδάσει και το μόνο που βλέπουν είναι το φάσμα της ανεργίας να επικρέμαται ασφυκτικά στο μέλλον τους. Γιατί να μην κάνουμε τη δική μας «Tech City UK» ή τη δική μας «Silicon Valley» στο Ελληνικό; Γιατί να μην απελευθερώσουμε τη δημιουργικότητα των νέων ανθρώπων της χώρας που ασφυκτιούν από την έλλειψη οράματος για το μέλλον τους; Στον χώρο του ελληνικού μπορούν να συγκεντρωθούν εκατοντάδες μικρές επιχειρήσεις τεχνολογίας, start-up επιχειρήσεις που θα στοχεύουν στις ψηφιακές τεχνολογίες, στο design ή την μουσική, ερευνητικά κέντρα, ναυτιλιακές εταιρείες. Να δημιουργήσουμε δηλαδή το δικό μας κέντρο καινοτομίας, να αποκτήσουμε λόγο στην έρευνα και στην ανάπτυξη, να συνδέσουμε στην τελική την ανάπτυξη με την ανταγωνιστικότητα και το ανθρώπινο κεφάλαιο. Αν δεν τα κάνουμε τώρα, πότε;
Το Ελληνικό αποτελεί μία χρυσή ευκαιρία να αποδείξουμε ότι μάθαμε από τα λάθη μας. Αποτελεί ευκαιρία για μας τους πολιτικούς, για τις τοπικές κοινωνίες, για τη γραφειοκρατία του κράτους, για τον ιδιωτικό τομέα, για τους ίδιους τους νέους μας, ότι μπορούμε να συνεργαστούμε και να προβάλουμε στον κόσμο μια διαφορετική και πιο δημιουργική Ελλάδα. Δεν φτάνει να λέμε λέξεις όπως ανάπτυξη, καινοτομία, ανταγωνιστικότητα και σε όλους τους αντίστοιχους δείκτες σε ευρωπαϊκό επίπεδο να πατώνουμε. Χρειάζονται πράξεις και σε αυτή την πρόκληση πρέπει να απαντήσουμε όλοι μαζί. Μπορούμε;

Ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης είναι βουλευτής Β΄Αθηνών ΝΔ
Πηγή

Παλιά Αθήνα (μέρος 6ο)

Πλατεία Αιγύπτου, αρχή Λ. Αλεξάνδρας & Πατησίων.

Οδός Σταδίου στο ύψος της παλιάς Βουλής.

Πειραιάς 1962. Το Ρολόϊ (παλιό δημαρχείο). Σήμερα κατεδαφισμένο.

Η πλατεία Ομονοίας τη δεκαετία του '50.

Πλατεία Αμερικής, 1949.

Κολωνάκι και Λυκαβυττός, 1929.

Πλάκα, ο πύργος των ανέμων. Περίπου 1860.

(Αρχείο - Billy Files)

Η Θρησκευτική Δεξιά

 της Εύας Στάμου

Το τελευταίο διάστημα πολλοί Έλληνες νιώθουν ότι η οικονομική και πολιτική αυτονομία τους όπως και η πολιτιστική τους ταυτότητα απειλούνται από παράγοντες και δυνάμεις που δεν μπορούν να ελέγξουν. Το ίδιο ισχύει και για τους πολίτες των περισσότερων Ευρωπαϊκών χωρών. Ο φόβος που πηγάζει από αυτή την απειλή εξηγεί εν μέρει την πανευρωπαϊκή στροφή στη θρησκευτικότητα αλλά και την άνοδο της Θρησκευτικής Δεξιάς -άνοδος που διευκολύνεται από την απουσία σαφούς διαχωρισμού των εξουσιών κράτους-εκκλησίας σε Ευρωπαϊκές χώρες, πέραν της Ελλάδας (σε τρεις μάλιστα από τις, κατά τ’ άλλα φιλελεύθερες, χώρες, Αγγλία, Δανία, και Φιλανδία, η εκκλησία έχει κεντρικό θεσμικό χαρακτήρα). Το δικαίωμα των γυναικών στην αντισύλληψη, οι γάμοι μεταξύ των ομοφυλόφιλων, το μεταναστευτικό ζήτημα, είναι μερικά μόνο από τα θέματα που επηρεάζει άμεσα η άνοδος των κομμάτων της Θρησκευτικής Δεξιάς στις χώρες του ‘Ευρωπαϊκού πυρήνα’.
Η άνοδος αυτή δεν περιορίζεται βέβαια στην Ευρώπη. Η Αμερικανική Θρησκευτική Δεξιά, την οποία η Ευρωπαϊκή προσπαθεί να αντιγράψει, είναι ένα κίνημα συντηρητικών Προτεσταντών που τάσσεται κατά του σεξ εκτός γάμου, και διατείνεται ότι η χρήση αντισυλληπτικών, οι ερωτικές φαντασιώσεις και ο αυνανισμός καταστρέφουν τον άνθρωπο ηθικά και νευροφυσιολογικά. Οι φανατικοί αυτοί ευαγγελιστές Προτεστάντες επιχειρούν να συνδέσουν τις αμβλώσεις με την ψυχική ασθένεια, παραπληροφορώντας το κοινό, εκφοβίζοντας και στοχοποιώντας νεαρές γυναίκες, και υπονομεύοντας την σεξουαλική ανεξαρτησία ανδρών και γυναικών.
Στην Ελλάδα η θέση της Θρησκευτικής Δεξιάς διαφοροποιείται από αυτή της Αμερικανικής και των άλλων Ευρωπαϊκών χωρών, γιατί απουσιάζει η έμφαση στο σεξ που είναι το κύριο χαρακτηριστικό της για παράδειγμα, στην Καθολική Ιταλία. Οι Έλληνες οπαδοί της Θρησκευτικής Δεξιάς δεν ενδιαφέρονται τόσο για ζητήματα προσωπικής ηθικής (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η θέση της γυναίκας και τα δικαιώματα των γκέι μένουν ανεπηρέαστα), όσο για το θέμα των μεταναστών, ειδικά των αλλόθρησκων, την καύση των νεκρών, την απαγόρευση τόπων λατρείας άλλων θρησκειών, και φυσικά την μη-φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Μπορεί η Ελληνική Θρησκευτική Δεξιά να μην βάλει κατά του σεξ για να προσεγγίσει τους υποψήφιους ψηφοφόρους της και να ‘πουλήσει’ την ιδεολογία της, αλλά επιχειρεί να δώσει την εντύπωση ότι είναι η εκλεκτή παράταξη των θείων δυνάμεων. Το πώς εξασφαλίζεται η εύνοια του Θεού μπορεί να διαφέρει από κόμμα σε κόμμα. Ο Παναγιώτης Καμμένος, με το κόμμα των ‘Ανεξάρτητων Ελλήνων’ και το μότο ‘ξεκινάμε με τη βοήθεια της Παναγιάς’ στην ιδρυτική του διακήρυξη, στοχεύει στο υποσυνείδητο των πολιτών συνδέοντας το πάθος της Ορθόδοξης πίστης με την επιθυμία του ‘αδικημένου’ Έλληνα --που δεν φέρει καμία ευθύνη για τα δεινά που περνάει η χώρα-- ν’ αγωνιστεί κατά των ξένων δυνάμεων και ν΄ανακτήσει την ανεξαρτησία του. Κύριος στόχος είναι οι Γερμανοί ‘κατακτητές’ και η τιμωρητική πολιτική των Βρυξελλών. Η αδικία κατά των άμεμπτων Ελλήνων είναι τόσο κατάφωρη που η αρωγή του Θεού είναι εξασφαλισμένη.
Το κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη αποτελεί μια πιο κλασική μορφή Θρησκευτικής Δεξιάς όπου  ο ιδρυτής του, επικαλούμενος το τρίπτυχο ‘Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια’ προσπαθεί να δημιουργήσει την αίσθηση της ύπαρξης μιας ευρύτερης ‘οικογένειας’ που διέπεται από τις αρχές της ορθοδοξίας και της πατριδολατρίας, μιας οικογένειας στην οποία δεν υπάρχει θέση για όσους δεν ενώνει η κοινή ‘φυλετική’ καταγωγή και τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη.
Ο Ελληνοχριστιανισμός επανακάμπτει και σε πολλές ομιλίες του Αντώνη Σαμαρά. Η Ορθοδοξία μπερδεύεται γλυκά με την ποίηση του Ελύτη, που μετατρέπεται σε πολιτικό μανιφέστο υπέρ του ιδεώδους της Ελληνικότητας. Οι έννοιες της Αλήθειας και της Ηθικής ταυτίζονται με την πνευματική μας παράδοση, το συλλογικό ‘ελληνικό DNA’, την ‘κυτταρική μας μνήμη’.
Στην τρέχουσα προεκλογική συγκυρία, κοινός τόπος της Θρησκευτικής Δεξιάς, είτε ψήφισε υπέρ  είτε κατά του μνημονίου, είναι η μετάθεση των ευθυνών, από τα Ελληνικά κόμματα και το σύστημα που συντηρούν εδώ και δεκαετίες, στους ξένους αιρετικούς τεχνοκράτες. Άλλωστε η μετάθεση των ευθυνών αποτελεί το μεγάλο ταλέντο όλων των κομματικών παρατάξεων στην Ελλάδα.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

ΠΗΓΗ 

Φιλοποίμην Φίνος - Ένας άνθρωπος με όραμα.

Φίνος Φιλμς. Ένα όνομα που έχει συνδεθεί άρρηκτα με τον Ελληνικό κινηματογράφο.

Ποιος ήταν όμως ο άνθρωπος πίσω από την εταιρία ονείρων?
Ιδρυτής ήταν ο –παρ’ολίγον  δικηγόρος-  Φιλοποίμην Φίνος.  Γεννήθηκε το 1908 στο χωριό Τιροθέα Λοκρίδος.

Ο πατέρας του αν και γιατρός, ασχολήθηκε ως επιχειρηματίας με κινηματογραφικές αίθουσες. Αυτό ήταν ίσως και το έναυσμα για τον νεαρό Φιλοποίμενα όσον αφορά τον κινηματογράφο. Παρόλα αυτά ο πατέρας του επέμενε στις νομικές σπουδές, τις οποίες και ο Φιλοποίμενας ολοκλήρωσε.  Όμως το μικρόβιο του κινηματογράφου δεν έλεγε να φύγει μέσα από τον νεαρό Φίνο. Έτσι αρχίζει να ενημερώνεται και να έρχεται σε επαφή με τα studio και τα εργαστήρια της Dag Films, μετά τη γνωριμία του με έναν εκ των ιδρυτών της εταιρίας.

Ο Φιλοποίμην αρχίζει να «σπουδάζει» ταυτόχρονα και τη τέχνη του κινηματογράφου. Έχει άλλωστε αποφασίσει ποιόν δρόμο θα ακολουθήσει. Παθιάζεται με τον τεχνικό εξοπλισμό και προσπαθεί να μάθει όσα περισσότερα μπορεί.
Λίγα χρόνια αργότερα η Dag Films χρεοκοπεί και κλείνει.

Το 1939, μαζί με τους αδερφούς Σκούρα, ο Φιλοποίμενας Φίνος ιδρύουν τα  Ελληνικά Κινηματογραφικά Στούντιο.  Εκεί αποφασίζει να κάνει το τολμηρό βήμα σκηνοθετώντας τη ταινία «Το τραγούδι του χωρισμού». Ήταν και η μοναδική σκηνοθετική απόπειρα του Φιλοποίμενα. Αν και η ταινία ήταν τεχνικά άρτια, για τα δεδομένα της εποχής, καλλιτεχνικά και εμπορικά αποδείχτηκε αποτυχημένη. Ο Φίνος δε πτοείται.

Σύντομα όμως θα ξεσπάσει ο Ελληνοιταλικός πόλεμος.  Ο Φιλοποίμενας επιστρατεύεται αλλά το κύριο όπλο του στο πεδίο της μάχης είναι μια…. κάμερα.   Η Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού του αναθέτει την αποστολή να καταγράψει τα γεγονότα του μετώπου.
Μετά έρχεται η κατοχή. 1942. Ο Φίνος κάθεται σε ένα μικρό σπίτι ανάμεσα σε τεχνικό εξοπλισμό και ονειρεύεται, μαζί με τη σύζυγο του Τζέλλα με την οποία έχουν παντρευτεί πριν από το πόλεμο. Όμως ο Φίνος δε μένει στα όνειρα. Τα υλοποιεί. Μαζί με τον τεχνικό Γιώργο Καβουκίδη και τον Μάρκο Ζέρβα (γνώστη της τεχνικής ήχου) κάνουν το πρώτο βήμα για τη γέννηση της εταιρίας-θρύλου.
Η πρώτη ταινία είναι “H φωνή της καρδιάς”.

Πρωταγωνιστής ο μεγάλος ηθοποιός της θεατρικής σκηνής, Αιμίλιος Βεάκης. Μαζί του η Νίτσα Τσαγανέα, ο Λάμπρος Κωσταντάρας, ο Δημήτρης Χορν (σε πρώτη εμφάνιση), η Καίτη Πάνου και η μικρή Σμαρούλα Γιούλη (9 ετών τότε). Σενάριο-Σκηνοθεσία ο Δημήτρης Ιωαννόπουλος. Στη μουσική ο Χρήστος Χαιρόπουλος. Ο Φίνος έχει τη γενική επίβλεψη, προσπαθώντας να ξεπεράσει και τις όποιες δυσκολίες, ώστε η ταινία να ολοκληρωθεί.  Και ολοκληρώνεται. Το 1943. Αν αναλογιστούμε τις συνθήκες που επικρατούσαν τότε,  η ταινία μπορεί να χαρακτηριστεί επίτευγμα. Όχι μόνο επειδή έγινε αλλά γιατί παρά τις δυσκολίες είναι μια ταινία σκηνοθετικά και τεχνικά άρτια για τα τότε δεδομένα. Μετά το πέρας της επεξεργασίας, η ταινία βγαίνει στους κινηματογράφους. Η επιτυχία είναι πρωτοφανής!!! Ο κόσμος σπεύδει να δει τη ταινία κατά χιλιάδες. Οι Γερμανοί κατακτητές αντίθετα δεν είδαν με καλό μάτι αυτή την επιτυχία, που έβγαλε όλον αυτό τον κόσμο στους δρόμους. Αν και το θέμα της ταινίας δεν είχε καμία σχέση με τον πόλεμο, ούτε είχε κανένα μήνυμα αντίστασης προς το κατακτητή, σίγουρα αναπτέρωσε το ηθικό του κόσμου, το γεγονός ότι κάποιοι έφτιαξαν μια ταινία, μέσα στη μαυρίλα της κατοχής. Έτσι ο Φίνος συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Το ίδιο και ο πατέρας του. Περνάνε στρατοδικείο και καταδικάζονται σε θάνατο. Ο Φίνος κινδυνεύει να πληρώσει το όνειρό του με την ίδια του τη ζωή. Τελικά θα τη γλυτώσει, εφόσον η εκτέλεσή του αναβάλλεται και τελικά μετά από μερικούς μήνες αποφυλακίζεται. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για τον πατέρα του, ο οποίος τελικά εκτελέστηκε. Εκτός από τη ταλαιπωρία που υπέστη στη φυλακή, οι Γερμανοί είχαν κατασχέσει και το μεγαλύτερο μέρος του εξοπλισμού του. Όμως έπρεπε να προχωρήσει.

Μετά την απελευθέρωση, μαζί με τους Καβουκίδη,  Σακελλάριο και Τζαβέλλα, ο Φίνος βάζει μπροστά για τη δημιουργία ταινιών, όπως τις είχε στο μυαλό του.

Ο Φίνος ενδιαφερόταν να δημιουργήσει ταινίες τεχνικά, σκηνοθετικά και σεναριακά ανώτερες. Προσοχή στα σκηνικά, προσοχή στους διαλόγους, σεβασμός στη γλώσσα. Και βέβαια μεγάλο όπλο οι ηθοποιοί. Βέβαια αμέσως μετά το πόλεμο δεν υπήρχε Ελληνικός κινηματογράφος. Όμως ο Φίνος ήξερε ότι αργά ή γρήγορα ο ανταγωνισμός θα κάνει την εμφάνισή του. Εκείνος θέλει να φύγει μπροστά προσφέροντας ποιοτικές ταινίες σε μια εποχή που ο κινηματογράφος αποτελεί για τον κόσμο μία από τις λίγες μορφές ψυχαγωγίας.   Έτσι γεννιέται ο σύγχρονος Ελληνικός κινηματογράφος, μεταπολεμικά.

Ο Φίνος δίνει μεγάλη έμφαση στη τεχνική. Είναι άλλωστε ο πρώτος που θα χρησιμοποιήσει μηχάνημα εγγραφής του ήχου πάνω στο φιλμ, με λυχνίες παλλόμενου φωτός, δικής του κατασκευής.  
Το σενάριο πάλι έπρεπε να αφορά πρωτότυπες ιστορίες. Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορούμε να πούμε πως ο Φίνος τόλμησε σε αυτό το θέμα. Παράδειγμα το «Οι Γερμανοί Ξανάρχονται» του 1948. Η ταινία μέσα από ένα flash back του πρωταγωνιστή (Β. Λογοθετίδης) στα χρόνια της κατοχής, καυτηριάζει την εμφύλια διαμάχη που μαινόταν την εποχή της προβολής της ταινίας! Το σενάριο ήταν των Χ. Γιαννακόπουλο και Α. Σακελλάριου.

Άλλο παράδειγμα η ταινία «Τελευταία Αποστολή» του 1949. Εκεί ο Φίνος δέχεται τα πυρά της λογοκρισίας της εποχής, εφόσον στο σενάριο (του Ν. Τσιφόρου) μια Ελληνίδα σύζυγος αξιωματικού, τη περίοδο της κατοχής, κάνει σχέση με Γερμανό! Αυτό θεωρήθηκε προσβολή από το καθεστώς, για την δοκιμαζόμενη Ελληνίδα της κατοχής. Ο Φίνος τελικά αλλάζει την εθνικότητα της, κάνοντάς την Ουγγαρέζα! Η ταινία πάντως κάνει την αρχή για τη συμμετοχή Ελληνικών ταινιών στο Φεστιβάλ των Καννών.

Τη σεζόν 1949-1950 προβάλλεται η ταινία «Ο Μεθύστακας». Επρόκειτο για μια ιδέα του Γιώργου Τζαβέλλα (σενάριο-σκηνοθεσία), ο οποίος έβαλε και χρήματα ως συνεταίρος του Φίνου, μιας και ο τελευταίος είχε στη πορεία αμφιβολίες για το κατά η ταινία θα πιάσει εμπορικά. Η ταινία όχι μόνο ήρθε πρώτη εκείνη τη σεζόν, αλλά ήταν τεράστια εισπρακτική επιτυχία, κόβοντας 304.438 εισιτήρια,  αριθμός-ρεκόρ για την εποχή. Έτσι η εν λόγω ταινία θέτει γερά θεμέλια για την επικράτηση του Φίνου, εδραιώνει τον Τζαβέλλα ενώ χρήζει τον Ορέστη Μακρή (που ενσάρκωσε τον μεθύστακα) ως έναν από τους σημαντικούς πρωταγωνιστές του Ελληνικού σινεμά. . 

Και εδώ είναι μια άλλη παράμετρος όσον αφορά τον Φίνο. Ο Φίνος καθιέρωσε το λεγόμενο «σταρ-σύστεμ» όπως το γνωρίσαμε στη χρυσή εποχή του Ελληνικού κινηματογράφου.
Η εταιρία μεταφέρεται το 1954 σε νέες εγκαταστάσεις, στην οδό Χίου 53.
Σταδιακά η παραγωγή ταινιών μεγαλώνει, δίνοντας όμως σημαντικές δραματικές και κωμικές ταινίες τη δεκαετία του ’50 (Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο -1955, Η καφετζού-1956, Το αμαξάκι-1957, Λατέρνα, φτώχεια και γαρύφαλλο-1957, Μια ζωή την έχουμε!-1958, Το τελευταίο ψέμα-1958 κ.α.).

Η δεκαετία του ’60 πραγματικά εκτοξεύει τον εγχώριο κινηματογράφο στα ύψη.  Ο συνολικός αριθμός ταινιών κάποιες φορές ξεπερνάει ακόμα και τις 100 μέσα σε ένα χρόνο, από όλες τις εταιρίες παραγωγής, με τον Φίνο βέβαια να πρωταγωνιστεί στο χώρο. Κοινωνικές, κωμικές, δραματικές ταινίες και μιούζικαλ σπάνε τα ταμεία με τους δημοφιλείς πρωταγωνιστές και πρωταγωνίστριες να κάνουν πραγματική παρέλαση. Ήδη λίγο πριν τα μέσα της δεκαετίας όλο και περισσότερος κόσμος θα γεμίζει τις σκοτεινές αίθουσες. Αν στη δεκαετία του ’50 η πιο εμπορική ταινία σπανίως πλησίαζε τα 200.000 εισιτήρια (με εξαίρεση τη «Κάλπικη Λίρα» που έκανε 208.410 εισιτήρια, τη σεζόν 1954-55), μετά το 1963 οι πιο εμπορικές ταινίες θα ξεπερνάνε άνετα τα 400.000 ή 500.000 ή και τα 600.000 εισιτήρια!  (π.χ. τη σεζόν 1964-65 το «Κορίτσια για Φίλημα» έκοψε 619.236 εισιτήρια (1^η θέση) με τη ταινία «Το Δόλωμα» να έρχεται 2^ο με 557.302 εισιτήρια). Ο Φίνος κρατάει τα ηνία του σύγχρονου Ελληνικού κινηματογράφου, έχοντας όλα τα κατάλληλα τεχνικά και καλλιτεχνικά υλικά για να τον κρατήσουν στη κορυφή.

Ήδη από το 1958 διαθέτει τα studio στους Αγίους Αναργύρους, όπου στο μεγάλο πλατό υπάρχει η δυνατότητα να κατασκευαστούν σκηνικά πόλης. Κλασικό παράδειγμα τα σκηνικά της Τρούμπας στη ταινία «Λόλα» με τη Τζένη Καρέζη.
Όμως ο Φίνος το 1970 εγκαινιάζει νέα μεγαλύτερα, υπερσύχρονα  studio στα Σπάτα, έχοντας σαν όνειρο να δημιουργήσει μια κινηματογραφική πολιτεία.

Τη σεζόν 1970-71 η ταινία της Finos-Films «Υπολοχαγός Νατάσσα» με τους Α. Βουγιουκλάκη και Δ. Παπαμιχαήλ  θα έρθει 1^η σπάζοντας κάθε ρεκόρ εισιτηρίων. Έκοψε 751.117 εισιτήρια καθιστώντας τη ως τη πιο εμπορική ταινία στην Ελλάδα για πάρα πολλά χρόνια. Το σενάριο και η σκηνοθεσία ήταν του Νίκου Φώσκολου. Όμως ήδη ο Ελληνικός κινηματογράφος έχει μπει σε τροχιά κάμψης.

Ο Φίνος ποτέ δε θα θελήσει να εργαστεί για τη τηλεόραση η οποία αποτελεί ήδη έναν σημαντικό αντίπαλο  σε σχέση με τον κινηματογράφο.

Η τελευταία ταινία της Finos-Films που προβάλλεται είναι το «ο κυρ-Γιώργης εκπαιδεύεται»  με τον Δ. Παπαγιαννόπουλο, το 1977. Είναι η χρονιά που ο Φιλοποίμην Φίνος θα φύγει από τη ζωή- στις 26 Ιανουαρίου. Έχει αφήσει πίσω του μια τεράστια κληρονομιά. Μια κληρονομιά πολιτιστική για όλους τους Έλληνες, Ένα τεράστιο έργο που δημιούργησε έχοντας ένα όραμα και σημαντικούς συνεργάτες. Τεχνικούς, σκηνοθέτες, σεναριογράφους, ηθοποιούς. Μια κανονική βιομηχανία ή οποία κατά καιρούς μας εκπροσώπησε επάξια και στο εξωτερικό.

Billy.

Βιογραφίες - Τζένη Καρέζη.

Η αγαπημένη ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου Τζένη Καρέζη γεννήθηκε στην Αθήνα στις 12 Ιανουαρίου 1934. Το πραγματικό της όνομα ήταν Ευγενία Καρπούζη. Έζησε τα παιδικά της χρόνια σε διάφορες πόλεις, ακολουθώντας στις μεταθέσεις τους γονείς της που ήταν εκπαιδευτικοί. Στη Θεσσαλονίκη μπήκε εσωτερική στο Γαλλικό Σχολείο Καλογριών και αργότερα συνέχισε στο αντίστοιχο Saint Joseph στην Αθήνα.
H αγάπη της για το θέατρο άρχισε να εκδηλώνεται από τα μαθητικά της, ακόμη, χρόνια και εκφράστηκε με τη συμμετοχή της στις σχολικές παραστάσεις. Το 1951 –χρονιά αποφοίτησής της από την Ελληνογαλλική Σχολή– πήρε μέρος στην παράσταση της Aντιγόνης του Σοφοκλή που ανέβηκε στο REX από τους τελειόφοιτους, ερμηνεύοντας τον ομώνυμο ρόλο.
Την ίδια χρονιά έγινε δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όπου μαθήτευσε δίπλα στον Δημήτρη Pοντήρη, τον Άγγελο Tερζάκη, την Kατερίνα και τον Γιώργο Παππά, που υπήρξε και ο πρώτος μεγάλος της έρωτας. Αποφοίτησε το 1954 κα αμέσως χρίστηκε πρωταγωνίστρια. Ο πρώτος της ρόλος στο θεατρικό σανίδι ήταν δίπλα στη Μελίνα Μερκούρη και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο, στο έργο Ωραία Ελένη που ανέβηκε τον Οκτώβριο του 1954 στο Θέατρο Κοτοπούλη. Ακολούθησαν σπουδαίοι ρόλοι, δίπλα στον Αλέξη Μινωτή και την Κατίνα Παξινού (Οφηλία στον Άμλετ, Κορντέλια στον Βασιλιά Ληρ, Αντέλα στο Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα του Λόρκα κ.ά.)
Παράλληλα, το 1955 έκανε και το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, με τη Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο του Αλέκου Σακελάριου, για να ακολουθήσουν περισσότερες από 30 ταινίες, όπως Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος (1960), Η νύφη το ’σκασε (1962), Τα κόκκινα φανάρια (1963), Δεσποινίς διευθυντίς (1964), Μια τρελή τρελή οικογένεια (1965), Τζένη - Τζένη (1966), Ένας ιππότης για τη Βασούλα (1968), Μια γυναίκα στην αντίσταση (1970).
Στο Εθνικό Θέατρο έμεινε ως το 1959, παίζοντας σε έργα του Τολστόι, του Αντρέγεφ, του Ούγκο Μπετ και του Αριστοφάνη, δίπλα στη Μαίρη Αρώνη. Μετά το 1960, δημιούργησε δικούς της προσωπικούς θιάσους και συνεργάστηκε με έξοχους κωμικούς, όπως ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Μίμης Φωτόπουλος και ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος.
Από το 1968 μέχρι το θάνατό της έπαιξε μαζί με τον Κώστα Καζάκο, Καμπανέλλη, Άλμπυ, Ίψεν, Τσέχωφ, Αναγνωστάκη, ενώ το 1985 ερμήνευσε για πρώτη φορά αρχαίο δράμα, με τη Μήδεια, σε σκηνοθεσία Bολανάκη, παράσταση που και στο Ηρώδειο και στην Επίδαυρο γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Τελευταία της θεατρική παράσταση ήταν τα Διαμάντια και μπλουζ της Λούλας Αναγνωστάκης.
Στην προσωπική της ζωή έκανε δύο γάμους. Ο πρώτος με τον δημοσιογράφο Ζάχο Χατζηφωτίου το 1962 και ο δεύτερος με τον ηθοποιό Κώστα Καζάκο το 1967, με τον οποίο και έμεινε παντρεμένη έως το τέλος της ζωής της. Με τον Καζάκο απέκτησαν έναν γιο, τον Κωνσταντίνο, ο οποίος ακολουθεί με επιτυχία τα βήματα των γονιών του, όντας και ο ίδιος ηθοποιός.
Η Τζένη Καρέζη πέθανε στις 27 Ιουλίου του 1992, νικημένη από την επάρατο νόσο. Στη μνήμη της ιδρύθηκε, την ίδια χρονιά, το ίδρυμα Τζένη Καρέζη, με σκοπό την παρηγορητική αγωγή των ασθενών που πάσχουν από καρκίνο και χρόνιες καταληκτικές νόσους και τη με κάθε μέσο ανακούφισή τους από τον πόνο.

Αστικές στιγμές στην Αθήνα (Urban Athens) #2

(Photos: Billy -2011,2012)

Αυτοκίνητο της χρονιάς 2012

Το Opel Ampera/ Chevrolet Volt, ψηφίστηκε ως “Αυτοκίνητο της χρονιάς “  για το 2012.

Το ηλεκτρικό όχημα της General Motors κατέκτησε τον τίτλο με 330 πόντους. Στη δεύτερη θέση ήρθε το VW Up! με 281 πόντους και στη τρίτη θέση το νέο Ford Focus με 256 πόντους.
Το “πράσινο” μοντέλο της Opel εκτός από τον ηλεκτροκινητήρα, διαθέτει και έναν κινητήρα βενζίνης 1.4 λίτρων, ο οποίος μπορεί να λειτουργήσει συμπληρωματικά για να αυξήσει την αυτονομία του αυτοκινήτου.
Πάντως, εξαιτίας  του οικολογικού του χαρακτήρα, το Ampera δεν είναι ο ορισμός του προσιτού αυτοκινήτου.
Στη χώρα μας η τιμή του ξεκινάει από τα 44.500 ευρώ.

Ο Ευρωπαϊκός θεσμός του “Car of the year” ξεκίνησε το 1964.Μέχρι σήμερα τους περισσότερους τίτλους έχει κερδίσει η Fiat, συνολικά 9 φορές.

Η Opel είναι η τέταρτη φορά που κατακτάει τον τίτλο.

To 1985 κερδίζει για πρώτη φορά τον τίτλο για το "Car of the year", χάρη στη 5η γενιά του Opel Kadett. Toν δεύτερο τίτλο κερδίζει δύο χρόνια αργότερα, το 1987, με το Opel Omega, το μεγάλο οικογενειακό μοντέλο της εταιρίας.
Ο τρίτος τίτλος έρχεται πολλά χρόνια αργότερα, μόλις το 2009, με το Insignia (αντικαταστάτης του Vectra). Φέτος ήταν πάλι η σειρά της Opel με το Ampera.

Οpel Kadett E- Car of the Year 1985

Opel Omega A- Car of the Year 1987



Opel Insignia- Car of the Year 2009

Βιογραφίες - Δημήτρης Χορν.

Ο κορυφαίος ηθοποιός του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου Δημήτρης Χορν γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου του 1921 στην Αθήνα. Πατέρας του ήταν ο γνωστός θεατρικός συγγραφέας Παντελής Χορν. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Βασιλικού Θεάτρου (νυν Εθνικού), όπου έκανε το ντεμπούτο του το 1940, στην οπερέτα του Στράους «Η Νυχτερίδα».
Αμέσως μετά εμφανίστηκε στο «Θέατρο Ρεξ» της Μαρίκας Κοτοπούλη, ως πρωταγωνιστής σε έργα, όπως «Ο πρωτευουσιάνος», «Αλάτι και πιπέρι», «Η κυρία με τις καμέλιες» κ.ά. Την περίοδο 1943 - 1944 συμμετείχε στο θίασο της Κατερίνας, με την οποία συμπρωταγωνίστησε στο «Σύζυγοι με δοκιμή». Το 1944 συγκρότησε δικό του θίασο μαζί με τη Μαίρη Αρώνη και λίγο αργότερα συνέπραξε με τη Βάσω Μανωλίδου. Το 1945 συνεργάστηκε με τον θίασο Μελίνας Μερκούρη και Νίκου Χατζίσκου, ενώ την περίοδο 1946 - 1950 επέστρεψε στο «Βασιλικό Θέατρο».
Ύστερα από απουσία δύο ετών στο εξωτερικό, επιστρέφει στην Ελλάδα και το 1953 γνωρίζει την Έλλη Λαμπέτη. Ο δεσμός τους επισπεύδει το διαζύγιο της Λαμπέτη με τον Μάριο Πλωρίτη και μαζί γράφουν μία από τις πιο αστραφτερές σελίδες στην υποκριτική τέχνη. Συγκροτούν δικό τους θίασο, μαζί με τον Γιώργο Παππά, ανεβάζοντας έργα, όπως: «Ο βροχοποιός», «Νυφικό Κρεβάτι» και «Το παιχνίδι της Μοναξιάς». Οι δρόμοι τους χώρισαν το 1959 και δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ στο θεατρικό σανίδι.
Μεγάλη ήταν η συμβολή του Δημήτρη Χορν και στον κινηματογράφο. Πρωταγωνίστησε μόνο σε 10 ταινίες, δίνοντας όμως ανεπανάληπτες ερμηνείες, όπως στην «Κάλπικη λίρα» (1954), στο «Μια ζωή την έχουμε» (1955) και «Το κορίτσι με τα μαύρα» (1956).
Έντονη ήταν και η ραδιοφωνική παρουσία του. Εκτός από τις μαγνητοφωνήσεις δεκάδων θεατρικών έργων, είχε «περάσει» στον κόσμο με ιδιαίτερο κέφι και φινέτσα ένα «αεράκι» εβδομαδιαίων πεντάλεπτων εκπομπών, που έγραφε ο Κώστας Πρετεντέρης. Με μια σουρεαλιστική ειρωνεία στη φωνή του, διάβαζε φανταστικά γράμματα ακροατών στην εκπομπή «Ο Ταχυδρόμος έφτασε».
Διετέλεσε γενικός διευθυντής της ΕΡΤ την περίοδο 1974 -1975, ενώ το 1980 ίδρυσε με τη σύζυγό του Άννα Γουλανδρή το Ίδρυμα Γουλανδρή - Χορν, σκοπός του οποίου είναι η μελέτη του ελληνικού πολιτισμού. Η Πολιτεία του απένειμε το Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α'.
Πέθανε στις 16 Ιανουαρίου του 1998, ύστερα από πολύμηνη ασθένεια.

Φιλμογραφία

1. Η φωνή της καρδιάς (1943)

2. Χειροκροτήματα (1944)

3. Ο μεθύστακας (1949)

4. Κυριακάτικο ξύπνημα (1953)

5. Ιστορία μιας κάλπικης λίρας (1955)

6. Το κορίτσι με τα μαύρα (1956)

7. Μια ζωή την έχουμε! (1958)

8. Μια του κλέφτη... (1960)

9. Αλλοίμονο στους νέους (1961)

Η ΗΘΙΚΗ ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ.

Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος και Κώστας Χ. Χριστίδης, Το Ευ Επιχειρείν: Ο Διατηρήσιμος Πλούτος των Εθνών. Αθήνα, Europress Media Group, 2012
Πολλά ακούγονται και γράφονται για την επιχειρηματική δράση στην Ελλάδα. Σχεδόν πάντοτε, με την εξαίρεση βέβαια αυτών που ακούγονται σε εκδηλώσεις επιχειρηματιών, τα σχόλια και οι τόνοι είναι αρνητικοί. Στην χώρα του κυρίαρχου, και συνάμα μισητού, κρατισμού κάθε αναφορά στην επιδίωξη του κέρδους λογίζεται σαν πράξη αντι-κοινωνική, αλαζονικά εγωιστική και περίπου καταδικαστέα. Η προσπάθεια λοιπόν να γραφεί ένα βιβλίο με θέμα το «επιχειρείν» και τα όσα θετικά επιφέρει στην χώρα και την κοινωνία αποτελεί άθλο. Σχεδόν Ηράκλειο. Το ακροατήριο είναι εξ’ αρχής αρνητικά διακείμενο. Ακόμα και οι ίδιοι οι επιχειρηματίες ποτέ σχεδόν δεν υποστηρίζουν την αποστολή και τον κοινωνικο-οικονομικό τους ρόλο. Τι λοιπόν μπορεί να κάνει ένας (η δύο στην συγκεκριμένη περίπτωση) συγγραφέας;

Η προσπάθεια όμως των Χρηστίδη – Παπανδρόπουλου είναι εντυπωσιακή. Αν η χώρα διέθετε στιβαρές και αποφασισμένες πολιτικές ηγεσίες που θα στόχευαν με πίστη στις μεταρρυθμίσεις και στην αλλαγή χαρακτήρα και κατεύθυνσης της κοινωνίας μας θα το μοίραζαν στα σχολεία. Εδώ όμως αμφιβάλω αν ακόμη και ο ΣΕΒ θα τολμούσε να το συστήσει στα μέλη του. Μόλις πρόσφατα βρέθηκα σε κάποια τηλεοπτική συζήτηση κι’ έκπληκτος άκουσα ένα καλεσμένο (πετυχημένο κατά τους παρουσιαστές) επιχειρηματία να υπεραμύνεται των παροχών που μοιράζει η επιχείρησή του – ενώ κατηγορούσε την κυβέρνηση, όχι για τους φόρους η για τις γραφειοκρατικές διαστρεβλώσεις της αγοράς, αλλά για την έλλειψη οικονομικών κινήτρων. Επειδή δηλ. δεν του μοίραζε λεφτά!! Και μετά, για την έλλειψη ανταγωνιστικότητας αναζητούμε σαν υπεύθυνες τις υψηλές, υποτίθεται, αμοιβές.

Στο κείμενό τους οι συγγραφείς βάζουν συχνά το χέρι πάνω στις πραγματικές πληγές του ελληνικού επιχειρηματικού τοπίου. Με θάρρος και διεισδυτικότητα εξηγούν τις δυσχέρειες της επιχειρηματικής δράσης στην Ελλάδα. Οπου το σύστημα κάνει ότι είναι δυνατόν για να καταπνίξει κάθε καινούργια πρωτοβουλία, κάθε καινοτομία κάθε ενθουσιώδες ξεκίνημα. Από νομοθετικά πλαίσια που προστατεύουν την κάθε κατεστημένη επιχειρηματική μονάδα από τον ανταγωνισμό (ενάντια στον υποτιθέμενο «αθέμιτο ανταγωνισμό») μέχρι τις λυσσώδεις κρατικές προσπάθειες να κρατήσουν στη ζωή – με την βοήθεια ενός κρατικοδίαιτου συνδικαλιστικού κινήματος – επιχειρήσειε που παράγουν προιόντα που δεν επιθυμεί πλέον η αγορά και που αναπόφευκτα θα πρέπει να χρεοκοπήσουν και να κλείσουν. Το ελληνικό σύστημα όσο κάνει σχεδόν απαγορευτική (μέσω φόρων και γραφειοκρατίας) την είσοδο νέων μονάδων στην αγορά εξ’ ίσου και την έξοδό από αυτήν. Ουσιαστικά απαγορεύουν (τουλάχιστον απαγόρευαν όσο διαρκούσε η περίοδος της ευημερίας των δανεικών) την χρεοκοπία. Το κράτος φορτώνει στην πλάτη των φορολογουμένων τις αποτυχημένες προσπάθειες εταιριών να επιβιώσουν με την αιτιολογία της διάσωσης θέσεων εργασίας. Αυτό που κανείς δεν ομολογεί είναι πως τέτοια μέτρα δεν συνιστούν πολιτική απασχόλησης αλλά πολιτικές κοινωνικής προστασίας. Που όμως κανείς δεν τολμά να αποκαλέσει έτσι. Και φορτώνει την χώρα με δημόσια ελλείμματα που όμως δεν καταγράφονται σαν κοινωνικές δαπάνες.

Θυμάμαι πως όταν ήταν πλέον αναπόφευκτο πως θα έκλειναν τα μεταλλεία του Σκαλιστήρη στην Εύβοια, τα συνδικάτα μας πλησίασαν επιμένοντας πως με «λίγα» χρήματα (1,5 περίπου δις δρχ τότε) θα μπορούσε η επιχείρηση να ορθοποδήσει και να έχει και κέρδη. Στην παρατήρησή μου πως τότε θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα χρήματα των αποζημιώσεών τους (6 δις περίπου) και να έπαιρναν στα χέρια τους την επιχείρηση δίχως βάρη (ήταν τότε ενταγμένη στον δημόσιο ΟΑΕ) και να την τρέξουν μόνοι τους, μου έδωσαν με δέος την εξής απάντηση :«Και να ρισκάρουμε τα δικά μας χρήματα;»

Ένα άλλο βέβαια αρνητικό ζήτημα στην Ελλάδα ήταν και ο τρόπος λειτουργίας του Τραπεζικού συστήματος. Που ήταν καθαρά υποχείριο των κομμάτων και της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας. Τα δάνεια λοιπόν διοχετεύονταν με βάση κριτήρια πολιτικής υποστήριξης και διεκπεραίωσης εξυπηρετήσεων και ρουσφετιών. Υποτίθεται πως από όλα αυτά είχαμε πλέον ξεφύγει. Τελευταία όμως γεγονότα και διαπιστώσεις δείχνουν πως δεν είναι ακριβώς έτσι. Πως είναι δυνατόν να «ενημερώνεται» το Πρωθυπουργικό γραφείο για δάνεια σε εφημερίδες, άλλα έντυπα να ασκούν πολιτική κριτική διότι δεν εξασφαλίζουν ευνοικές δανειοδοτήσεις και άλλοι να ενισχύονται πάνω και πέραν από κάθε λογική οικονομικής δραστηριότητας. Δεν εντυπωσιάζει έτσι βέβαια η επιμονή κάποιων η χώρα να βγεί από το ευρώ. Ώστε και πάλι οι πολιτικές ηγεσίες να αποφασίζουν για τραπεζικά δάνεια και επιχορηγήσεις κατά το δοκούν...

Αυτό που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον στην συγγραφική αυτή προσπάθεια είναι η διάθεση των δημιουργών να μην χαιδέψουν αυτιά και να αποκαλέσουν τα πράγματα με το όνομά τους. Καταγγέλεται έτσι η πλειονότητα των ελλήνων επιχειρηματιών πως αδιαφορούν για την συγγκρότηση ενός κορμού αστικών αξιών αλλά και για την δραστηριοποίησή τους στην κοινωνία ώστε η επιχειρηματική δράση να αποκτήσει το κύρος και την κοινωνική αναγνώριση που της αξίζει. Δεν μάχονται οι έλληνες επιχειρηματίες πολιτικά, πέραν των ατομικών τους διασυνδέσεων με κόμματα και πολιτικούς, και αδιαφορύν για την ιδεολογική δράση. Γίνονται έτσι θύματα των αριστερών αντιλήψεων που κυριαρχούν στην κοινωνία. Και συχνά συμβάλλουν και οι ίδιοι στην αποδόμηση της εικόνας και της αξιοπιστίας τους. Τα ΜΜΕ, που αποτελούν τα ισχυρότερα από αυτά ιδιωτικές επιχειρηματικές μονάδες, αποτελούν το ισχυρότερο εργαλείο υπονόμευσης της επιχειρηματικής δράσης. Εχουν τόσο επικρατήσει στην κουλτούρα της κοινωνίας οι ιδέες που πρπαγανδίζει η Αριστερά ώστε ακόμη και η λέξη κερδοσκοπία – που σημαίνει απλά επιδίωξη κέρδους – να είναι ταυτόσημη με κάτι παράνομο η αξιόποινο. Ακόμη και Υπουργοί Εμπορίου η και ηγέτες κομμάτων συντηρητικών η φιλελεύθερων καταγγέλουν γεγονότα «κερδοσκοπίας»(!!) στην αγορά. Οι επιχειρηματίες – εκδότες η ιδιοκτήτες των μεγάλων ΜΜΕ, ενθαρρύνοντας την κουλτούρα της γκρίνιας, της κακομοιριάς και της αντι-καπιταλιστικής καταγγελίας, θυμίζουν κάποιον που πυροβολεί το πόδι του και μετά γκρινιάζει γιατί είναι υποχρεωμένος να κουτσαίνει.

ΣΕ ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον τελευταίο της βιβλίο η Deirdre N Mccloskey (Bourgeois Dignity: Why Economics Can't Explain the Modern World, 2011) επισημαίνει την σημασία που έχει η αποδοχή των αξιών και των αντιλήψεων μιάς κοινωνικής ομάδας για να αρχίσει να μεγαλουργεί μέσα στο σύνολο στο οποίο βρίσκεται. Η βιομηχανική επανάσταση, σημειώνει η συγγραφέας, ξέσπασε ακριβώς στις κοινωνίες εκείνες που το κύρος και η αποδοχή/αναγνώριση της εμπορικής τάξης είχε αρχίσει να καθιερώνεται και η επιχειρηματική δράση να αποτελεί σημείοι αναφοράς για την συνολική δραστηριότητα αλλά και για τα επιτεύγματα μιάς χώρας. Ο θαυμασμός και η αποδοχή του επιχειρηματία κίνησε πολλούς να δραστηριοποιούντια εμπορικά και να βάζουν τις δεξιότητές τους στην υπηρεσία της αγοράς. Ετσι έρχεται η ανάπτυξη και ξεφεύγει μιά χώρα από την μιζέρεια των κοινωνικών και, κυρίως, οικονομικών αδιεξόδων.

Αλλά και τα κλασσικά πλέον βιβλία της Αυν Ράντ (Atlas Shrugged και The Virtue of Selfishness) αποδεικνύουν πως αυτό που κινεί την πρόοδο και οδηγεί μιά χώρα σε αξιοζήλευτα επίπεδα οικονομικών αλλά και τεχνολογικών επιτευγμάτων δεν είναι η συλλογική δράση και η κρατική καθοδήγηση. Είναι ακριβώς ο ατομικός εγωισμός, μαζί και με την ανεμπόδιστη επιχειρηματική δράση, που γκρεμίζει τα εμπόδια των όποιων αδιεξόδων και μέσα από την απελυθερωμένη δημιουργικότητα γεμίζει τον κόσμο αισιοδοξία και πάθος για νέα μελλοντικά μεγάλα βήματα. Η ηθική ανωγτερότητα της ελεύθερης επιχειρηματικής δράσης δεν μπορείι από κανέναν πλέον σήμερα ουσιαστικά να αμφισβητηθεί.

Ο Θαν. Παπανδρόπουλος, στο προλογικό του σημείωμα, θυμίζει την παρατήρηση του Πολωνού φιλόσοφου Λέστσεκ Κολακόφσκι πως «όπου δεν υπάρχει ελεύθερη επιχείρηση είναι αδύνατη η δημοκρατία». Κι έρχεται στο μυαλό μου η συνάφεια πολιτικών από σοσιαλιστές και φασίστες που στόχο είχαν να φιμώσουν την ελεύθερη επιχειρηματική δράση. Θυμηθείτε πόσο έμοιαζαν τα περίφημα «Εποπτικά Συμβούλια» που είχε θεσμοθετήσει για τις ελληνικές εταιρίες το Πασόκ το 1983, με την «Καθοδηγούμενη Επιχείρηση» (Wirtschaftslengung) που είχε εισάγει στην Ναζιστική Γερμανία ο στενός συνεργάτης του Χίτλερ, Αλφρεντ Σπέερ. Αλλά και το περίφημο Instituto Della Reconstruzione Industriale (IRI) που ίδρυσε ο Μουσολίνι με επικεφαλής τον Μπένι, για τον συντονισμό και έλεγχο των τότε Ιταλικών προβληματικών επιχειρήσεων, με τον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ) των δικών μας πρώιμων σοσιαλιστών, των αρχών της δεκαετίας του ’80...

Το συμπέρασμα είναι πως πρόκειται για μιά δουλειά εντυπωσιακή, και για τον όγκο της αλλά και για την διαύγεια και ορθολογικότητα των επιχειρημάτων της. Ελπίζω να ανοίξει τον δρόμο και για άλλες μελέτες πάνω στην ελεύθερη επιχειρηματική δράση. Ας αποδείξουμε επι τέλους πως δεν είναι πιά όλοι όσοι λογίζονται και γράφουν πρώην, νύν η αντεπιστέλλοντα μέλη της ΚΝΕ...

του Ανδρέα Ανδριανόπουλου.

Πηγή

Πρώην Αεροδρόμιο Ελληνικού και το πρόγραμμα "Ήλιος"

Κατατέθηκε στη Βουλή το σχέδιο νόμου για την αξιοποίηση του πρώην Αεροδρομίου Ελληνικού και το Πρόγραμμα «Ήλιος»

Κατατέθηκε, σήμερα, στη Βουλή το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής «Αξιοποίηση του πρώην Αεροδρομίου Ελληνικού – Πρόγραμμα «Ήλιος» – Προώθηση της ενέργειας από Ανανεώσιμες Πηγές (Ενσωμάτωση Οδηγίας 2009/28/ΕΚ) – Κριτήρια αειφορίας βιοκαυσίμων και βιορευστών (Ενσωμάτωση Οδηγίας 2009/30/ΕΚ)».
Το νομοσχέδιο περιλαμβάνει ρυθμίσεις για την προώθηση δύο μεγάλων επενδυτικών προγραμμάτων, τα οποία έχουν στόχο να συμβάλουν αποτελεσματικά στην τόνωση της ανάπτυξης, στην ανάκτηση της χαμένης ανταγωνιστικότητας, στην αύξηση των θέσεων εργασίας, στην αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων του τόπου μας.
Το Πρόγραμμα «Ήλιος», στοχεύει στην δημιουργία μεγάλων υποδομών παραγωγής και εξαγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από την Ελλάδα προς άλλες, κυρίως βόρειες, Ευρωπαϊκές χώρες. Το πρόγραμμα αυτό έχει τη δυνατότητα να προσελκύσει νέες επενδύσεις και κεφάλαια, να ενισχύσει την εγχώρια βιομηχανία ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και παραγωγής, κατασκευής, εγκατάστασης και λειτουργίας φωτοβολταϊκών, να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, να ενισχύσει την γεωστρατηγική θέση της χώρας μας αξιοποιώντας έναν ανεξάντλητο φυσικό πόρο, την Ελληνική ηλιοφάνειας.
Το Πρόγραμμα «Ήλιος» έχει ως βάση δύο ισχυρά ευρωπαϊκά νομοθετικά εργαλεία, την Οδηγία για την απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας και την Οδηγία για την προώθηση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, η οποία ενσωματώνεται στο ελληνικό δίκαιο με αυτό το νομοσχέδιο. Για την πλήρη υλοποίηση του προγραμμάτος, προϋποθέσεις είναι η επέκταση των διευρωπαϊκών δικτύων μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας – σήμερα η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα εξαγωγής ηλεκτρικής ενέργειας έως 3 GW, ενώ το «Ήλιος» προβλέπει τη δημιουργία υποδομών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από τον ήλιο έως 10 GW – η διαμόρφωση ενός πλαισίου διμερών ή ενιαίων τιμών για την εξαγώμενη ενέργεια και η ύπαρξη φυσικού χώρου και θεσμικού πλαισίου στην Ελλάδα για τη δημιουργία των επενδύσεων αυτών.
Για τις δύο πρώτες προϋποθέσεις η Ελληνική Κυβέρνηση βρίσκεται σε συνεχή επαφή και συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλά και άλλες χώρες μέλη της ΕΕ. Ενώ το σχέδιο νόμου επιχειρεί να καλύψει ένα μέρος από την τρίτη προϋπόθεση που είναι η διαμόρφωση ενός θεσμικού πλαισίου που καθιστά εφικτή την υλοποίηση επενδύσεων και λειτουργία μεγάλων υποδομών φωτοβολταϊκών, μέσα από απλοποιημένες και στοχευμένες διαδικασίες αδειοδότησης. Παράλληλα, σημειώνεται το ΥΠΕΚΑ μέσω του ΟΚΧΕ έχει ξεκινήσει την αποτύπωση σε Γεωγραφικό Πληροφοριακό Σύστημα των εκτάσεων που είναι διαθέσιμες από πλευράς δημοσίου για την χωροθέτηση μεγάλων φωτοβολταϊκών πάρκων.
Όσον αφορά στην αξιοποίηση του πρώην Αεροδρομίου Ελληνικού, το οποίο αποτέλεσε κατά καιρούς, αντικείμενο πρωτοβουλιών και εξαγγελιών, προσδίδεται για πρώτη φορά στο ακίνητο ενιαία και συνολική πολεοδομική και αναπτυξιακή ταυτότητα, συμβατή με τον αναπτυξιακό του προορισμό και τη μακρο-χωροταξική του ένταξη. Το σχέδιο νόμου δίνει ουσιαστική αξία στο ακίνητο, ενώ θέτει αναγκαίους περιορισμούς, ώστε να εξασφαλιστεί ότι η επένδυση πέρα από την οικονομική και αναπτυξιακή της διάσταση, θα αποδώσει στους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής χώρους αναψυχής και κοινωνικών εξυπηρετήσεων.
Το μοντέλο ανάπτυξης της Ελληνικό ΑΕ για τον χώρο του πρώην Αεροδρομίου και της παράκτιας ζώνης του Αγ. Κοσμά υποστηρίζεται από το σχέδιο νόμου. Με βάση αυτό το μοντέλο ανάπτυξης προκύπτουν τα εξής μεγέθη κατανομής του χώρου:
δημόσιοι ανοιχτοί πράσινοι χώροι 40% της συνολικής έκτασης
ιδιωτικοί ανοικτοί πράσινοι χώροι 20% της συνολικής έκτασης
κάλυψη (αποτύπωμα κτιρίων) της τάξης του 20% της συνολικής έκτασης
δρόμοι και χώροι κυκλοφορίας 20% της συνολικής έκτασης
Το Πάρκο Πρασίνου και Αναψυχής που θα δημιουργηθεί στο τμήμα του Πρώην Αεροδρομίου του Μητροπολιτικού Πόλου, θα έχει επιφάνεια έκτασης τουλάχιστον 2.000 στρεμμάτων, και θα περιλαμβάνει χρήσεις πρασίνου, ελεύθερων χώρων, αναψυχής, αθλητισμού, πολιτισμού, κοινωφελών λειτουργιών και πρότυπων αστικών υποδομών.
Επιπλέον, προβλέπεται ειδική διαχείριση του παράκτιου μετώπου ορίζοντας μέγιστο συντελεστή κάλυψης 15% στο σύνολο της έκτασης και μέγιστο επιτρεπόμενο ύψος κτιρίων τους δύο ορόφους και τα 10μ. Υπάρχει, τέλος, ειδική πρόβλεψη για την προστασία των κατοίκων στα σύνορα με τους όμορους Δήμους καθώς δεν επιτρέπεται η κατασκευή υψηλών κτιρίων εντός ζώνης 100 μέτρων από τα όρια του ακινήτου με εξαίρεση των τμημάτων επί της Λ. Βουλιαγμένης και της Λ. Ποσειδώνος. Οι όροι αυτοί οδηγούν σε μία ήπια ανάπτυξη, ακόμα και με τον προσαυξημένο συντελεστή, και παράλληλα δίνουν τη δυνατότητα να ωφεληθεί το Πράσινο Ταμείο.
Το σχέδιο νόμου επιχειρεί την αξιοποίηση του ακινήτου με τρόπο που εξυπηρετεί και προωθεί αναπτυξιακούς, οικονομικούς και κοινωνικούς στόχους, όπως την προσέλκυση επενδύσεων, τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, την ανάδειξη της Αθήνας σε πόλο διεθνούς ακτινοβολίας. Ιδιαίτερα στον τομέα του τουρισμού, μέσω της εκμετάλλευσης των κλιματικών πλεονεκτημάτων του λεκανοπεδίου, ο νέος πόλος μπορεί να επαναπροσδιορίσει την Αθήνα ως τουριστικό προορισμό για όλο το χρόνο. Κάτι τέτοιο συνεπάγεται αύξηση των θέσεων εργασίας και κύκλου εργασιών σε πολλούς κλάδους υπηρεσιών σε πολλές περιοχές της Αθήνας.
Με το τρίτο μέρος του νομοσχεδίου η Ελλάδα κάνει ένα ακόμη σημαντικό βήμα για την προώθηση της παραγωγής και χρήσης ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές, με τη διαμόρφωση του θεσμικού πλαισίου για τα βιοκαύσιμα. Με το σχέδιο νόμου ολοκληρώνεται η ενσωμάτωση των Οδηγιών της ΕΕ 2009/28/ΕΚ σχετικά με την προώθηση της χρήσης ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές και 2009/30/ΕΚ σχετικά με την καθιέρωση μηχανισμού για την παρακολούθηση και τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Το νέο θεσμικό πλαίσιο ξεκαθαρίζει το τοπίο σχετικά με τα είδη και τη χρήση βιοκαυσίμων και θέτει τα κριτήρια αειφορίας σε βιοκαύσιμα και βιορευστά, δηλαδή τα όρια υποχρεωτικής μείωσης εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου από τη χρήση βιοκαυσίμων και βιορευστών και την τήρηση αυστηρών περιβαλλοντικών κριτηρίων. Επιπλέον, προβλέπει τη δημιουργία μηχανισμού παρακολούθησης και ελέγχου της εφαρμογής των νέων κριτηρίων, με τη θέσπιση κανόνων υπολογισμού των επιπτώσεων των βιοκαυσίμων, βιορευστών και των συγκριτικών τους ορυκτών καυσίμων στις εκπομπές αερίων θερμοκηπίου (κύκλου ζωής)
Σχετικά με την κατάθεση το νομοσχεδίου ο Υπουργός ΠΕΚΑ, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, έκανε την ακόλουθη δήλωση:
“Καταθέτουμε, σήμερα, στη Βουλή το νομοθετικό πλαίσιο για δύο μεγάλες αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, που μπορούν βοηθήσουν τη χώρα να αποκτήσει και πάλι προοπτική, ώστε να επανακτήσουμε την χαμένη ανταγωνιστικότητα μας μέσα από επενδύσεις που δημιουργούν δουλειές και φέρνουν πλούτο στη χώρα. Χρειαζόμαστε μεγάλα αναπτυξιακά προγράμματα, για να δείξουμε σε όλους ότι η Ελλάδα βγαίνει από την κρίση και δημιουργεί επενδυτικές ευκαιρίες που φέρνουν δουλειές και πλούτο στη χώρα, μέσα από την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων”.

Δείτε το νομοσχέδιο και την αιτιολογική έκθεση εδώ

Πηγή